Ισχυρή Επαναστατική Οργάνωση
με πρωτοβουλίες στα Μέτωπα Αντίστασης
σε περίοδο ΚΡΙΣΗΣ και ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ
Βρισκόμαστε στη δίνη της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής
κρίσης του καπιταλισμού από τη δεκαετία του ’30. Ο συνδυασμός των υψηλών
ελλειμμάτων, της διόγκωσης του χρέους αλλά και της ύφεσης στην οποία έχουν μπει
ή προβλέπεται να μπουν πολλές χώρες σ’ όλο τον κόσμο έχει κάνει την παγκόσμια
οικονομική κατάσταση εκρηκτική.
Γι’ αυτό η πιθανότητα κατάρρευσης «μικρών» χωρών (όπως η Ελλάδα)
αποκτούν τεράστια σημασία για όλο τον κόσμο. Ειδικά στην Ευρώπη, η
αλληλεξάρτηση των οικονομιών κάνει πολύ πιθανό το φαινόμενο του ντόμινο. Ειδικά
όσο η κρίση θα βαθαίνει (ήδη περνάει στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και
ακολουθούν η Ιταλία, η Αγγλία κλπ) οι δυνατότητες χειρισμού από τη μεριά των «από
πάνω» θα λιγοστεύουν. Γι’ αυτό προσπαθούν από τώρα να φορτώσουν όλες τις
επιπτώσεις στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία, τα φτωχά λαϊκά
στρώματα.
Με ένα πρωτοφανές κύμα επίθεσης στα κεκτημένα και στα
δικαιώματα που έχουν κερδηθεί με αγώνες τον 20ο αιώνα, προσπαθούν να
ανατρέψουν τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη
τους, ελπίζοντας ότι θα μπορέσουν να βγουν με τις λιγότερες δυνατές απώλειες
από την κρίση. Αυτή η προοπτική όμως δεν είναι μονόδρομος όπως θέλουν να μας
παρουσιάσουν. Η δυνατότητα ανατροπών δεν βρίσκεται μόνο στη δικιά τους πλευρά.
Το εργατικό κίνημα και η νεολαία σε όλη την Ευρώπη ήδη
δείχνουν τη δυνατότητα αντίστασης. Μεγάλες κινητοποιήσεις και γενικές απεργίες
συγκλονίζουν μια σειρά από χώρες (Ρουμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Δανία
κλπ) και περισσότερο απ’ όλες την Ελλάδα.
Αυτή η κατάσταση κρίσης και πόλωσης έχει την αντανάκλασή της
και στο πολιτικό σύστημα. Στις περισσότερες χώρες υπάρχει σοβαρή πολιτική κρίση
με αλλαγές συσχετισμών, καταρρεύσεις παραδοσιακών κομμάτων, δυσκολίες
σχηματισμού ισχυρών κυβερνήσεων, μια συνεχής ρευστότητα που χειροτερεύει την
εικόνα της γενικευμένης κρίσης.
Σ’ αυτό το σκηνικό είναι πολύ ανησυχητική η άνοδος της
ακροδεξιάς πανευρωπαϊκά, είτε εκλογικά (π.χ. Ουγγαρία, Ιταλία) είτε με την
κλιμάκωση των ρατσιστικών επιθέσεων όπως έχουμε δει το τελευταίο διάστημα και στην
Ελλάδα. Ο κίνδυνος της ακροδεξιάς διεξόδου είναι πάντοτε μια εναλλακτική λύση
για την άρχουσα τάξη σε περιόδους κρίσης.
Αυτή η γενικευμένη κρίση αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα.
Ειδικά στην Ελλάδα, αυτή η εικόνα είναι πολύ καθαρή. Η
οικονομική κρίση είναι συγκλονιστικών διαστάσεων και έχουν αρχίσει να τη
φορτώνουν στις πλάτες των «από κάτω». Ο κίνδυνος μαζικής ανεργίας και απόλυτης
φτώχειας για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους είναι ορατός. Τα πολύ σκληρά μέτρα
της κυβέρνησης και η εκχώρηση της δυνατότητας λήψης αποφάσεων και σκληρότερων
μέτρων στην Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση, είναι
ενδεικτικά του τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Η ισχυρότατη αντίδραση σ’ αυτά τα μέτρα, όπως εκδηλώθηκε
κυρίως στη μεγαλειώδη απεργία στις 5 Μάη, είναι αυτό που φοβούνται ότι θα
σταματήσει αυτήν την πορεία. Είναι η μαζική αμφισβήτηση απέναντι στις
κυβερνήσεις, στα κόμματα, στο ίδιο το πολιτικό σύστημα που αυθόρμητα γεννιέται
στον κόσμο που τους οδηγεί στη βαθιά κρίση.
Η «ισχυρή», κοινοβουλευτικά, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ
αδύναμη για να πετύχει το στόχο της (διαγραφές βουλευτών, σκάνδαλο Ζίμενς). Το
ίδιο και η ΝΔ, που όχι μόνο δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις δυσκολίες του ΠΑΣΟΚ
αλλά δεν μπορεί να βγει από τη δική της κρίση (διαγραφή Ντόρας, σκάνδαλα
κυβέρνησης Καραμανλή κλπ).
