Του
Πέτρου Τσάγκαρη
Στα τέλη Δεκέμβρη ο Ισραηλινός στρατός ξεκίνησε μια γενικευμένη εισβολή στη Γάζα. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά το τέλος αυτού του πολέμου, ανέδειξε την ισραηλινή πολιτική αδυναμία, αλλά και την ανάγκη επανακαθορισμού της στρατηγικής για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων.
Σ τις 19/1-20/1 τόσο το Ισραήλ όσο και η κυβέρνηση της Χαμάς κήρυξαν
μονομερώς εκεχειρία στη Γάζα. Ο τελικός απολογισμός της επιχείρησης
«Συμπαγές Μολύβι» προσέγγισε τους 1.330 νεκρούς και τους 5.500
τραυματίες. Σύμφωνα με διεθνείς παρατηρητές, μεταξύ των νεκρών
βρίσκονταν 438 παιδιά, 120 γυναίκες, 95 ηλικιωμένοι, 16 νοσηλευτές, 4
δημοσιογράφοι, 5 ξένοι, συνολικά 90% άμαχοι. Επίσης τραυματίστηκαν
1.500 παιδιά και πάνω 500 γυναίκες. Η καταστροφή για κάποιους ήταν πέρα
από κάθε φαντασία: Στην περιοχή Ζεϊτούν, για παράδειγμα, οι Ισραηλινοί
έκλεισαν σε ένα σπίτι ένα ολόκληρο σόι, τους Σαμούνι, και μετά
βομβάρδισαν το κτίριο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν 45 νεκροί και πολλοί
ακόμη αγνοούμενοι στα ερείπια.
Οι εισβολείς κατέστρεψαν πάνω από 15.000 σπίτια και άλλα κτίρια
(σχολεία, εγκαταστάσεις του ΟΗΕ, αλλά και 18 ναούς), δημιουργώντας
πληθώρα αστέγων. Στη Τζαμπαλίγια καταστράφηκε το 80% των σπιτιών. Οι
εισβολείς έπληξαν καίρια όλες τις υποδομές της Λωρίδας της Γάζας, από
την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, μέχρι τα σχολεία και άλλα
δημόσια κτίρια. Η ίδια η ελάχιστη ελεύθερη γη –και συνεπώς η γεωργία
από την οποία επιβιώνει ο πληθυσμός– καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό: πάνω
από 600.000 τόνοι μπάζα κείτονται παντού. Ο ισραηλινός στρατός πέτυχε
επίσης να υπονομεύσει τη μελλοντική υγεία της νέας γενιάς με τη χρήση
βομβών λευκού φωσφόρου, να πυροδοτήσει έναν πιθανό νέο γύρο λιμοκτονίας
των κατοίκων, να ξαναγυρίσει στο μηδέν την οικονομία της περιοχής. Η
συνολική καταστροφή υπολογίζεται στα 2 δισ. δολάρια.
Ο Ισραηλινός ακαδημαϊκός Ιλαν Πάπε έκανε λόγο για «γενοκτονία σε αργή
κίνηση». Πράγματι, αυτό συμβαίνει στη Γάζα. Πώς αλλιώς να
χρησιμοποιήσεις μαζική βία και όπλα μαζικής καταστροφής, χωρίς να
βλάψεις και τους δικούς σου; Πρέπει να απομονώσεις σε μια περιοχή τα
θύματα, να αρχίσεις την πολιορκία και το εμπάργκο και τελικά να
επιτεθείς με τη δύναμη του 4ου μεγαλύτερου στρατού στον κόσμο.
