Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ, κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης
Αποσπάσματα
από την παρέμβαση,
εκ μέρους της ΔΕΑ,
του Αντ. Νταβανέλλου
1. Πρέπει να πούμε δυνατά και καθαρά: «Κάτω τα χέρια από τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα». Το αίτημα αυτό αναβλύζει σήμερα από κάθε πόρο της κοινωνίας, από κάθε πτυχή της επικαιρότητας… Η Αριστερά, που χρειαζόμαστε, είναι το πολιτικό ρεύμα που θα διεκδικήσει το στόχο να μπουν οι ανάγκες των εργατών και της νεολαίας πάνω από τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των βιομηχάνων.
2. Πρέπει να πούμε δυνατά και καθαρά: «Κάτω το κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας». Πλέον ο κόσμος έχει καθαρή εικόνα για το τι επιδιώκει το ΠΑΣΟΚ: Με ανεργία 16%, ο πρωθυπουργός μιλάει για μαζικές απολύσεις συμβασιούχων και μονίμων στο δημόσιο, μιλάει για πρόσληψη ενός για κάθε 5 που θα συνταξιοδοτούνται. Με τους μισθούς παγωμένους στο Δημόσιο από το 2008, μιλάει για μείωση μισθών που θα φτάνει στο 20%. Με τα σχολεία και τα νοσοκομεία να καταρρέουν, μιλάει για άγριες περικοπές δαπανών. Με τις συντάξεις στα όρια της πείνας, μιλάει για αντιμεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό. Είναι ένα πρόγραμμα που επιδιώκει να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και ισχυρότερους, ενώ τους φτωχούς φτωχότερους και ασθενέστερους. Πρόγραμμα που παρουσιάζει ως αντίδοτο στην κρίση τις πολιτικές που οδήγησαν στην κρίση. Πρόγραμμα που –αν περάσει– θα επιφέρει ανατροπή στο συσχετισμό δύναμης μεταξύ εργατικής τάξης και κεφαλαίου, με αναπόφευκτες συντηρητικές πολιτικές συνέπειες. Η Αριστερά, που χρειαζόμαστε, είναι το πολιτικό ρεύμα που θα αναλάβει το καθήκον της ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς κανένα δισταγμό απέναντι στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. Άλλωστε, με τόσο σκληρό πρόγραμμα και με την παράταση της κρίσης, πιθανότατα σύντομα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μια κυβέρνηση «Εθνικής Σωτηρίας».
3. Πρέπει να πούμε δυνατά και καθαρά: «Κάτω το ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας». Γιατί είναι ένα πλαίσιο πολιτικών και συντονισμού της καπιταλιστικής επιθετικότητας, του νεοφιλελευθερισμού, σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι επιλογή των κυρίαρχων τάξεων και η ένταξη σε αυτό είναι εθελοντική. Κατά συνέπεια, η αντίσταση στο Σύμφωνο δεν μπορεί να γίνει με τις πολιτικές «εθνικής ανεξαρτησίας». Για τις κυρίαρχες τάξεις δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική. Η επιστροφή στον «εθνικό απομονωτισμό» θα ήταν καταστροφή για τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες. Αλλά και για εμάς: Η αναπαραγωγή του παγκόσμιου καταμερισμού στα όρια μιας και μόνο χώρας σήμερα θα οδηγούσε σε άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση των εργατών. Γι’ αυτό άλλωστε το σύνθημα της επιστροφής στον απομονωτισμό είναι πλέον σύνθημα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και των ρατσιστών.
Χρειαζόμαστε αγώνα σε ευρωπαϊκό πεδίο για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού. Σε αυτή την προσπάθεια είναι πολύ χρήσιμη η θέση του Αλ. Αλαβάνου για τον «αδύναμο κρίκο» και το ντόμινο που θα προκαλέσει το σπάσιμο της πολιτικής του Συμφώνου Σταθερότητας. Και είναι επίσης σωστή η πρόβλεψή του ότι η Ελλάδα σήμερα –οικονομικά, αλλά και πολιτικά– διαμορφώνεται (όπως και οι άλλοι PIGS) σε «αδύναμο κρίκο» της ΕΕ.
Η Αριστερά, λοιπόν, που σήμερα χρειαζόμαστε, θα είναι το πολιτικό ρεύμα που θα αναλάβει τον ιστορικό στόχο της ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού σε ευρωπαϊκή κλίμακα και –κατά συνέπεια– θα έχει ως σημαία το σύνθημα: Κάτω το Σύμφωνο Σταθερότητας.
4. Η Αριστερά, που σήμερα χρειαζόμαστε, πρέπει να μπορεί να φωνάξει ταυτόχρονα: «Κάτω τα χέρια από τα εργατικά δικαιώματα» – «Κάτω το κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας» – «Κάτω το Σύμφωνο Σταθερότητας».
Γι’ αυτό είναι λάθος κάποιες κριτικές που διαβλέπουν στην πρωτοβουλία μας «εθνοκεντρικές» επιρροές.
Το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το αντίστροφο. Στο όνομα ενός ομιχλώδους «ευρωπαϊσμού», υπάρχει συμφιλιωτισμός με το Σύμφωνο Σταθερότητας, που μετατρέπεται σε συμφιλιωτισμό με το κυβερνητικό πρόγραμμα και σε ανοχή απέναντι στην υπονόμευση των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Σε αυτό το ζήτημα πρέπει να στρέψει την προσοχή της η ηγεσία του ΣΥΝ και τα αριστερά μέλη και στελέχη του.
5. Σε αυτή την προσπάθεια είμαστε πίσω. Η πρωτοβουλία μας και ο Αλ. Αλαβάνος βοηθάνε, γιατί διακηρύσσουν μια κατεύθυνση και μια πολιτική. Όμως αυτή την κατεύθυνση πρέπει να την οικοδομήσουμε, με δράσεις σε πόλεις και γειτονιές, σε κλάδους, σε εργοστάσια. Και αυτό θα επιμείνουμε να το κάνουμε με όπλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο γιατί δεν σκοπεύουμε να παραιτηθούμε εύκολα από μια επιλογή που κάναμε τα τελευταία χρόνια. Κυρίως γιατί την ενωτική, ριζοσπαστική Αριστερά χρειάζονται επειγόντως σήμερα χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι, που αντιμετωπίζουν μια πολύ κρίσιμη περίοδο.