Κάτω το μνημόνιο, η κυβέρνηση και η τρόικα
ΑΘΗΝΑ: ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 10.30 Π.Μ.
ΠΟΡΕΙΑ: ΠΛ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ - ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Η συγκέντρωση της πρωτομαγιάς έρχεται σχεδόν ένα χρόνο μετά την ένταξη των εργαζομένων στη θηλιά του μνημονίου και του ΔΝΤ και σχεδόν ένα μήνα, μετά το «Σύμφωνο για το ευρώ» που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ. Ένα Σύμφωνο με το οποίο ο άγριος νεοφιλελευθερισμός κατοχυρώνεται συνταγματικά, η οικονομική πολιτική «δεσμεύεται» για δεκαετίες, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι –διεθνείς και ντόπιοι– ορίζονται ως επικυρίαρχοι όλων των αποφάσεων.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνοδεύει αυτή τη συμφωνία με ένα νέο σκληρό πακέτο μέτρων, αποφασισμένη να στραγγίξει μέχρι τελευταίας ρανίδας τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, με τα απανωτά μνημόνια.
Οι μισθοί και οι συντάξεις τείνουν να γίνουν χαμηλότεροι και από τα επιδόματα ανεργίας στην προ μνημονίου εποχή.
Σχολεία, πανεπιστήμια και νοσοκομεία κλείνουν και εξαφανίζονται με αιτιολογία την εξοικονόμηση πόρων. Πόρων που εκτός από τις τράπεζες, μπορούν με άνεση να διοχετεύονται στον πόλεμο που ξεκίνησαν οι ιμπεριαλιστές στη Λιβύη με απώτερο στόχο να καταστείλουν τις αραβικές εξεγέρσεις.
Την ίδια ώρα που η ανεργία καλπάζει και οι απολύσεις χτυπάνε κόκκινο,
οι καπιταλιστές θησαυρίζουν ασύστολα αρπάζοντας τις ευκαιρίες που τους
προσφέρει η κυβέρνηση δωρίζοντάς τους τις δημοσίες συγκοινωνίες, τη
διαχείριση των απορριμάτων, το ηλεκτρικό ρεύμα, ακόμη και το νερό.
Και βέβαια, για να προχωρήσουν τα αντικοινωνικά σχέδια κυβέρνησης και
τρόικας αναλαμβάνουν συχνά-πυκνά τα ΜΑΤ να καθαρίσουν το τοπίο: στην
Κερατέα, στους καταληψίες συμβασιούχους του Δήμου Αθήνας, στους εργάτες
της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης κλπ.
Το σύστημά τους μας θέλει φτωχούς και εξαθλιωμένους. Είναι όμως
ταυτόχρονα πολιτικά και οικονομικά χρεωκοπημένο. Ο Επίτροπος για τα
οικονομικά Όλι Ρεν, το γερμανικό περιοδικό «Spiegel» και ο «Economist»,
άμεσα ή έμμεσα, αναφερόμενοι στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την
Ιρλανδία, δηλώνουν ότι είμαστε χρεοκοπημένοι και ότι δε μπορεί το ΔΝΤ να
βρει λύση.
Στη βάση αυτής της απαισιοδοξίας, βρίσκεται η πραγματικότητα της ίδιας
της κρίσης του καπιταλισμού: Σε διεθνές επίπεδο αποδεικνύεται
σοβαρότερη, βαθύτερη και πιο μακρόσυρτη από τις προβλέψεις, ενώ σε
ελληνικό επίπεδο η «βουτιά» του ΑΕΠ προς τα κάτω (–6%) είναι
κυριολεκτικά συγκλονιστική για όλα τα επιτελεία. Η πολιτική του
μνημονίου, η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αποδεικνύεται
πλήρως αποτυχημένη.
Υπάρχει όμως και η άλλη πραγματικότητα: Αυτή των αντιστάσεων, των αγώνων
που μπορούν να τους ανατρέψουν. Που μπορούν να μας θυμίσουν το γιατί
θυσιάστηκαν οι Αμερικάνοι εργάτες κάθε απόχρωσης, φυλής και θρησκείας,
το Μάη του 1886. Διεκδικώντας τότε το 8ωρο και μια καλύτερη ζωή.
Οι
κάτοικοι της Κερατέας που εδώ και 4 μήνες παλεύουν αποφασιστικά για να
πετάξουν στα σκουπίδια τα σχέδια της κυβέρνησης, οι εκπαιδευτικοί με
τους γονείς και τους μαθητές που αντιστέκονται στις συγχωνεύσεις των
σχολείων, οι εργαζόμενοι στις ταχυμεταφορές που αποκλείουν τα
καταστήματα των μεγάλων εταιρειών του κλάδου ενάντια στις απολύσεις και
τις μειώσεις μισθών, οι συμβασιούχοι, οι επιτροπές αγώνα και οι
πρωτοβουλίες κατοίκων που αντιστέκονται στα χαράτσια στα εισιτήρια και
τα διόδια.
Όλοι αυτοί δεν πρέπει να αφεθούν μόνοι. Να αφεθούν
στο πότε ο Παναγόπουλος θα ξυπνήσει από το άλλο πλευρό και θα
συναποφασίσει με την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να κηρύξει γενική απεργία.
Χρειάζεται
η Αριστερά, οι αγωνιστές, κάθε συλλογικότητα που αντιστέκεται στην
κυβερνητική πολιτική να οργανώσει τη δράση της για την Πρωτομαγια και
τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας:
Να προετοιμάσει μια
διαδήλωση μαζική και μαχητική που θα αναγκάσει τους γραφειοκράτες των
εργατικών συνομοσπονδιών να δώσουν συνέχεια στις κινητοποιήσεις. Η
προσπάθεια συντονισμού των νοσοκομειακών γιατρών με τους εκπαιδευτικούς
ήταν ένα σπουδαίο πρώτο βήμα και θέλει συνέχεια.
Να προετοιμάσει μέσα στους εργασιακούς χώρους πραγματικές και μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις.
Απέναντι
στην αποτυχημένη πολιτική κυβέρνησης και τρόικας έχουμε ένα δρόμο,
αυτόν της διεκδίκησης και του αγώνα. Και αυτός ο δρόμος έχει μια πρώτη
σαφή προϋπόθεση: Να πέσει τώρα η κυβέρνηση της βαρβαρότητας. Στην
κατεύθυνση να φύγει άμεσα το ΔΝΤ, να ανατραπεί το μνημόνιο, να βρεθούν
στο περιθώριο της πολιτικής όλα τα κόμματα που το στηρίζουν.
Να
παλέψουμε για μια κοινωνία που θα λογοδοτεί στις ανάγκες των ανθρώπων
και όχι στα κέρδη των κηφήνων. Η σημαία του σοσιαλισμού πρέπει να
σηκωθεί ενάντια στους τοκογλύφους, που παίρνουν τα πάντα υπό τον έλεγχό
τους.
Τη φετινή πρωτομαγιά να πλημμυρίσουμε τους δρόμους
διεκδικώντας όπως και οι εργάτες της Αμερικής το 1886 μια καλύτερη ζωή.
Διαδηλώνοντας παράλληλα την αλληλεγγύη μας στους εξεγερμένους αραβικούς
λαούς.
• Να απαγορευθούν οι απολύσεις
• Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις
• Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και όχι ατομικές
• Να σταματήσουν άμεσα οι ιδιωτικοποιήσεις
• Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής ανάγκης
• «Πάγωμα» των πληρωμών του χρέους στους τοκογλύφους