Υποκρισία
Από την άλλη η «διεθνής κοινότητα» επέδειξε, για άλλη μια φορά, την
αλληλεγγύη της στο θύτη του εγκλήματος. Για παράδειγμα, οι έξι
ευρωπαϊκές χώρες (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και
Τσεχία), οι οποίες συμμετείχαν στη σύνοδο που έγινε στο Σαρμ ελ Σέιχ
της Αιγύπτου στα μέσα Γενάρη, δεν βρήκαν λέξη να πουν ενάντια στη
σιωνιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, και οι έξι συμφώνησαν από κοινού με
τις ΗΠΑ και την Αίγυπτο να προμηθεύσουν με έμψυχο υλικό αλλά και με
όπλα μια διεθνή δύναμη η οποία δεν θα έχει στόχο την ειρήνευση στην
περιοχή, όπως πιθανά θα περίμενε κανείς, αλλά να εμποδίσει τη Χαμάς να
εισάγει όπλα στη Γάζα. Δηλαδή, πρακτικά να μπορέσει το Ισραήλ στην
επόμενη εισβολή του στην τυραννισμένη περιοχή να προχωρήσει σε ακόμη
μεγαλύτερες σφαγές, χωρίς τον κίνδυνο απωλειών από την πλευρά του!
Την ίδια απάθεια ή και εχθρότητα προς τους Παλαιστινίους επέδειξαν και
τα περισσότερα αραβικά καθεστώτα, κύρια ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου.
Ούτε οι διεθνείς οργανισμοί υπήρξαν πολύ καλύτεροι. Στις 25 Γενάρη ο γγ
του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, επισκέφτηκε τη Γάζα για λίγες ώρες με
αλεξίσφαιρο γιλέκο, αλλά δεν πήγε ούτε στη Ζεϊτούν ούτε στην
Τζαμπαλίγια. Μόνο η Βολιβία και η Βενεζουέλα τόλμησαν να περιορίσουν
τις σχέσεις με το Ισραήλ (η δεύτερη απέλασε και τον Ισραηλινό
πρεσβευτή). Δεν είναι τυχαίο ότι στους δρόμους της Γάζας αντηχούσε
παντού το αστείο: «Ζήτω η Βενεζουέλα, η μεγαλύτερη αραβική χώρα!».
Νίκη;
Παρά τις παραπάνω «επιτυχίες», συνολικά μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι
η επιχείρηση αυτή είχε θετική έκβαση για τους Ισραηλινούς εισβολείς από
τη δική τους σκοπιά; Υπάρχουν πολλοί λόγοι να απαντήσουμε αρνητικά.
1) Από στρατιωτική άποψη η πολύ ελαφρά οπλισμένη αντίσταση των
Παλαιστινίων (πολύ πιο ελαφρά από τη λιβανέζικη αντίσταση, η οποία
επίσης κατάφερε να αντιμετωπίσει την ισραηλινή εισβολή το 2006) μπόρεσε
να αντισταθεί στην ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή της Μ. Ανατολής.
Μάλιστα στη Λωρίδα της Γάζας οι γεωφυσικές συνθήκες ήταν πολύ πιο
δυσμενείς για την αντίσταση απ’ ό,τι τα ορεινά εδάφη του νότιου
Λιβάνου, όπου η Χεζμπολάχ κατάφερε να επιφέρει πολλαπλάσιες απώλειες
στους Ισραηλινούς. Και όμως, και σε αυτή την περίπτωση οι Ισραηλινοί
βρέθηκαν σε τέλμα, αφού συνειδητοποίησαν ότι το ανθρώπινο τίμημα που θα
έπρεπε να πληρώσουν, προκειμένου να συνεχίσουν, θα ήταν μεγάλο. Βεβαίως
είχαν να αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα του χρόνου, καθώς δεν ήθελαν να
«εκθέσουν» το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, παραδίδοντάς του μια «καυτή πατάτα»
από την πρώτη κιόλας ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του, αλλά και
χαλώντας το πάρτι της ορκωμοσίας του.
2) Υποτίθεται ότι ο στόχος ήταν να σταματήσει η εκτόξευση των
αυτοσχέδιων πυραύλων της παλαιστινιακής αντίστασης προς το Ισραήλ.
