Πανευρωπαϊκή αντίσταση
Το μέλλον μας γράφεται στους δρόμους
Ένα κύμα άγριων προγραμμάτων λιτότητας σαρώνει όλη την Ευρώπη. Κυβερνήσεις που δε δίστασαν να διαθέσουν αμύθητους πόρους για τη «σωτηρία» των τραπεζών ή την ενίσχυση ολόκληρων «κλάδων» καπιταλιστών (αυτοκινητοβιομηχανία, τουρισμό κλπ.), καλούν τώρα τους εργαζόμενους να «πληρώσουν το μάρμαρο» με μεγάλες απώλειες στο εισόδημά τους και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Σ’ αυτό το έργο η Ε.Ε. και οι θεσμοί της παίζουν το ρόλο του επιτελείου, που μοιράζει τους ρόλους, υπαγορεύει τους ρυθμούς και συντονίζει τα μέτρα, ενώ οι κυβερνήσεις ρίχνονται στη μάχη για την επιβολή αυτού του αντεργατικού-αντικοινωνικού προγράμματος. Οι διαδικασίες «επιτήρησης» είναι ταυτόχρονα και ουσιαστικές (για να κρατηθεί η οικονομία σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση) και προσχηματικές (για να δίνουν το άλλοθι στις κυβερνήσεις να προωθούν τα σκληρά μέτρα που έχουν ανάγκη οι δικοί τους καπιταλιστές μέσα στην κρίση…).
Το πρόσφατο Συμβούλιο υπουργών Οικονομίας (Ecofin) ζήτησε από τον
Καραμανλή να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το «όριο» του 3% του ΑΕΠ, σε
συντομότερο διάστημα απ’ ό,τι προέβλεπε το ήδη σκληρό «πρόγραμμα
σταθερότητας» της κυβέρνησης της ΝΔ (μέχρι το τέλος του 2010 αντί του
2011). Αυτή η κατεύθυνση μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με «άγριο» τρόπο.
Και η κυβέρνηση Καραμανλή είναι ήδη έτοιμη να το προσπαθήσει.
Μισθοί
Το πρώτο μέτωπο θα είναι η εισοδηματική πολιτική που αφορά άμεσα
εκατομμύρια ανθρώπους (τους δημόσιους υπαλλήλους και τους
συνταξιούχους) και έμμεσα όλους τους εργαζόμενους (αφού δίνει σαφή
«γραμμή» στις διαπραγματεύσεις για τις συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα).
Η κυβέρνηση μιλά για «αυξήσεις» στους μισθούς και τις συντάξεις της
τάξης του 2%, που σημαίνει περίπου 10 ευρώ μηνιαίως! Το πρόσχημα είναι
ότι ο πληθωρισμός έχει, τάχα, μειωθεί στο 1,3%, την ώρα που οι αυξήσεις
στις τιμές των τροφίμων και των βασικών υπηρεσιών, που χρησιμοποιεί
μαζικά ο κόσμος, έχουν πάρει φωτιά! Η είδηση ότι η Vivartia θα μειώσει
τις προμήθειές της, γιατί διαπιστώνει μείωση στην κατανάλωση του
φρέσκου γάλακτος, είναι συγκλονιστική. Σημαίνει ότι πλατιά στρώματα
εργαζομένων έχουν ήδη υποχρεωθεί να μειώσουν την κατανάλωση ακόμα και
στα βασικά τρόφιμα. Πρόκειται για «λιτότητα» στην κυριολεξία και στην
πιο βάρβαρη εκδοχή. Με δεδομένο ότι, ειδικά στο δημόσιο, οι μισθοί
είναι σε πίεση για πολλοστή χρονιά (τα τελευταία 5 χρόνια καταγράφουν
απώλειες) η πραγματικότητα για εκατομμύρια ανθρώπους θα γίνει
εφιαλτική. Η μάχη για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις
συντάξεις πρέπει να γίνει το πρώτο μέλημα για όλους μας.
Περικοπές
Το δεύτερο μέτωπο είναι οι δρακόντειες περικοπές στις κοινωνικές
δαπάνες. Η γραμμή του Καραμανλή είναι μηδενικές αυξήσεις στους
προϋπολογισμούς όλου του κοινωνικού τομέα. Αυτό σημαίνει ότι στα
νοσοκομεία, τα σχολεία, τα Ταμεία, στους βρεφονηπιακούς σταθμούς κλπ.
