Οι ΗΠΑ συμπλήρωσαν πέντε χρόνια κατοχής του Ιράκ. Ένα εκατομμύριο είναι οι νεκροί Ιρακινοί και περίπου 4.000 οι Αμερικανοί φαντάροι (οι τραυματίες Αμερικανοί ξεπερνούν τις 35.000, ενώ ο αριθμός των Ιρακινών τραυματιών είναι ανυπολόγιστος).
Τ ο κόστος του πολέμου είναι οκτώ δισ. δολάρια το μήνα! Κι όμως απέναντι σε αυτή τη ζοφερή εικόνα, το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ μοιάζει να έχει παραλύσει μετά τη μεγάλη διαδήλωση που είχε γίνει στις 27 Γενάρη 2007 στην Ουάσινγκτον.
Εκλογικές αυταπάτες
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται βέβαια στις διαθέσεις του κόσμου: σύμφωνα με δημοσκόπηση του CNN, το 65% των ενήλικων Αμερικανών αντιτίθεται στον πόλεμο, ποσοστό που παραμένει σχεδόν σταθερό εδώ και οκτώ μήνες. Εξάλλου, σύμφωνα με τους «Νιου Γιορκ Τάιμς», το 50% του συνολικού πληθυσμού θέλουν το στρατό να έχει επιστρέψει από το Ιράκ σε λιγότερο από ένα χρόνο.
Η βασική αιτία για την ακινησία είναι οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Η ηγεσία του μεγαλύτερου μέρους του αντιπολεμικού κινήματος θεωρεί ότι η εκλογή ενός Δημοκρατικού προέδρου είναι αυτή που μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο κι άρα πιστεύει ότι όλες οι προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν εκεί.
Η μεγαλύτερη από τις αντιπολεμικές πρωτοβουλίες, η οργάνωση «Ενωμένοι για την Ειρήνη και τη Δικαιοσύνη» (UFPJ), έχει αυτή την προσέγγιση. Καθώς πλησιάζει πέμπτη επέτειος της έναρξης του πολέμου η UFPJ κάλεσε για διαδηλώσεις σε 435 περιοχές, «εξασφαλίζοντας» έτσι διασκορπισμένες, μικρές και αναποτελεσματικές δράσεις, που το μόνο που θα κάνουν είναι να επιτείνουν την αίσθηση απομόνωσης και αποπροσανατολισμού μεταξύ των αγωνιστών.
Πρόκειται για απόπειρα επανάληψης του σκηνικού του 2004, όταν οι ηγέτες του αντιπολεμικού κινήματος έριξαν το βάρος τους υπέρ της υποψηφιότητας ενός –φιλοπόλεμου– Δημοκρατικού, του Τζον Κέρι, δήθεν για να φύγει ο Μπους και να σταματήσει ο πόλεμος.
Έτσι το κενό που άφησε η UFPJ προσπάθησαν να το καλύψουν, άλλες πρωτοβουλίες, όπως αυτή της αντιπολεμικής ομάδας ANSWER ή της γνωστής αγωνίστριας Σίντι Σίχαν.
Ωστόσο το κοινό τους κάλεσμα για διαδήλωση στις 15 Μαρτίου στην Ουάσινγκτον, κατέρρευσε. Οι λόγοι ήταν πολλοί:
Πρώτον, η αξιοπιστία του ANSWER έχει τρωθεί εξαιτίας της σεχταριστικής του τακτικής απέναντι σε άλλες δυνάμεις του κινήματος και της επιμονής του να παραφουσκώνει την επιτυχία των δικών του κινητοποιήσεων. Το Δεκέμβριο η Σίχαν και το ANSWER έκαναν έκκληση για ενότητα των αντιπολεμικών οργανώσεων, αλλά ελλείψει αληθινής αριθμητικής βάσης, η πρόταση έπεσε στο κενό (η UFPJ είχε την άνεση ως πλειοψηφία του κινήματος να την αγνοήσει).
Η πρωτοβουλία για τη διαδήλωση στην Ουάσινγκτον δέχθηκε ένα επιπλέον πλήγμα εξ αιτίας της αυθαίρετης απόφασης του ANSWER και της Σίχαν να συνδέσουν την κινητοποίηση με την τρίμερη (13-16 Μάρτη) πρωτοβουλία της οργάνωσης «Βετεράνοι του Ιράκ Ενάντια στον Πόλεμο» (IVAW), χωρίς να συνεννοηθούν με την τελευταία. Βέβαια, παρά την ανευθυνότητα της μονομερούς απόφασης των ANSWER και Σίχαν, ευθύνη φέρει και η ηγεσία τη IVAW που δεν θέλει να συνδεθεί με το ευρύτερο αντιπολεμικό κίνημα. Αντίθετα, για τις εκατοντάδες των αγωνιστών που θέλουν να σταματήσουν τον πόλεμο φάνταζε απόλυτα λογικό να παρακολουθήσουν το καθιερωμένο χειμωνιάτικο τριήμερο των βετεράνων και ως κατακλείδα να πραγματοποιήσουν μια μεγάλη διαδήλωση στην πρωτεύουσα.
Το τελικό χτύπημα για τη διαδήλωση ήρθε καθώς η IVAW ζήτησε να μη γίνει καμία άλλη εκδήλωση στη διάρκεια του τριημέρου της στην Ουάσινγκτον. Έτσι στην επέτειο της έναρξης του πολέμου δεν θα υπάρξει καμία διαδήλωση σε εθνικό επίπεδο.
Παράδοση
Κι όμως αν η IVAW ανέτρεχε στην ιστορική παράδοση του κινήματος θα διαπίστωνε ότι έπρεπε να πράξει διαφορετικά: Η πιο φημισμένη διαμαρτυρία βετεράνων στην εποχή του Βιετνάμ, η «Επιχείρηση Ντιούι Κάνιον 3», μια βδομάδα δράσεων που κορυφώθηκε με 800 βετεράνους να πετάνε τα μετάλλιά τους στην είσοδο του Καπιτωλίου, εκτίναξε στην κορυφή της δημοσιότητας το κίνημα των βετεράνων. Την επόμενη ημέρα μισό εκατομμύριο άνθρωποι γέμισαν τους δρόμους της Ουάσινγκτον σε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στις ΗΠΑ μέχρι τότε. Οι δύο πλευρές ενίσχυσαν η μία την άλλη, καθώς οι βετεράνοι άντλησαν αυτοπεποίθηση για τις γενναίες πράξεις τους από τις ογκούμενες διαδηλώσεις εκείνης της χρονιάς, ενώ το αντιπολεμικό κίνημα πήρε καινούργιο κουράγιο από αυτή τη δράση των βετεράνων.
Αυτή η παράδοση ενότητας και αλληλεγγύης παραμένει και σήμερα η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για να επιστρέψουν οι φαντάροι και να λήξει η κατοχή.