Η ιστορική πρόκληση για την Αριστερά είναι εδώ! Να εκφράσει
την αγανάκτηση του κόσμου, να ενώσει τις δυνάμεις της για να οργανώσει την
άμυνα απέναντι στα μέτρα, να αμφισβητήσει τον πυρήνα των επιλογών της
κυβέρνησης και του συστήματος που τις στηρίζει, να ξανανοίξει το ζήτημα της
ανατροπής αυτού του συστήματος, να ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό.
Δυστυχώς το ΚΚΕ δεν μπαίνει καν σ’ αυτή τη συζήτηση,
κρατώντας χωριστά τις δυνάμεις του, αρνούμενο ουσιαστικά να δώσει αυτή τη μάχη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τώρα, είναι ο χώρος που κατά καιρούς εξέφρασε αυτές τις ελπίδες
του κόσμου και αυτή τη δυνατότητα της Αριστεράς. Όμως η στροφή της ηγεσίας του
ΣΥΝ σε πιο «ρεαλιστικές» προτάσεις, σε θεσμικό ρόλο, σε «προγραμματική»
αντιπολίτευση, έχει «παγώσει» τις ελπίδες του κόσμου αλλά και το ίδιο το
εγχείρημα.
Χρειάζεται επειγόντως επαναπροσδιορισμός της πολιτικής του
ΣΥΡΙΖΑ σε πολύ πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση (να διαγραφεί το χρέος, δεν
πληρώνουμε, να τα πάρουν όλα πίσω), να ξαναθυμηθούμε τα καλά αντανακλαστικά του
άρθρου 16 και του Δεκέμβρη. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, θεωρούμε τη δημιουργία του
Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης πολύ χρήσιμη. Σε κάθε περίπτωση το τσουνάμι
αλλαγών και ανατροπών χτυπάει και την πόρτα της Αριστεράς και η Οργάνωσή μας θα
προσπαθήσει να ανταποκριθεί με τις αρχές που το έκανε και όλα τα προηγούμενα
χρόνια. Με βάση την πολιτική του Ενιαίου Μετώπου, με πρωτοπόρο πολιτικό ρόλο
μέσα στα μέτωπα (Φόρουμ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΡΕΝ κλπ), αλλά έχοντας επίσης καθαρό ότι για
να παίζεις αυτό το ρόλο χρειάζεται να είσαι αρκετά δυνατός για να παίρνεις
πρωτοβουλίες. Η πρόταση για Επιτροπές Αγώνα παντού, αποδείχθηκε ότι ήταν
απολύτως σωστή και «κούμπωνε» με τις ανάγκες του κόσμου.
Το ζήτημα του προσανατολισμού τους όμως είναι ανοιχτό και
πολύ κρίσιμο. Χρειάζεται πλατιά απεύθυνση, 2-3 καθαρά αιτήματα για ανατροπή των
μέτρων, αιχμηρά αιτήματα από τους επιμέρους χώρους. Κάθε Τοπική Οργάνωση,
εργατική ομάδα, ομάδα των ΦΕΣ και των ΜΕΣ, θα συμμετέχει ενεργά, θα οργανώνει
όπου μπορεί, τέτοιες Επιτροπές. Ακόμα και στις τοπικές ΚΑΡ η πρότασή μας (εκτός
από τα αντιρατσιστικά και τα αντιφασιστικά καθήκοντα που θα είναι διευρυμένα το
επόμενο διάστημα) θα είναι η συμμετοχή στις τοπικές επιτροπές αγώνα.
Όμως για να μπορέσουμε να παίξουμε ρόλο στον προσανατολισμό
αυτών των επιτροπών χρειαζόμαστε δυνατά σχήματα, ομάδες, παρατάξεις (ΚΑΡ, ΦΕΣ,
ΜΕΣ, δημιουργία κεντρικής εργατικής παράταξης-κίνησης) και σ’ αυτήν την
κατεύθυνση θα δουλέψουμε.
Το βασικό ρόλο όμως εξακολουθούν να παίζουν οι Τοπικές
Οργανώσεις μας. Το μεγάλωμά τους, η διεύρυνσή τους, κυρίως όμως η καλυτέρευση
της καθοδηγητικής τους ικανότητας είναι το κρίσιμο σημείο για την αξιοποίηση
της δουλειάς στα μέτωπα, για την ανάπτυξη της Οργάνωσης.
Η ενίσχυση αυτού του προσανατολισμού αλλά και η μεγαλύτερη
στήριξη της προσπάθειας πολιτικά και ιδεολογικά μέσα από τα έντυπα, τα site, τις εκδόσεις είναι ανάγκη
όλο του κόσμου μέσα και έξω από την Οργάνωση, και στόχος μας για το επόμενο
διάστημα.
Έτσι θα μπορέσουμε, περισσότερο από ποτέ, να είμαστε μια
ισχυρή επαναστατική οργάνωση (και στη θεωρία και στη δράση), πάντα «μέσα» στα
πιο ενωτικά εγχειρήματα αλλά και με τη δυνατότητα να παίρνουμε πρωτοβουλίες, να
καθορίζουμε καταστάσεις, να αποδεικνύουμε την χρησιμότητά μας στο κίνημα,
ειδικά σε τόσο κρίσιμες στιγμές.