δεν θα διασφαλίζονται ούτε οι απόλυτα στοιχειώδεις όροι λειτουργίας. Η
προειδοποίηση των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού ότι υπάρχει
πλέον κίνδυνος κατάρρευσης μεγάλων δημόσιων νοσοκομείων, που σηκώνουν
τεράστια βάρη περίθαλψης πυκνοκατοικημένων περιοχών, πρέπει να παρθεί
τοις μετρητοίς από όλους μας.
Και το τρίτο μέτωπο είναι η συνέχεια των αντιμεταρρυθμίσεων. Η
κυβέρνηση εμφανίζεται να πανηγυρίζει για τη σκανδαλώδη πώληση της
Ολυμπιακής στη MIG και να δηλώνει ότι θα συνεχίσει την προσπάθεια να
ιδιωτικοποιήσει ό,τι μπορεί να πουληθεί. Μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις
έρχεται η νέα απειλή στο Ασφαλιστικό. Στο ΙΚΑ η εισφοροδιαφυγή και η
εισφοροκλοπή αυξάνει με ρυθμό 1 δισ. ευρώ ετησίως, αποδεικνύοντας ότι η
κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα Ταμεία για να μοιράζει λεφτά στους
«αναξιοπαθούντες» εργοδότες! Την ίδια στιγμή η κατάρρευση του Ταμείου
της Γενικής, τα τεράστια προβλήματα στον ΟΑΕΕ και η στάση πληρωμών
(τουλάχιστον στο εφάπαξ) του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων,
τείνουν για πρώτη φορά να ανατρέψουν μια θεμελιώδη αρχή του δημόσιου
ασφαλιστικού συστήματος: την εγγύηση των παροχών από το κράτος. Είναι
σαφές ότι ένας νέος αντιδραστικός νόμος ετοιμάζεται σχετικά με τα
Ταμεία.
Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να ανατραπεί από τους εργατικούς αγώνες και τη
νεολαία. Η γενική απεργία στις 2 Απρίλη θα μπορούσε να είναι η έναρξη
αυτής της γενικευμένης προσπάθειας.
Όχι «διάλογος»
Όμως η ανάγκη της εργατικής αντεπίθεσης δεν έχει τίποτα κοινό με την
τακτική της ηγεσίας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας σ’ αυτή την
κρίσιμη περίοδο. Ο «διάλογος» της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ και την Πετραλιά
είναι σκέτη πρόκληση. Την ώρα που αφανίζεται το εργατικό εισόδημα, οι
Παναγόπουλος και Δασκαλόπουλος εμφανίζονται μαζί να ζητούν περισσότερο…
κοινωνικό τουρισμό και περισσότερα… δάνεια από τον ΟΕΚ. Την ώρα που η
πίεση πάνω στα Ταμεία κλιμακώνεται, ΓΣΕΕ και ΣΕΒ προτείνουν μαζί να
πληρώνει ο… ΟΑΕΔ το εργοδοτικό ασφάλιστρο για τους
νεοπροσλαμβανόμενους, πριονίζοντας έτσι τη θεμελιώδη αρχή του
ασφαλιστικού που λέει ότι οι εργοδότες έχουν την υποχρέωση εισφοράς.
Είναι σαφές ότι τόσο το πρόγραμμα των εργατικών αιτημάτων όσο και οι
μορφές πάλης για τη διεκδίκησή του, πρέπει να προκύψουν από τα κάτω,
από τη δράση των αγωνιστών της βάσης του εργατικού κινήματος και της
Αριστεράς.
Αντίστοιχα καθήκοντα υπάρχουν και στο πολιτικό πεδίο. Ο Καραμανλής λέει
ότι θα αποφύγει τη δοκιμασία των εκλογών στο άμεσο μέλλον. Δεν έχουμε
κανένα λόγο να πιστέψουμε ότι είναι ειλικρινής. Πολύ περισσότερο όταν
είναι σαφές ότι η κυβέρνησή του έχει χάσει τον έλεγχο και βυθίζεται
στην αδράνεια και την παράλυση. Ένα τέτοιο κόμμα και μια τέτοια
κυβέρνηση είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να πάρει και να επιβάλει τα
μέτρα που απαιτούν οι καπιταλιστές μέσα στην κρίση. Γι’ αυτό άλλωστε
πυκνώνουν τα κρυφά «γεύματα» των μεγαλοεπιχειρηματιών με τον Γ.
