Η απεργία της 12ης Δεκέμβρη απαιτεί συνέχεια
ΟΧΙ ανακωχή - ΟΧΙ διάλογο με τη Ν.Δ.
Οι δημοσκοπήσεις είναι πραγματική βόμβα για τον Καραμανλή: Η
ΝΔ μέσα σε δύο μόλις μήνες χάνει 7% από την επιρροή της, ενώ το 75% του κόσμου
(και μεταξύ τους ακόμα και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Δεξιάς) πιστεύει ότι
η υπόθεση Ζαχόπουλου είναι «σκάνδαλο με ευρύτερες πολιτικές προεκτάσεις» και το
49% δηλώνει ότι δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στους χειρισμούς της «δικαιοσύνης».
Όμως τα γκάλλοπ είναι επίσης χαστούκι για τον Παπανδρέου. Το
ΠΑΣΟΚ χάνει 5% σε μια περίοδο που καθορίζεται από τα σκάνδαλα της Δεξιάς και
τον απεργιακό ξεσηκωμό των εργαζομένων.
Μετά τα σκάνδαλα της προηγούμενης τετραετίας, μετά το
χαστούκι της μεγάλης απεργίας στις 12/12 και την υποχρεωτική καρατόμηση
Μαγγίνα, η υπόθεση Ζαχόπουλου, με τη διαχείριση των τεράστιων κονδυλίων
«πολιτισμού» και τις μίζες για τους αποχαρακτηρισμούς αρχαιολογικών χώρων,
ακουμπάει ολοφάνερα τον ίδιο τον Καραμανλή. Η προσπάθεια να περιοριστεί η
υπόθεση στα «ροζ» χαρακτηριστικά δεν πείθει κανέναν. Η προσπάθεια του Γ.
Ανδριανού να οχυρωθεί πίσω από το «δημοσιογραφικό απόρρητο» είναι καταδικασμένη
σε αποτυχία. Οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί και τα μεγαλοστελέχη της Ν.Δ. τηρούν
στην υπόθεση Ζαχόπουλου «σιγήν ιχθύος», αφήνοντας το Μαξίμου να βγάλει μόνο του
το φίδι από την τρύπα.
Η εικόνα αυτή περιγράφει την ταχύτατη φθορά της Ν.Δ., τρεις
μόλις μήνες μετά τη νίκη της στις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη. Η ερμηνεία είναι
απλή: Η μεγάλη απεργία στις 12/12 (με τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και τους
περισσότερους από 2,5 εκατομμύρια απεργούς) λειτουργεί για την κυβέρνηση
Καραμανλή εξίσου αποσταθεροποιητικά με τη μεγάλη απεργία του 2001 επί Γιαννίτση
που συγκλόνισε τότε την κυβέρνηση Σημίτη. Στην πραγματικότητα η απεργία στις
12/12 μπορεί να είναι η αρχή του τέλους του Καραμανλή.
Ο Καραμανλής μέχρι σήμερα προωθεί μετωπικά τις αντεργατικές
επιθέσεις: με τον προϋπολογισμό, με το Ασφαλιστικό, με τις ιδιωτικοποιήσεις. Η
συνειδητοποίηση από πλατιά τμήματα των εργαζομένων της έκτασης και της
βαρβαρότητας αυτής της πολιτικής είναι ο αποφασιστικός παράγοντας που διαβρώνει
τη σταθερότητα και τις προοπτικές της κυβέρνησης της Δεξιάς.
Τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα για τη Δεξιά αν το ΠΑΣΟΚ
δεν ήταν επίσης βυθισμένο σε παραλυτική κρίση.
Το ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, έχουν
από καιρό ευθυγραμμιστεί με το νεοφιλελευθερισμό. Οι σχέσεις τους με τους
βιομήχανους και τους τραπεζίτες αξιολογούνται από καιρό ως πολύ πιο σημαντικός
παράγοντας από την ανασύνταξη της επιρροής τους στην εργατική και λαϊκή βάση.
Κυρίως γι’ αυτό, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει επικίνδυνη για τον Καραμανλή
αντιπολίτευση.
Είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι σε μια περίοδο σαν τη
σημερινή, η μοναδική «ορατή» πρωτοβουλία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ είναι η απόφαση
να ανοίξει μέτωπο εναντίον… της Αριστεράς. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να
προβλέψει κανείς ότι η κλιμάκωση των επιθέσεων του Γ. Παπανδρέου στον ΣΥΡΙΖΑ θα
έχει ως μόνο αποτέλεσμα να φωτίσει ακόμα καλύτερα τις ομοιότητες μεταξύ Ν.Δ.
και ΠΑΣΟΚ.
Για τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος και της
Αριστεράς, δεν είναι βέβαια ώρα αφηρημένης πολιτικολογίας. Η μεγάλη απεργία της
12 Δεκέμβρη απαιτεί συνέχεια. Η πολυήμερη απεργία μέσα στις γιορτές των
εργαζόμενων στην Αγροτική Τράπεζα και οι απεργιακές κινητοποιήσεις των
λιμενεργατών, δείχνουν το δρόμο. Κάθε ιδέα για ανακωχή, για επιστροφή στα
τραπέζια του «διαλόγου» (όπως σκέφτεται η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ απέναντι στη «νέα»
υπουργό Απασχόλησης Φάνη Πάλη-Πετραλιά) πρέπει να απορριφθεί χωρίς ιδιαίτερη
συζήτηση. Η κλιμάκωση και ο συντονισμός των αγώνων είναι η μόνη λύση. Στις
συνθήκες κρίσης του Καραμανλή, το εργατικό κίνημα μπορεί όχι μόνο να πετύχει
την ακύρωση των επιθέσεων αλλά και να επιβάλει βελτιώσεις και θετικές
κατακτήσεις στο εισόδημα, στο Ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις. Όλα θα
κριθούν από τη γραμμή που θα επικρατήσει στους εργασιακούς χώρους.