Ωστόσο η Χαμάς όχι μόνο συνέχισε (έστω και πιο περιορισμένα) να
εκτοξεύει πυραύλους μέχρι την τελευταία στιγμή, αλλά επεξέτεινε το
βεληνεκές τους, ώστε αυτοί να φτάνουν πλέον τα 60 χλμ. μέσα στο έδαφος
του Ισραήλ. Ο ίδιος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ, στο
υπουργικό συμβούλιο που έγινε στις αρχές Μάρτη, τα έβαλε με τον υπουργό
Άμυνας Εχούντ Μπαράκ, λέγοντας τα εξής: «Αυτό που υπονοεί ο υπουργός
Άμυνας αποδεικνύει ότι το “Συμπαγές Μολύβι” δεν είχε καμία αξία,
καθόσον, παρότι τους συντρίψαμε [τη Χαμάς], τώρα πρέπει να δεχθούμε,
σύμφωνα με τη δική σας πρόταση, τους ίδιους όρους που μας προσφέρονταν
πριν από την επιχείρηση» («Τζερούσαλεμ Ποστ», 8/3/2009).
3) Το Ισραήλ υποστηρίζει ότι διέλυσε τη ραχοκοκαλιά της Χαμάς.
Κανένας όμως υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Χαμάς δεν σκοτώθηκε, εκτός
από τον Σαΐντ Σιγιάμ. Η Χαμάς υποστηρίζει ότι έχασε 48 μαχητές, οι
Ταξιαρχίες Αλ Κουντς (της Ισλαμικής Τζιχάντ) 37 και οι Εθνικές
Ταξιαρχίες (του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της
Παλαιστίνης) 12, ενώ είναι άγνωστο πόσους μαχητές έχασε το Λαϊκό
Μέτωπο. Το Ισραήλ υποστηρίζει ότι σκότωσε πάνω από 400 μέλη της
αντίστασης (εννοώντας μάλλον και τα 12χρονα παιδιά, καθώς και άλλους
αμάχους). Αν εμείς δεχτούμε ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση
(250), κι αν θεωρήσουμε ότι οι νεκροί συνολικά ήταν 1.300, τότε, κατ’
αναλογία, για να εξοντώσει όλους τους υποστηρικτές της Χαμάς, ο
ισραηλινός στρατός θα πρέπει να σκοτώσει πάνω από μισό εκατομμύριο
Παλαιστίνιους, ένα μακάβριο φορτίο το οποίο δεν μπορεί να «σηκώσει»
καμία λογική και καμία διπλωματία!
4) Από διπλωματική άποψη το Ισραήλ υπέστη πρωτοφανή για τις τελευταίες
δεκαετίες ταπείνωση, καθώς, πέρα από τις απελάσεις πρεσβευτών, υπήρξε
μια πρωτοφανής διεθνής κατακραυγή για το ανοσιούργημα. Είναι
χαρακτηριστικό ότι, στη Βρετανία, 11 επιφανείς ηγέτες της εβραϊκής
κοινότητας, με κοινή τους δήλωση, ζήτησαν από το Ισραήλ να σταματήσει
τις επιθέσεις «για το καλό της ασφάλειας των Βρετανών Εβραίων».
Το ξέσπασμα του Ταγίπ Ερντογάν σε βάρος του προέδρου του Ισραήλ Σιμόν
Πέρες στο Νταβός, ενώπιον της κάμερας και των διεθνών παραγόντων, ήταν
πρωτοφανής, αν σκεφτεί κανείς τις πολύ καλές σχέσεις των δύο συμμάχων.
Η έκκληση δε του Τούρκου πρωθυπουργού να κληθεί η Χαμάς στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων για το Παλαιστινιακό, υπήρξε το «κερασάκι στην τούρτα».
Ακόμη πιο σημαντικό ζήτημα ήταν η προσφυγή ανθρωπιστικών οργανισμών και
άλλων φορέων σε διεθνή δικαστήρια σε βάρος του Ισραήλ, με την κατηγορία
της διάπραξης εγκλημάτων πολέμου. Το γεγονός ότι ήδη το Διεθνές Ποινικό
Δικαστήριο της Χάγης εξετάζει την περίπτωση να δικάσει Ισραηλινούς
κρατικούς αξιωματούχους δεν είναι και τόσο αμελητέο πλήγμα για την
ισραηλινή διπλωματία.
