Στις 29 Νοέµβρη πραγµατοποιήθηκαν οι χουντοεκλογές στην Ονδούρα. Νικητής αναδείχθηκε ο Πορφίριο Λόµπο, του συντηρητικού Εθνικού Κόµµατος, µε 56% και µεγάλη διαφορά από τον Έλβιν Σάντος, υποψήφιο του Φιλελεύθερου Κόµµατος. Το Φιλελεύθερο Κόµµα βρέθηκε διασπασµένο ανάµεσα σε µια «Σελαγική» πτέρυγα και στους υποστηρικτές του πραξικοπήµατος (ο Σάντος εξέφραζε αυτή τη µερίδα) και ηττήθηκε.
Το µεγάλο στοίχηµα για την αντίσταση ήταν το µποϊκοτάρισµα των εκλογών. Τα φιλικά προς το πραξικόπηµα ΜΜΕ ανακοίνωσαν συµµετοχή γύρω στο 60% (ψηλό ποσοστό για τα δεδοµένα της Ονδούρας) και χαιρέτισαν την «ιστορική συµµετοχή». Ο Σελάγια ανακοίνωσε ότι σύµφωνα µε δικές του πληροφορίες η συµµετοχή ήταν κοντά στο 35%. Ενδεικτική της συµµετοχής «ποιοτικά» είναι η έρευνα της εφηµερίδας Guardian, σύµφωνα µε την οποία η συµµετοχή έφτανε µέχρι 70% στις εύπορες συνοικίες, ενώ έπεφτε κάτω από 30% στις εργατογειτονιές. Ενώ αρκετοί δήλωσαν πως έριξαν λευκά ψηφοδέλτια µε το όνοµα του Σελάγια.
Δυστυχώς στις εκλογές-φάρσα συµµετείχε το αριστερό κόµµα UD, το µόνο κοινοβουλευτικό κόµµα που στήριξε την αντίσταση. Στις 21 Νοέµβρη αποφάσισε να συµµετέχει για να «µην αφήσει υποστηρικτές της χούντας να καταλάβουν τις θέσεις του στο κοινοβούλιο» και για να µην τεθεί εκτός νόµου. Όµως, για να κρατήσει τις θέσεις του και τη νοµική του υπόσταση, προτίµησε να χάσει κάτι πολύ πιο πολύτιµο, την εµπιστοσύνη των πιο προχωρηµένων αγωνιστών στην Ονδούρα. Κάποια µέλη του UD µάλιστα δεν συμμετείχαν στις εκλογές.
Οι χουντοεκλογές έγιναν µέσα σε καθεστώς τροµοκρατίας, µε 30.000 αστυνοµικούς και στρατιώτες στους δρόµους. Μια διαδήλωση ενάντια στο πραξικόπηµα χτυπήθηκε από την αστυνοµία, ενώ οι δυνάµεις ασφαλείας µια µέρα πριν εισέβαλαν στα γραφεία των οργανώσεων της αντίστασης, ψάχνοντας υποτίθεται για όπλα.
Μέσα σε αυτό το όργιο καταστολής και µε τις συνταγµατικές ελευθερίες ακόµα απαγορευµένες στην πράξη, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το ουδέτερο προσωπείο τους και ανακοίνωσαν ότι οι εκλογές στις 29 Νοέµβρη ήταν βήµα µπροστά για τη δηµοκρατία! Μαζί µε τις ΗΠΑ, τις εκλογές φαίνονται πρόθυµοι να αναγνωρίσουν ο Παναµάς, το Περού, η Κόστα Ρίκα και η Κολοµβία (οι µόνοι πιστοί σύµµαχοι που έχουν αποµείνει στο Λευκό Οίκο στην ήπειρο). Καµιά άλλη κυβέρνηση στη Λ. Αµερική δεν αναγνωρίζει τη νέα κυβέρνηση.
Ο αγώνας στην Ονδούρα δεν έχει τελειώσει. Η κοινωνική δύναµη που βγήκε στο προσκήνιο αυτούς τους 5 µήνες έχει τη δύναµη να χαλάσει τα σχέδια των από πάνω για «οµαλή» µεταπολίτευση.