Αυτό σημαίνει έμφαση στο κίνημα αντίστασης από τα κάτω.
Σημαίνει συνειδητή και επίμονη προσπάθεια να κλιμακωθούν και να συντονιστούν οι
αγώνες ενάντια στην ακρίβεια, για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις,
για υπεράσπιση και βελτίωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ενάντια στις
ιδιωτικοποιήσεις, ενάντια στην ελαστικότητα κ.λπ. Σημαίνει ρήξη με την
ηττοπάθεια και το συμβιβασμό που κυριαρχούν στις ηγεσίες των συνδικάτων.
Για να στηριχθεί αυτή η πολιτική, η Αριστερά πρέπει να
επεξεργαστεί και να προβάλει ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα πάλης». Τις βάσεις αυτού
του προγράμματος μπορούμε να βρούμε στα αιτήματα των απεργών και στα συνθήματα
των διαδηλωτών στις 12/12. Η υποστήριξη απλών και καθαρών λύσεων, με κριτήριο
τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας, έχει σήμερα μεγάλη σημασία.
Για παράδειγμα, η απαίτηση για δημόσιο έλεγχο στις τιμές και
απαγόρευση των ανατιμήσεων ή το αίτημα για απαγόρευση των απολύσεων (έστω
αρχικά στις κερδοφόρες επιχειρήσεις) αναδεικνύουν με ξεκάθαρο τρόπο την
αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.
Για να οργανώσει ικανοποιητικά την αντίσταση στο
νεοφιλελευθερισμό, η Αριστερά οφείλει να ορίσει ως κυρίαρχο κριτήριο τις
ανάγκες του κόσμου και ως κυρίαρχη μέθοδο την αντίσταση από τα κάτω και την
ενότητα στη δράση. Η εντυπωσιακή φθορά των κομμάτων του νεοφιλελεύθερου
δικομματισμού που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις και η εξίσου
εντυπωσιακή άνοδος της Αριστεράς (και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ), επιβεβαιώνουν τις
μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν. Η ανάγκη για αξιοποίησή τους στην κατεύθυνση
του κινήματος είναι επιτακτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί και πρέπει να μετατραπεί σε δραστήριο
κέντρο ανάπτυξης της αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό. Μέσα από την ενότητα στη
δράση, την οργάνωση των αγώνων, το συντονισμό των αντιστάσεων και το άνοιγμα
και προχώρημα της πολιτικής συζήτησης που αφορά το παρόν και το μέλλον του
κινήματος.
Η ΔΕΑ, βασική και
ιδρυτική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζει με επιμονή αυτή την κατεύθυνση. Με
συνέπεια και αποφασιστικότητα, παλεύουμε για την αλλαγή των συσχετισμών στην
Αριστερά και στην κοινωνία, στο δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το
σοσιαλισμό.
Ελάτε να συζητήσουμε για:
Τα καθήκοντα της Αριστεράς στην περίοδο
Την κλιμάκωση και τον συντονισμό των αγώνων για την αναγκαία συνέχεια της απεργίας της 12/12
Την κρίση της Ν.Δ.
Την παράλυση του ΠΑΣΟΚ
- Τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ, για την αντινεοφιλελεύθερη, ριζοσπαστική Αριστερά που χρειαζόμαστε
- Γκύζη-Αμπελόκηποι: Δευτέρα 21/1, 7 μ.μ., Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός
- Εξάρχεια: Πέμπτη 24/1, 7 μ.μ., Βιβλιοπωλείο ΚΨΜ, Ζωοδόχ. Πηγής 55
- Βόρεια Προάστια: Τετάρτη 23/1, 7 μ.μ., 28ης Οκτωβρίου 3, Ν.Ιωνία
- Νότια Προάστια: Τετάρτη 23/1, 7.30 μ.μ., Β΄ΚΑΠΗ, Ελ.Βενιζέλου 37
- Ζωγράφου: Πέμπτη 17/1, 7.30 μ.μ., Πνευμ. Κέντρο Ζωγράφου (Ανακρέοντος 60)
- Δυτικά Προάστια: Τετάρτη 23/1, 7 μ.μ., Κ.Βάρναλη 29
- Λάυριο: Σάββατο 5/1, 6 μ.μ., Πνευματικό Κέντρο
- Θεσσαλονίκη: Παρασκευή 18/1, 7 μ.μ., Εργατικό Κέντρο Θεσ/νίκης
- Ηράκλειο: Παρασκευή 18/1, 6.30 μ.μ., αίθουσα ΑΝΔΡΟΓΕΩ στο Πολύκεντρο
- Πάτρα: Τετάρτη 16/1, 6.30 μ.μ., Εργατικό Κέντρο Πάτρας
- Κοζάνη: Κυριακή 27/1, 6 μ.μ., Εργατικό Κέντρο Κοζάνης
- Σαλαμίνα: Κυριακή 27/1, 6 μ.μ., Εργατικό Κέντρο Σαλαμίνας
- Λιβαδειά: Σάββατο 12/1, 6.30 μ.μ., Εργατικό Κέντρο Λιβαδειάς