Πολιτική
5) Ένας από τους πλέον σαφείς (πλην ανομολόγητους) πολιτικούς στόχους
των σιωνιστών ήταν η πολιτική αποδυνάμωση της Χαμάς μεταξύ των
Παλαιστινίων. Το σενάριο προέβλεπε κατάρρευση της νόμιμης κυβέρνησης
και έλευση στη Γάζα του –ενδοτικού προς το Ισραήλ– προέδρου Μαχμούντ
Αμπάς ως «σωτήρα». Τα πράγματα έγιναν ακριβώς ανάποδα. Η Χαμάς όχι μόνο
δεν κατέρρευσε, αλλά ισχυροποιήθηκε μεταξύ των Παλαιστινίων. Σύμφωνα με
δημοσκόπηση του παλαιστινιακού κέντρου PCPSR στις αρχές Μάρτη, ο ηγέτης
της Χαμάς Ισμαΐλ Χανίγια θα έπαιρνε το 47% των ψήφων, ενώ ο Αμπάς της
Φατάχ θα έπαιρνε το 45%. Μόλις πριν από τρεις μήνες αυτά τα ποσοστά
ήταν 38% και 48% αντίστοιχα. Άλλες δημοσκοπήσεις δίνουν ακόμη χειρότερα
αποτελέσματα για τον Αμπάς, καθώς τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής
εμπιστεύεται μόλις το 13,4% των Παλαιστινίων.
Οι εξελίξεις απέδειξαν επίσης ότι δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε
πολιτική συνεννόηση στην περιοχή χωρίς τη συμμετοχή της Χαμάς. Επίσης
–και αυτό είναι το χειρότερο για το δυτικό ιμπεριαλισμό και τους
συμμάχους του στην περιοχή– αύξησε την ακτινοβολία της μεταξύ των
αραβικών πληθυσμών. Αντίθετα, αυτός που αποδυναμώθηκε ήταν ο φίλος των
Ισραηλινών, ο Μαχμούντ Αμπάς και η κυβέρνηση των πραξικοπηματιών στη
Δυτική Όχθη. Μάλιστα αυτή η εξέλιξη περιβλήθηκε και με τυπικό μανδύα:
Στην αραβική Σύνοδο Κορυφής που έγινε στην Ντόχα του Κατάρ στις 16/1,
συμμετείχε ο εξόριστος ηγέτης της Χαμάς, Χάλεντ Μεσάαλ, ο ηγέτης της
οργάνωσης Ισλαμική Τζιχάντ, Ραμαντάν Σάλαχ, και ο Αχμέντ Τζιμπρίλ,
επικεφαλής του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της
Παλαιστίνης-Γενική Διοίκηση, όχι όμως ο Αμπάς της Φατάχ. Όπως είπε ο
Φάχμι αλ-Ζαάριρ, εκπρόσωπος της Φατάχ, «ποτέ μέχρι σήμερα οι αραβικές
χώρες δεν έφθασαν στο σημείο να προσκαλέσουν μία μόνο πλευρά για να
εκπροσωπήσει τον παλαιστινιακό λαό, όπως συνέβη στην Ντόχα».
