Οι φετινές φοιτητικές εκλογές είναι μια ακόμα πολιτική μάχη της Αριστεράς, ύστερα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις του τελευταίου χρόνου, που μπορεί να αποτυπώσει τις μεγάλες ανατροπές που είχαμε στα πανεπιστήμια και να εκφράσει την αντικυβερνητική διάθεση χιλιάδων φοιτητών απέναντι στη ΔΑΠ. Το σύνθημα «να αλλάξουμε τους συσχετισμούς» (σε εκλογικό επίπεδο), για να αλλάξουμε τη ζωή μας, που χρόνια ακούγεται από δυνάμεις της επίσημης Αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια δεν έχει πια κανένα βάρος. Ο μεγάλος ξεσηκωμός έδειξε ότι οι συσχετισμοί χρόνων μπορούν να αλλάξουν στο δρόμο πολύ γρήγορα και ότι ο δρόμος της ανατροπής και της σύγκρουσης είναι ο μόνος δρόμος για να αλλάξουμε τα πράγματα.
Γ ι' αυτό και τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας χρειάζεται να τους
δώσουμε έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Έχοντας συνείδηση ότι το
κίνημα της Παιδείας έχει κλονίσει πραγματικά την κυβέρνηση και έχει
τσαλακώσει την εικόνα της, ενώ η κλοπή στα ταμεία την έχει στριμώξει
ακόμα περισσότερο. Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση έχει
αντίπαλο, και μάλιστα ισχυρό. Είναι η νεολαία και οι εργαζόμενοι.
Χρειάζεται όμως να σταθούμε στο τι πετύχαμε όλους αυτούς τους μήνες
γιατί πολλοί αμφισβητούν τις μεγάλες νίκες και ανατροπές που πετύχαμε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα ξεκίνησαν τον Μάρτη με την απεργία
διαρκείας της ΠΟΣΔΕΠ, που έθεσε το θέμα της υπεράσπισης του δημόσιου
πανεπιστήμιου στην ημερήσια διάταξη. Οι πανεπιστημιακοί απέδειξαν ότι
δεν είναι εχθροί των φοιτητών, όπως τους έβλεπαν δυνάμεις της Αριστεράς
(βλέπε ΕΑΑΚ), αλλά απαραίτητοι σύμμαχοι σε κάθε φάση του αγώνα μας.
Καταλήψεις
Τον Μάη-Ιούνη, με τα περισσότερα πανεπιστήμια της χώρας να βρίσκονται
σε κατάληψη, την απεργία διαρκείας των πανεπιστημιακών και τις
βδομαδιάτικες διαδηλώσεις σε εξέλιξη και με τη συμπαράσταση της
κοινωνίας, η κυβέρνηση έκανε την πρώτη υποχώρηση αναβάλλοντας την
κατάθεση του νόμου. Όμως υπήρχαν οι όροι η κυβέρνηση να αποσύρει
οριστικά το νόμο. Σε κείνη τη φάση ήταν απαραίτητο να κηρυχτεί γενική
απεργία από τα συνδικάτα, έτσι ώστε να εκφραστεί η συμπαράσταση του
κόσμου.
Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη νίκη του κινήματος έδωσε δυνάμεις στους
δασκάλους, που τον Σεπτέμβρη ξεκίνησαν την απεργία που «έγραψε
ιστορία». Λίγο αργότερα ξέσπασαν και οι καταλήψεις των μαθητών,
διευρύνοντας το μέτωπο του αγώνα. Δυστυχώς το φοιτητικό κίνημα δεν
κατάφερε να βγει με καταλήψεις στο πλάι των δασκάλων, αφού το
μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς υπέκυψε στο ρεαλισμό της εξεταστικής.
Η μεγάλη νίκη όμως ήρθε τον Γενάρη, όταν η αναθεώρηση του άρθρου 16 και
συνολικά του Συντάγματος τινάχτηκε στον αέρα με την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ
από τη διαδικασία. Το κίνημα σε αυτή τη μεγάλη μάχη είχε σύμμαχό του
την κοινωνία. Εκατοντάδες επιτροπές και εκδηλώσεις συμπαράστασης
στήθηκαν σε όλη τη χώρα, χιλιάδες υπογραφές μαζεύτηκαν, δείχνοντας
έμπρακτα ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας στήριζε τον αγώνα μας.