Παπανδρέου.
Στην πραγματικότητα η μοναδική ελπίδα του Καραμανλή, για να επιβιώσει
μέσα στην κρίση, είναι τα… χάλια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Παπανδρέου
αντιμετωπίζει τις προκλήσεις αυτής της πρωτοφανούς περιόδου, με
υποβάθμιση της αντιπολιτευτικής τακτικής και επίδειξη «αρετών
κυβερνησιμότητας». Δίνει έμφαση στην «υπευθυνότητα» και τη διεκδίκηση
του «πολιτικού κέντρου» και του «μεσαίου χώρου», που, τάχα, προσφέρουν
τη νίκη στις εκλογές. Τίποτα δεν περιγράφει καλύτερα αυτές τις
συντηρητικές κινήσεις από την επαναπροσέγγιση με τον Κ. Σημίτη. Ο
πρωθυπουργός της ΟΝΕ εξακολουθεί να εμπνέει τους επιχειρηματίες και τα
golden boys της αγοράς, όμως δεν ξυπνά ευχάριστες αναμνήσεις στους
εργαζόμενους και τη νεολαία. Αυτή η συνένωση των «δύο ψυχών» του ΠΑΣΟΚ,
περισσότερες αδυναμίες παρά δυνατότητες θα φέρει στην επιφάνεια.
ΠΑΣΟΚ
Γι’ αυτό άλλωστε, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, οι
επιχειρηματίες-συνδαιτημόνες του Γ. Παπανδρέου εξακολουθούν να
επιμένουν στο σενάριο του «μεγάλου συνασπισμού», της συγκυβέρνησης
ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, θέτοντας το ερώτημα: «Δεν μπορείτε να τα βρείτε;». Ασφαλώς η
απάντηση δεν μπορεί να δοθεί πριν τις κάλπες. Όμως, την επομένη των
εκλογών, όταν θα έχουν καταγραφεί οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί, το
ερώτημα θα τεθεί ξανά και με πολύ-πολύ πιεστικό τρόπο…
Οι δυνατότητες συμμαχιών των πόλων του δικομματισμού έχουν περιοριστεί.
Το ειδύλλιο ΝΔ-ΛΑΟΣ έδειξε γρήγορα τα όριά του και δεν μπορεί να
αποτελέσει βάση διακυβέρνησης. Η δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ να λεηλατεί
τμήματα της Αριστεράς –παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Ανανεωτών του
ΣΥΝ– έχει περιοριστεί από την αριστερή στροφή στη βάση του Συνασπισμού
και από τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Αριστερά
Η μπάλα της αντίστασης είναι πλέον στο γήπεδο της Αριστεράς. Που για να
ανταποκριθεί, θα πρέπει να εγκαταλείψει και τον ιδιότυπο ψηφοθηρικό
απομονωτισμό του ΚΚΕ και τη ροπή της ηγεσίας του ΣΥΝ προς τους
«θεσμούς», ή την ανοχή της προς τις σειρήνες της κεντροαριστεράς. Σ’
αυτή τη μάχη δεν είμαστε μόνοι. Ένα πολύ σημαντικό κύμα αγώνων σαρώνει
την Ευρώπη. Στις απεργίες και τις διαδηλώσεις στην Ιταλία, τη Γαλλία,
την Ισπανία κλπ. εμφανίζονται οι καλύτεροί μας σύμμαχοι. Αυτό τον
«ευρωπαϊσμό», την επιστροφή σε μια διεθνιστική πολιτική ενοποίησης των
αγώνων και των αιτημάτων, έχει ανάγκη η Αριστερά. Που θα υποχρεωθεί να
αλλάξει και η ίδια, όπως ήδη μας δείχνει η Γαλλία με την ίδρυση του
Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος.
Οι τάσεις αυτές θα εκδηλωθούν –αρχικά υπόγεια– στις ευρωεκλογές. Όμως
δεν έχουμε κανένα λόγο να περιμένουμε τις κάλπες. Περισσότερο από ποτέ
το μέλλον μας γράφεται στους δρόμους.
Απέναντι στα σχέδια της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων, η μόνη απάντηση πρέπει να είναι:
Πανευρωπαϊκή αντίσταση!