6) Συνακόλουθη συνέπεια της ανόδου του κύρους της Χαμάς στον αραβικό
κόσμο ήταν και η αλλαγή στρατοπέδου κάποιων αραβικών χωρών, καθώς η
Μαυριτανία και το Κατάρ αποφάσισαν άμεσα να αναστείλουν τους
οικονομικούς και διπλωματικούς δεσμούς με το Ισραήλ. Οι «κακές» χώρες
της Μ. Ανατολής, δηλ. όσες δεν έχουν φιλικές σχέσεις με τον αμερικάνικο
ιμπεριαλισμό (κύρια η Συρία και το Ιράν), ενισχύθηκαν, ενώ οι μεγάλοι
σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία,
βρέθηκαν σχετικά αποδυναμωμένοι. Το κυριότερο είναι το ότι βρέθηκαν
εντελώς αποξενωμένοι από τις διαθέσεις των ίδιων τους των λαών. Είναι
αναμενόμενο σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία, όπου κυβερνούν
αιμοσταγείς δικτάτορες, να υπάρχει διάσταση ανάμεσα στις επιθυμίες του
λαού και τις επιλογές της εξουσίας. Ωστόσο τώρα, πρώτη φορά υπήρξε
τέτοια αναντιστοιχία των καθεστώτων με τους λαούς τους, που βγήκαν και
διαδήλωσαν μαζικά τόσο κατά του Ισραήλ όσο και κατά των Αράβων ηγετών,
οι οποίοι σιωπούσαν ή συνεργάζονταν με τους σιωνιστές. Η
αποσταθεροποίηση αυτών των καθεστώτων είναι η μεγαλύτερη ζημιά για το
Ισραήλ.
7) Αν ένας από τους λόγους της εισβολής ήταν να ενισχυθούν το
κεντροδεξιό Καντίμα και το Εργατικό Κόμμα που συγκυβερνούσαν, τότε και
πάλι πρέπει να μιλάμε για αποτυχία. Οι κερδισμένοι των εκλογών ήταν το
ακροδεξιό Λικούντ του Μπεντζαμίν Νετανιάχου, καθώς και το κόμμα
Ισραήλ-Μπεϊτενού, του ακραίου αραβοφάγου εθνικιστή Λίμπερμαν, που ακόμα
και στο Ισραήλ περιγράφεται από πολλούς ως φασίστας. Ο Λίμπερμαν είχε
ζητήσει να ορκιστούν πίστη στο εβραϊκό κράτος οι Παλαιστίνιοι του
Ισραήλ ή να εξοριστούν στα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής και στα
στρατόπεδα προσφύγων. Μάλιστα στη διάρκεια του πολέμου του 2006 στο
Λίβανο, είχε φτάσει στο σημείο να ζητάει να εκτελεστούν οι Άραβες
βουλευτές! Τα εκλογικά αποτελέσματα δεν ήταν τυχαία, καθώς αυτές
ακριβώς οι ιδέες ήταν που προπαγανδίστηκαν και ενισχύθηκαν το τελευταίο
διάστημα στο Ισραήλ, προκειμένου να δικαιολογηθεί η θηριωδία στη Γάζα.
8) Οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους ήταν πολύ
μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά, τόσο στη Μ. Ανατολή όσο και στη Δύση.
Ειδικά στις ΗΠΑ έχει σημασία ότι την άνοδο των διαδηλώσεων συνόδευσε
και μια πρωτοφανής δημοσκοπική αύξηση της αντίθεσης του πλατιού κόσμου
ενάντια στις πράξεις του Ισραήλ. Τώρα πλέον το 60% των Αμερικανών είναι
αντίθετο στις σφαγές του ισραηλινού στρατού κι αυτό μακροπρόθεσμα
πιθανόν να δυσκολέψει τη χρηματοδότηση της χώρας από τις ΗΠΑ.
Προοπτικές
Οι προηγούμενες ηγεσίες του παλαιστινιακού κινήματος, δηλ. πρακτικά η
Φατάχ, εγκατέλειψαν τις αρχικές διακηρύξεις της PLO και συμβιβάστηκαν
με την προοπτική των δύο κρατών, το ένα δίπλα στο άλλο, κυρίως με τις
Συμφωνίες του Όσλο. Ωστόσο οι σιωνιστές δεν τίμησαν καμία συμφωνία.
