Να τον απολύσουμε
Αναγκαία η αγωνιστική αντεπίθεση των εργαζομένων και της νεολαίας
Ενώ στους δρόμους της Θεσσαλονίκης η μαζικότητα και το πάθος των διαδηλωτών έδιναν το μήνυμα των εργαζομένων και της νεολαίας, ο Καραμανλής μιλώντας μέσα στο αυστηρά φρουρούμενο Βελίδειο, έστελνε τα δικά του μηνύματα ότι η συνέχεια της πολιτικής της κυβέρνησής του θα είναι ακόμα σκληρότερη.
Π οτέ άλλοτε η παραδοσιακά δημαγωγική πρωθυπουργική ομιλία στη ΔΕΘ
δεν ήταν τόσο φτωχή σε υποσχέσεις: Το «επίδομα θέρμανσης», με τα
θηριώδη εισοδηματικά και γεωγραφικά κριτήρια, θα αφορά τελικά τόσο
λίγους, που δεν αξίζει καν να αναφέρεται. Η υπόσχεση για «κατώτατη
σύνταξη πάνω από τα όρια της φτώχειας μέσα στο 2009», παραπέμφθηκε στο
αόρατο μέλλον, για «μετά την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης στο
ασφαλιστικό…». Ακόμα και το διαβόητο Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής
(που στην ουσία υποκαθιστά τις κοινωνικές δαπάνες με ψίχουλα, τάχα,
«φιλανθρωπίας») δεν έχει ακόμα ενεργοποιηθεί. Το καλάθι του Καραμανλή
στη ΔΕΘ ήταν απολύτως άδειο για τις ανάγκες του κόσμου.
Σκάνδαλα
Αντίθετα, το πρόγραμμα των αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων ήταν
και εμφανίστηκε ενισχυμένο: Καλπασμός ιδιωτικοποιήσεων (με έμφαση στην
Ολυμπιακή, στον ΟΣΕ και στην εκπαίδευση…), φοροεπιδρομή με στόχο το
λαϊκό εισόδημα και ένα τμήμα των μικρομεσαίων, πολιτική διαρκούς
λιτότητας στους μισθούς και στις συντάξεις, έμφαση στις νεοφιλελεύθερες
αντιμεταρρυθμίσεις «απελευθέρωσης» των αγορών από τις όποιες προστασίες
έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι…
Με αυτήν την πολιτική της απόλυτης εχθρότητας προς τους εργαζόμενους
και τη νεολαία, εχθρότητας που υποχρεωτικά επεκτείνει διαρκώς τα θύματά
της δεν είναι τυχαίο ότι ο Καραμανλής δεν είχε τα περιθώρια να πάρει
ούτε τις στοιχειώδεις αποστάσεις από τα πιο εκτεθειμένα στελέχη της
κυβέρνησής του. Υποχρεώθηκε να καλύψει: Τον Βουλγαράκη (με τις off
shore εταιρείες κτηματομεσιτικής δράσης…). Τον Ρουσόπουλο (με τις
εκδοτικές και δημοσιογραφικές επιτυχίες της συζύγου Μάρας). Τον Παυλίδη
(με τους συμβούλους που συγκεντρώνουν μίζες για τα… γεράματα). Ακόμα
και τον Ζαχόπουλο με τις πολυσχιδείς «δραστηριότητες» στο υπουργείο
Πολιτισμού. Από τη σημαία του «σεμνά και ταπεινά», ο Καραμανλής έφτασε
πλέον στην ανάγκη να δικαιολογεί τα καραμπινάτα σκάνδαλα των στελεχών
του με τον ισχυρισμό ότι «ο τρόπος ζωής του καθενός ενέχει ένα
υποκειμενικό στοιχείο αντίληψης(!)».
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν έχει πλέον περιθώρια κινήσεων «αυτοκάθαρσης»,
ούτε για λόγους αυτοσυντήρησης, ούτε για λόγους εντυπωσιασμού. Αυτή η
αδυναμία δεν προκύπτει μόνον από το αριθμητικό πρόβλημά της, από την
ελάχιστη πλειοψηφία των 152 βουλευτών. Προκύπτει πολιτικά: Είναι μια
κυβέρνηση που δρα ενάντια στα συμφέροντα και τις ανάγκες της τεράστιας
λαϊκής πλειοψηφίας και αυτό έχει γίνει πλέον φανερό και κατανοητό σε
μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, ακόμα και στη βάση του κόμματος της Δεξιάς.