Οι καταλήψεις συνεχίστηκαν με στόχο την απόκρουση του νόμου-πλαίσιο. Το
επόμενο επεισόδιο ήρθε στις 8 Μάρτη, όταν η κυβέρνηση ψήφισε το νόμο
απομονωμένη στη βουλή, με περισσότερους από 40.000 διαδηλωτές στο
δρόμο. Η κυβέρνηση απάντησε με ΜΑΤ, βία και συλλήψεις, εξαγριώνοντας
ακόμα περισσότερο τους φοιτητές. Τις επόμενες μέρες η μια σύγκλητος
μετά την άλλη καταδίκασαν το νόμο ζητώντας την απόσυρσή του. Η ΠΟΣΔΕΠ
αλλά και οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν πάρει αποφάσεις για την κατάργηση
του νόμου όπου η κυβέρνηση επιχειρήσει να τον εφαρμόσει. Όλα δείχνουν
ότι ο νόμος είναι νεκρός και ότι θα μείνει στα χαρτιά.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. όμως, παρά τις απανωτές ήττες που έχει δεχτεί,
βιάζεται να ολοκληρώσει την επίθεσή της. Ετοιμάζει ήδη δύο νέα
νομοσχέδια για την έρευνα και τα μεταπτυχιακά. Απέναντι στην
αποφασιστικότητα και το «φαινομενικό» τσαμπουκά της κυβέρνησης,
χρειάζεται να είμαστε το ίδιο έτοιμοι και αποφασισμένοι να χαλάσουμε τα
σχέδιά της:
•Με μαζικούς αγώνες διαρκείας αλλά και τις πιο ριζοσπαστικές μορφές
πάλης. Οι καταλήψεις και οι απεργίες διαρκείας ήταν και είναι τα πιο
ισχυρά μας όπλα και όχι οι συμβολικές συγκρούσεις.
•Με την ενότητα της Αριστεράς απέναντι στον πραγματικό εχθρό. Με
κριτήριο την αποτελεσματικότητα και όχι την καθαρότητα. Τα κοινά
πλαίσια, τα κοινά μπλοκ, τα κοινά συντονιστικά (που δεν ήταν καθόλου
δεδομένα όταν ξεκινούσαμε) έκαναν τον αγώνα μας αποτελεσματικό.
•Με πλαίσια και αιτήματα που να συσπειρώσουν όσο το δυνατόν πλατύτερες
δυνάμεις απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι το κίνημα
συγκροτήθηκε γύρω από δύο «όχι»: ενάντια στο νόμο–πλαίσιο και ενάντια
στο άρθρο 16. Δεν χρειαζόμαστε μάξιμουμ πλαίσια που να αναδεικνύουν
όσα μας χωρίζουν και να βάζουν όρους και προϋποθέσεις για τη
συνεργασία.
•Με πανεκπαιδευτικό μέτωπο. Με το διαρκή συντονισμό φοιτητών -
πανεπιστημιακών σε κοινές επιτροπές μέσα στις σχολές, αλλά και σε
συντονισμό με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης. Έτσι θα μπορέσουμε
να αποκρούσουμε αποτελεσματικά τα καινούργια σχέδια της κυβέρνησης στα
πανεπιστήμια αλλά και στα σχολεία ενάντια στην υποχρεωτική στράτευση
των νέων στα 18 και τη βάση του 10.
•Με τον κοινό αγώνα φοιτητών - εργαζομένων, με την όσο το δυνατόν πιο
πλατιά απεύθυνση στην κοινωνία. Με μια πολιτική στα πανεπιστήμια που θα
κάνει πράξη το σύνθημα «φοιτητές - εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά»
πράξη, οργανώνοντας την πραγματική απεύθυνση στους εργαζόμενους.