Λίγα χρόνια μετά το Όσλο μάλιστα έφτασαν να πολιορκούν τον ίδιο τον
Γιάσερ Αραφάτ στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, κατηγορώντας (ακόμη κι
αυτόν) ως τρομοκράτη. Τελικά οδήγησαν και στη φυσική του εξόντωση. Και
δεν ήταν μόνον αυτό. Προσάρτησαν την Ιερουσαλήμ, έχτισαν το τείχος του
απαρτχάιντ, το οποίο «τρώει» ένα επιπλέον 8% των παλαιστινιακών εδαφών
κι έκαναν κόλαση τη μετακίνηση των Παλαιστινίων στη Δ. Όχθη. Είναι
χαρακτηριστικό ότι από το 2007 έως το 2008 αυξήθηκαν κατά 60% οι
εβραϊκοί εποικισμοί στην ίδια περιοχή.
Σήμερα η Δ. Όχθη μοιάζει πιο πολύ με τα μπαντουστάν του πάλαι ποτέ
απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής: Στο Βορρά είναι η Τζενίν και η
Καλκίλιγια, στη μέση είναι η Ραμάλα και στο νότο η Μπέιτ Λαχούν και η
Χεβρώνα, ενώ στα υπόλοιπα εδάφη έχουν τον έλεγχο οι περισσότεροι από
300.000 Ισραηλινοί έποικοι. Οι Παλαιστίνιοι της Δ. Όχθης έχουν να
αντιμετωπίσουν συνολικά πάνω από 600 σημεία ελέγχου μέσα στην ίδια τους
τη «χώρα». Στη δε Γάζα οι Ισραηλινοί έφτιαξαν το μεγαλύτερο Άουσβιτς
του κόσμου.
Η πρόσφατη ισραηλινή θηριωδία απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν μπορεί
να είναι βιώσιμη η λύση των δύο κρατών: Ένα μεγάλο ισραηλινό κράτος με
υπερσύγχρονες υποδομές και ένα εξαθλιωμένο παλαιστινιακό κρατίδιο που
όχι μόνο θα είναι χωρισμένο σε δύο κομμάτια (Δυτική Όχθη και Γάζα),
αλλά και που το ένα του τμήμα (η Δυτική Όχθη) θα είναι διάτρητο από
οικισμούς Ισραηλινών, σαν ελβετικό τυρί. Σ’ αυτές τις συνθήκες
οικονομικού στραγγαλισμού οι Παλαιστίνιοι δεν θα είναι μόνον οι παρίες
της περιοχής, αλλά και τα διαρκή θύματα των επαναλαμβανόμενων
ισραηλινών επιδρομών.
Και τα επιχειρήματα περί «κακιάς» Χαμάς δεν πείθουν κανένα. Στη
Δυτική Όχθη δεν υπάρχει η Χαμάς κι όμως οι Ισραηλινοί εξακολουθούν να
εισβάλλουν κατά το δοκούν, να κατεδαφίζουν ολόκληρες περιοχές (Τζενίν),
να εξοντώνουν «τρομοκράτες» και να αρπάζουν καλλιεργήσιμη γη. Αλλά και
μέχρι το 1986, που δεν υπήρχε η Χαμάς, οι Ισραηλινοί είχαν εξολοθρεύσει
ή προσφυγοποιήσει πολύ περισσότερους Παλαιστίνιους απ’ ό,τι κάνουν τώρα
λόγω της Χαμάς. Είναι σίγουρο πλέον ότι στο μέλλον, ακόμη κι αν
εκλείψει η Χαμάς, θα εφευρεθούν άλλοι «τρομοκράτες».
Διέξοδος
Οι διέξοδοι είναι πολλές. Η διατήρηση του στάτους κβο (ένα
φανταμενταλιστικό εβραϊκό κράτος, ένα φανταμενταλιστικό ισλαμικό
παλαιστινιακό κρατίδιο στη Γάζα και ένα άλλο παλαιστινιακό κρατίδιο
μαριονέτα στη Δυτική Όχθη). Άλλη λύση είναι η επίτευξη της φυσικής
εξόντωσης των Παλαιστίνιων, όπως συνέβη με τους ιθαγενείς στις ΗΠΑ.
Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να αποδοθούν η Δυτική Όχθη στην Ιορδανία
και η Γάζα στην Αίγυπτο, ώστε να αναλάβουν κατευθείαν οι αραβικές
δικτατορίες την καταστολή του παλαιστινιακού κινήματος. Υπάρχει και η
θεωρητική πιθανότητα να ηττηθούν οι Ισραηλινοί και να πεταχτεί ο
εβραϊκός πληθυσμός «στη θάλασσα», όπως συνέβη με τους Γάλλους εποίκους
στην Αλγερία.
Όποιος δεν θέλει τις παραπάνω εκδοχές (παρότι πλασάρονται ως οι πιο
ρεαλιστικές λόγω του εκατέρωθεν μίσους στην περιοχή), δεν μπορεί παρά
να παλεύει για μια λύση τύπου Νότιας Αφρικής, αφού έτσι κι αλλιώς οι
Ισραηλινοί έχουν φροντίσει να κάνουν την Παλαιστίνη να μοιάζει με το
καθεστώς του απαρτχάιντ που κατέρρευσε πριν από μερικά χρόνια. Ο
γνωστός Νοτιοαφρικανός ακτιβιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ο
αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου, εδώ και χρόνια είχε εξισώσει την
κατάσταση των μαύρων κατοίκων της Νότιας Αφρικής, την εποχή του
απαρτχάιντ, με αυτή των σημερινών Παλαιστίνιων στη Δ. Όχθη και τη Γάζα.
Η πραγματικά ρεαλιστική λύση είναι η δημιουργία ενός ενιαίου κοσμικού
κράτους Εβραίων και Αράβων, όπου κάθε άνθρωπος θα έχει μία ψήφο και
όπου δεν θα υπάρχουν αποκλεισμοί και διακρίσεις. Φυσικά μια τέτοια
εξέλιξη θα σημάνει την οριστική ήττα του σιωνισμού. Το κράτος αυτό δεν
θα μπορεί να έχει ως σύμβολο μια σημαία που συμβολίζει τις διαθέσεις
των σιωνιστών για εξάπλωση από τον Νείλο έως των Ευφράτη, ούτε βέβαια
το σημερινό του νομικό καθεστώς και ονομασία. Επίσης σε μερικά χρόνια,
λόγω της διαφοράς της δημογραφικής αύξησης μεταξύ των δύο πληθυσμών, οι
Άραβες θα αποτελούν την πλειοψηφία.
Με λίγα λόγια, το κράτος αυτό δεν θα μοιάζει σε τίποτα με το κράτος του Ισραήλ όπως το ξέρουμε σήμερα.
Σήμερα
αυτή τη λύση την υποστηρίζει ένα μικρό μέρος των αριστερών διανοουμένων
–Παλαιστίνιων και Ισραηλινών– όπως ο Σαρί Νουσεϊμπέ, σεβάσμιος
ακαδημαϊκός και πρόεδρος του Πανεπιστημίου Αλ Κουντς στην Α.
Ιερουσαλήμ, όπως και ο Παλαιστίνιος συγγραφέας Γκάντα Κάρμι.
Αντίστοιχες θέσεις έχουν εκφράσει και 27 επιφανείς Παλαιστίνιοι απ’ όλο
το πολιτικό φάσμα στη διακήρυξη της Ομάδας Μελετών Παλαιστινιακής
Στρατηγικής, που δημοσιεύθηκε στην αγγλική εφημερίδα «Γκάρντιαν» το
Σεπτέμβριο του 2008.
