Αν αυτός ο προϋπολογισμός αφεθεί από τα συνδικάτα να περάσει, θα επιφέρει βαριές συνέπειες σε όλα τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Η πολιτική που κρύβεται πίσω από τα «νούμερα» του Παπακωνσταντίνου είναι μια σκληρή επίθεση στο εισόδημα των εργαζομένων και στο κοινωνικό κράτος. Είναι ταυτόχρονα μια πολιτική που στρώνει το δρόμο στις ευρύτερες αντιμεταρρυθμίσεις (ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικοποίηση), μια πολιτική ενταγμένη στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο της Κομισιόν για να πληρώσουν την κρίση αποκλειστικά οι εργαζόμενοι και η νεολαία.
Ενάντια σ’ αυτή την πολιτική και σε αυτό τον προϋπολογισμό πρέπει να ενεργοποιηθεί έγκαιρα το εργατικό κίνημα. Κάθε χρόνο, απέναντι στον προϋπολογισμό, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ προχωρούσαν σε μια «παραδοσιακή» πανεργατική απεργία. Φέτος χρειάζονται πολύ περισσότερα. Χρειάζεται μια δυναμική πανεργατική απάντηση που θα παραλύσει την κυβέρνηση και θα «παγώσει» την επιθετικότητά της.
Όμως τα συνδικάτα κινούνται αντίστροφα. Η ΠΑΣΚΕ επιβάλλει στη ΓΣΕΕ «λευκή σημαία» –δίνοντας περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ– ενώ ετοιμάζεται να μπει στην παγίδα του «διαλόγου» για το ασφαλιστικό.
Η αναγκαία πανεργατική απάντηση πρέπει να οικοδομηθεί από τα αριστερά και από τα κάτω. Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για απεργία στις 17/12 οδηγεί σε μια εικονική απεργία και περισσότερο σε ένα συλλαλητήριο, αντικειμενικά κατώτερο των περιστάσεων. Όλα τα συνδικάτα πρέπει να πιεστούν για απεργιακές αποφάσεις στα μέσα Δεκέμβρη. Και αν δε γίνει εφικτό να προκύψει γενική πανελλαδική απεργία στις 16 ή 17/12, τότε πρέπει να προχωρήσει στην πράξη ο συντονισμός όσων δυνάμεων προτίθενται να κινητοποιηθούν. Πρωτοβουλίες, πρωτοβάθμια σωματεία, ομοσπονδίες κ.λπ. πρέπει να ενεργοποιηθούν άμεσα, ώστε η κυβέρνηση να πάρει ισχυρό απεργιακό μήνυμα ότι θα υπάρξει αντίσταση, ότι υπάρχει «αντιπολίτευση» από τα κάτω, ότι το νέο κύμα νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας, που ετοιμάζεται να εξαπολύσει ο προϋπολογισμός, δεν θα περάσει.