Σ τις πολλές αρνητικές πολιτικές και διπλωματικές συνέπειες που είχε για τους σιωνιστές πολυήμερη σφαγή που επιχείρησαν στη Γάζα, ήρθαν να προστεθούν δύο στοιχεία: Α) Η παραπομπή πρώην υπουργών του Ισραήλ από ισπανικό δικαστήριο για την υπόθεση δολοφονίας στελέχους της Χαμάς το 2002 (τότε είχαν σκοτωθεί κι άλλοι 14 άμαχοι και για αυτό το λόγο είχαν καταφύγει στο δικαστήριο οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων -ωστόσο η παραπομπή έγινε μέσα στο πλαίσιο της σφαγής στη Γάζα και αυτό είχε σημασία). Β) Το ξέσπασμα Ερντογάν στο Νταβός. Παρότι επρόκειτο για θεατρική κίνηση, ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός και οι οπαδοί του θεωρούν ότι έσωσαν την τιμή του ισλαμικού κόσμου (να σώσει την τιμή της Ευρώπης, έστω και θεατρικά, δεν βρέθηκε ακόμη κανείς). Παρά το θεατρικό της υπόθεσης, αν η Τουρκία διέλθει χωρίς συνέπειες τις κορόνες Ερντογάν, τότε αυτό σημαίνει ότι ο κάθε πικραμένος μπορεί ατιμώρητα να σηκώνει τη φωνή στο Ισραήλ, και αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο για τους σιωνιστές.
Συμπέρασμα
Η εισβολή είχε όμως και ένα συνολικό πολιτικό συμπέρασμα, καθώς επιβεβαίωσε και πάλι ότι δεν μπορεί να είναι βιώσιμη η λύση των δύο κρατών: Ενός μεγάλου ισραηλινού κράτους με υπερσύγχρονες υποδομές και ενός εξαθλιωμένου παλαιστινιακού κρατιδίου που όχι μόνο θα είναι χωρισμένο σε δύο κομμάτια (Δυτική Όχθη και Γάζα), αλλά που το ένα του τμήμα (η Δυτική Όχθη) θα είναι διάτρητο από οικισμούς Ισραηλινών σαν ελβετικό τυρί. Σε αυτές τις συνθήκες οικονομικού στραγγαλισμού οι Παλαιστίνιοι δεν θα είναι μόνον οι παρίες της περιοχής, αλλά θα είναι και τα διαρκή θύματα των επαναλαμβανόμενων ισραηλινών επιδρομών. Και τα επιχειρήματα περί «κακιάς» Χαμάς δεν πείθουν κανένα. Πριν από τη Χαμάς «τρομοκράτης» ήταν ο Αραφάτ και μετά τη Χαμάς «τρομοκράτης» θα είναι όποιος διεκδικήσει τα αυτονόητα για τους Παλαιστίνιους.
Οι διέξοδοι είναι πολλές: Είτε η διατήρηση του στάτους κβο, είτε η επίτευξη της φυσικής εξόντωσης των Παλαιστίνιων (όπως συνέβη με τους ιθαγενείς στις ΗΠΑ), είτε η απόδοση της Δυτικής Όχθης στην Ιορδανία και της Γάζας στην Αίγυπτο (ώστε να αναλάβουν κατευθείαν οι αραβικές δικτατορίες την καταστολή του παλαιστινιακού κινήματος). Υπάρχει, τέλος, και η θεωρητική πιθανότητα να ηττηθούν οι Ισραηλινοί και να πεταχτεί ο εβραϊκός πληθυσμός «στη θάλασσα», όπως συνέβη με τους Γάλλους αποίκους στην Αλγερία.
Ένα κράτος
Όποιος δεν θέλει τις παραπάνω εκδοχές (παρότι πλασάρονται ως πλέον ρεαλιστικές λόγω του εκατέρωθεν μίσους στην περιοχή) δεν μπορεί παρά να παλεύει για μια λύση τύπου Νότιας Αφρικής, αφού έτσι κι αλλιώς οι Ισραηλινοί έχουν φροντίσει να κάνουν την Παλαιστίνη να μοιάζει με το καθεστώς του απαρτχάιντ που κατέρρευσε πριν από μερικά χρόνια. Η πραγματικά ρεαλιστική λύση είναι η δημιουργία ενός ενιαίου κοσμικού κράτους Εβραίων και Αράβων, όπου κάθε άνθρωπος θα έχει μία ψήφο και όπου δεν θα υπάρχουν αποκλεισμοί και διακρίσεις. Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη ταυτόχρονα θα προϋποθέτει και θα σημαίνει την οριστική ήττα του σιωνισμού. Το κράτος αυτό δεν θα μπορεί να έχει ως σύμβολο μια σημαία που συμβολίζει τις διαθέσεις των σιωνιστών για εξάπλωση από τον Νείλο έως των Ευφράτη, ούτε βέβαια το σημερινό του νομικό καθεστώς και ονομασία. Εν ολίγοις δεν θα υπάρχει ως κράτος του Ισραήλ όπως το ξέρουμε σήμερα.
Σήμερα αυτή τη λύση την υποστηρίζει ένα μικρό μέρος των αριστερών Παλαιστίνιων και διανοουμένων. Το περίεργο είναι ότι οι Ισραηλινοί διαβλέπουν καλύτερα αυτόν τον κίνδυνο. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τους Ολμέρτ έλεγε από το 2005: «Δεν έχουμε απεριόριστο χρόνο. Όλο και λιγότεροι Παλαιστίνιοι ενδιαφέρονται να διαπραγματευτούμε μια λύση που θα περιλαμβάνει δύο κράτη, καθώς θέλουν πλέον να αλλάξουν την ουσία της σύγκρουσης, από την αλγερινή εκδοχή της σε μια νοτιοαφρικάνικη εκδοχή. Από τον αγώνα ενάντια στην “κατοχή”, σύμφωνα με τη δική τους φρασεολογία, σε αγώνα για δημοκρατικά δικαιώματα: κάθε άνθρωπος και μία ψήφος. Αυτός φυσικά είναι ένας πιο καθαρός αγώνας, ένας πιο δημοφιλής αγώνας –και τελικά ένας πιο δυναμικός αγώνας. Για εμάς, θα σήμαινε το τέλος του εβραϊκού κράτους».