Είναι χαρακτηριστικό, όμως, ότι και η αντίπαλη πλευρά έχει
καταλήξει σε ανάλογα συμπεράσματα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός του Ισραήλ
Εχούντ Ολμέρτ προειδοποιούσε από το 2005, λέγοντας τα εξής:
«Δεν έχουμε απεριόριστο χρόνο. Όλο και λιγότεροι Παλαιστίνιοι
ενδιαφέρονται να διαπραγματευτούμε μια λύση που θα περιλαμβάνει δύο
κράτη, επειδή πια θέλουν να αλλάξουν την ουσία της σύγκρουσης από την
αλγερινή εκδοχή της, σε μια εκδοχή τύπου Νότιας Αφρικής. Από τον αγώνα
ενάντια στην “κατοχή” –σύμφωνα με τη δική τους φρασεολογία– σε αγώνα
για δημοκρατικά δικαιώματα: κάθε άνθρωπος και μία ψήφος. Αυτός φυσικά
είναι ένας πιο καθαρός αγώνας, ένας πολύ πιο δημοφιλής αγώνας –και
τελικά ένας αποτελεσματικός αγώνας. Για μας θα σήμαινε το τέλος του
εβραϊκού κράτους».
Ιντιφάντα
Ο τρόπος για να φτάσουν οι καταπιεζόμενοι Παλαιστίνιοι σε αυτή τη λύση
δεν είναι η στρατιωτική τους επικράτηση επί της ισραηλινής πολεμικής
μηχανής, καθώς αυτό είναι αδύνατο. Το ισραηλινό αντιπολεμικό κίνημα
έχει δώσει έναν ηρωικό αγώνα υπέρ των Παλαιστινίων και έχει υποστεί
δεκάδες διώξεις και φυλακίσεις. Όμως δεν μπορεί να επαναλάβει ένα
αντιπολεμικό κίνημα τύπου Βιετνάμ, που ανάγκασε την αμερικανική
κυβέρνηση να αποχωρήσει από την Άπω Ανατολή. Για να μπορέσουν να
νικήσουν οι διαδηλώσεις στις πόλεις των ΗΠΑ έπρεπε να φτάσουν πίσω
50.000 φέρετρα Αμερικανών φαντάρων. Με τους 8 Ισραηλινούς νεκρούς
φαντάρους στην τωρινή επιδρομή στη Γάζα, το αντιπολεμικό ισραηλινό
κίνημα δεν μπορεί να επιβάλει το σταμάτημα των σφαγών.
Όμως οι Ιντιφάντες πρέπει να συνεχιστούν, γιατί η διέξοδος
βρίσκεται αλλού. Η παλαιστινιακή αντίσταση και η συνακόλουθη σιωνιστική
βαρβαρότητα μπορούν να πυροδοτήσουν εξεγέρσεις που θα ανατρέψουν τις
αιματοβαμμένες δικτατορίες των αραβικών χωρών, οι οποίες είναι σύμμαχοι
της Δύσης. Η ανατροπή των φιλοδυτικών δικτατοριών του αραβικού κόσμου
και οι δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών της περιοχής πάνε χέρι χέρι με
τους αγώνες των Παλαιστινίων για εθνική χειραφέτηση. Αν τα εκατομμύρια
των Αράβων κατάφερναν να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους προς
τους Παλαιστίνιους τότε όχι μόνον τα σύνορα Γάζας-Αιγύπτου θα ήταν
ανοιχτά, αλλά το Ισραήλ θα είχε να αντιμετωπίσει αντί για Καλάσνικοφ
και ρουκέτες πολύ πιο βαρύ εξοπλισμό. Και το κυριότερο: οι δυτικοί
προστάτες και χρηματοδότες του Ισραήλ θα είχαν να αναλογιστούν το
τίμημα αυτής της συμμαχίας, δηλ. την απώλεια συμμάχων όπως η Αίγυπτος
με τη στρατηγική της σημασία και η Σαουδική Αραβία με τα πετραλαϊκά της
αποθέματα.
Η προεδρία Ομπάμα στις ΗΠΑ μπορεί προσωρινά να ανεχτεί μια
κυβέρνηση εθνικής ενότητας των Παλαιστινίων, όπου θα συμμετέχει και η
Χαμάς. Όμως και η αυτή η μεσοβέζικη λύση θα έχει κοντά ποδάρια, όπως
και όλες οι προηγούμενες. Δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.