Άλλοθι
Με αυτήν την έννοια, η επιλογή της σκληρής συνέχειας ήταν και είναι
μονόδρομος για τον Καραμανλή. Επικαλούμενος ως άλλοθι τη διεθνή κρίση,
θα επιχειρήσει να ολοκληρώσει τις επιθέσεις που απαιτούν οι βιομήχανοι
και οι τραπεζίτες και να διεκδικήσει το όποιο πολιτικό μέλλον του,
βασιζόμενος πλέον αποκλειστικά στην υποστήριξη της κυρίαρχης τάξης.
Αυτό ήταν το νόημα της δήλωσης περί χρήσιμου και όχι ευχάριστου και της
κορώνας ότι δεν σκέφτεται την πρόωρη συνταξιοδότηση. Γι’ αυτό, άλλωστε,
δήλωσε ότι δεν επιθυμεί πρόωρες εκλογές και –ταυτόχρονα- κατέβασε τις
προσδοκίες για τις ευρωεκλογές («ούτε κυβέρνηση εκλέγουν, ούτε τις
πολιτικές εξελίξεις καθοριστικά επηρεάζουν…»).
Το γεγονός ότι ο Καραμανλής δηλώνει αποφασισμένος για σκληρή
νεοφιλελεύθερη συνέχεια, δεν σημαίνει ότι έχει και τη δύναμη να την
επιβάλει. Αντίθετα, στη Θεσσαλονίκη αναδείχτηκε η προοπτική να βρεθεί
σύντομα η Δεξιά σε συνθήκες «συνδρόμου 1993». Να είναι μια κυβέρνηση
εκτεθειμένη, ευάλωτη, εύκολα ανατρέψιμη. Μόνο που ακόμα και μια τέτοια
κυβέρνηση δεν πέφτει από μόνη της (ούτε ως «ώριμο φρούτο»). Πρέπει να
βρεθεί κάποιος να την ανατρέψει. Και στο έλλειμμα αυτού του παράγοντα
βρίσκονται κυρίως οι ελπίδες του Καραμανλή.
Στο ΠΑΣΟΚ, τα φθινοπωρινά γκάλοπ αναθέρμαναν κάπως την αισιοδοξία και ο
Γ. Παπανδρέου ετοιμάζεται –λέει- να ανεβάσει και πάλι τους τόνους της
αντιπαράθεσης. Όμως το πολιτικό πρόβλημα των σοσιαλδημοκρατών
εξακολουθεί να βγάζει μάτια. Αν δεν πάρουν αποστάσεις από τη
νεοφιλελεύθερη πολιτική, αν δεν αποφασίσουν να διαφοροποιηθούν από τη
γραμμή των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, αν δε δεσμευτούν πάνω σε
κάποια από τα κεντρικά αιτήματα των εργαζομένων, θα εξακολουθούν να
είναι ανίκανοι να εμπνεύσουν στοιχειώδη εμπιστοσύνη, ακόμα και στον
κόσμο τους, ότι αποτελούν κάποιου τύπου εναλλακτική λύση στη Ν.Δ. Αυτή
η σύγκλιση στην πραγματική πολιτική των δύο κομμάτων λειτουργεί ως
«εφεδρεία» του Καραμανλή, ενώ ταυτόχρονα αφήνει ανοιχτά τα σενάρια για
κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», για κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ Ν.Δ.
και ΠΑΣΟΚ.
Σενάρια
Στη ΔΕΘ ο Καραμανλής εμφανίστηκε να αρνείται αυτήν την προοπτική
(«περιθώρια ή συνθήκες συνεργασιών δεν υπάρχουν στη σημερινή πολιτική
σκηνή…»). Ανάλογες φωνές υποτίθεται ότι κυριαρχούν και στο ΠΑΣΟΚ. Όμως
όλα αυτά είναι χωρίς τον ξενοδόχο. Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής
κρίσης η κυρίαρχη τάξη δεν θα επιθυμούσε να συμπέσουν οι οικονομικές
δυσκολίες με προβλήματα πολιτικής αστάθειας. Ήδη εμφανίστηκαν ρεπορτάζ
(π.χ. στο «Βήμα» της 7/9…) όπου επιφανείς τραπεζίτες (όπως οι κ.
Προβόπουλος και Σάλλας) δηλώνουν ότι στο ενδεχόμενο έλλειψης
αυτοδυναμίας η σωστή απάντηση θα ήταν μια κυβέρνηση συνεργασίας
Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, με πρόγραμμα τη στήριξη της οικονομίας με όλα τα αναγκαία
μέτρα. Και τέτοιες φωνές των βαρόνων του χρήματος έχουν τη δύναμη να
γίνονται πολύ «πειστικές» προς το πολιτικό προσωπικό.
Το ζήτημα της διεξόδου από τη σημερινή κρίση πέφτει στις πλάτες του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.
Στα συνδικάτα πρέπει να βρεθεί η δύναμη που θα δώσει συνέχεια στα
ζητήματα που έθεσαν οι διαδηλωτές στη ΔΕΘ. Οι αγώνες των εργαζομένων
και της νεολαίας είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να ανατραπούν οι
αντιμεταρρυθμίσεις του Καραμανλή, για να σπάσει η ατζέντα του
νεοφιλελευθερισμού. Η εργατική αντεπίθεση είναι αναγκαία για το
εισόδημα, για τις εργασιακές σχέσεις, για τις κοινωνικές δαπάνες.
Αυτήν την πορεία πρέπει να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις της η
Αριστερά. Η έμφαση στους αγώνες είναι ο ασφαλέστερος και συντομότερος
δρόμος για να απαλλαγούμε από τον Καραμανλή και το πρόγραμμά του.
Αριστερά
Πρόσφατα ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Σύριζα, Αλ.
Αλαβάνος, ζήτησε εκλογές για να φύγει η κυβέρνηση της Δεξιάς, την οποία
χαρακτήρισε επικίνδυνη. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σοβαρή ενίσχυση
της Αριστεράς, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΚΚΕ. Πρόκειται για ένα
θετικό γεγονός, αλλά όχι αρκετό για την ανατροπή του
νεοφιλελευθερισμού. Αν η ηγεσία της Αριστεράς εγκλωβιστεί σε μια κυρίως
κοινοβουλευτική τακτική, τότε θα παίζει στο γήπεδο των Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ,
που διαθέτουν όλα τα μέσα (π.χ. ΜΜΕ) αλλά και όλα τα εκβιαστικά
διλλήματα (π.χ. τον «κίνδυνο της ακυβερνησίας»…) για να πιέζουν τον
κόσμο και τα κόμματα της Αριστεράς. Η σχετική κάμψη που παρουσιάζουν
σήμερα τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ (σε σύγκριση με τις «τρελές» προβλέψεις
της περασμένης άνοιξης) είναι μια καλή προειδοποίηση. Ο δρόμος των
αγώνων οφείλει να είναι κεντρικό χαρακτηριστικό της αντιπολιτευτικής
τακτικής της Αριστεράς. Παρεμπιπτόντως, αυτός ο δρόμος είναι που
αποδίδει και εκλογικά, όπως απέδειξε η ραγδαία άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ από το
οριακό 3% στα σημερινά διψήφια ποσοστά.
Το ΚΚΕ εμφανίζεται, στα λόγια, να επιμένει στην τακτική των αγώνων.
Όμως η πράξη αποδεικνύει ότι είναι απόλυτα προσηλωμένο στην
εκλογική-ψηφοθηρική τακτική, μέσα από την έξαλλη επιμονή στα «πλαίσια»
των κινητοποιήσεων και την ανεξάρτητη «καταγραφή» της ιδιαιτερότητάς
του. Το γεγονός ότι ακόμα και στη μαχητική διαδήλωση της ΔΕΘ επέλεξε να
διασπάσει το μέτωπο αντίστασης δεν είναι απόδειξη (κυρίως) σεχταρισμού.
Είναι απόδειξη ότι το ΚΚΕ αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες ενωτικής
οργάνωσης των αγώνων, αρνείται να διεκδικήσει εδώ και τώρα νίκες,
προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι προϋπόθεση για σοβαρή
κλιμάκωση της αντίστασης είναι η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ η επικράτησή
του στον «εσωτερικό πόλεμο» της Αριστεράς. Είναι μια τακτική αδιέξοδη,
που, ήδη, φαίνεται ότι δημιουργεί ερωτηματικά και μέσα στις γραμμές
του.
Στη ΔΕΘ ο Καραμανλής απέδειξε ότι είναι και μη ευχάριστος και άχρηστος.
Απέδειξε ότι η πολιτική του οδηγεί σε αντικοινωνικό χάος. Αν αρνείται
την πρόωρη συνταξιοδότηση, οφείλουμε επειγόντως να τον απολύσουμε. Στην
πορεία για την εκπλήρωση αυτού του στόχου, το επίπεδο των αγώνων στο
φετινό φθινόπωρο και χειμώνα θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας.