Η εξέγερση είναι επίκαιρη, δίκαιη, αναγκαία
2009: Μια χρονιά ορόσημο
Το τέλος του 2008 έφερε στην επιφάνεια τις συνθήκες σοκ και δέους που υπέβοσκαν στα θεμέλια του συστήματος. Η βαρβαρότητα του πολέμου και η αγριότητα της οικονομικής κρίσης παρουσιάζονται ολοκάθαρα σαν τεράστιες προκλήσεις στα μάτια της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων και της νεολαίας.
Η εγκληματική εισβολή του κράτους του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας (βλ. σελ.4-5) πραγματοποιείται με την υποστήριξη των «δημοκρατιών» της Δύσης, με την ανοιχτή κάλυψη των ΗΠΑ, την ανοχή της Ε.Ε. και τη σιωπή των αραβικών κυβερνήσεων-ανδρείκελων του ιμπεριαλισμού. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στον Καύκασο, στα σύνορα Ινδίας-Πακιστάν, στην Αφρική, η φωτιά του πολέμου απλώνεται σαν μια τεράστια απειλή για εκατομμύρια ανθρώπους. Η αντίσταση στον πόλεμο και στον ιμπεριαλισμό αναδεικνύεται σαν ένα πρωταρχικό καθήκον για το κίνημα και την Αριστερά παγκόσμια, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύεται και σαν μια τεράστια προωθητική δύναμη για τις πολιτικές αλλαγές που επίσης σε παγκόσμιο επίπεδο επωάζονται.
Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης δημιουργεί «πολεμικές» συνθήκες
και στις χώρες του κέντρου του συστήματος. Στις ΗΠΑ, στην Ε.Ε., στην
Ιαπωνία, στη Ρωσία, στην Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία, τίποτα πια
δεν είναι όπως πριν. Εκατομμύρια εργαζόμενοι χάνουν τα σπίτια τους, τη
δουλειά τους, το εισόδημα, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα που
θεωρούσαν ως κατακτημένα και απαραβίαστα. Επί είκοσι χρόνια ο
νεοφιλελευθερισμός διάβρωνε τις εργατικές κατακτήσεις, έδινε όμως την
υπόσχεση ότι η «απελευθέρωση των αγορών» θα οδηγούσε σε διαρκή
«ανάπτυξη» του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και θα εξασφάλιζε
καλύτερη ζωή για όλους. Σήμερα όλα αυτά αποδεικνύονται μια απόλυτα
αδιέξοδη απάτη. Σε όλες τις χώρες οι κυβερνήσεις διαθέτουν απίστευτους
πόρους για τη «σωτηρία» των οικονομικών κολοσσών, που καταρρέουν. Την
ίδια στιγμή δε διαθέτουν ούτε σέντσι για τη σωτηρία των εργαζομένων και
της νεολαίας από τις συνέπειες της κρίσης. Ο «κεϋνσιανισμός» τους -η
ενεργοποίηση των τεράστιων δυνατοτήτων των κυβερνήσεων και των κρατών-
αφορά μόνο τη βοήθεια προς τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους.
Τα προγράμματά τους για τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες είναι
πανομοιότυπα: πάγωμα ή και μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις,
θηριώδεις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, άγρια «ελαστικοποίηση» των
εργασιακών σχέσεων, αύξηση της φορολόγησης των λαϊκών μαζών,
ιδιωτικοποιήσεις. Και για να στηριχτούν όλα αυτά, περιορισμός των
δημοκρατικών ελευθεριών και ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών,
στροφή στον αυταρχισμό που ήδη αναβαθμίζουν όλες οι «δημοκρατικές»
κυβερνήσεις της Δύσης.
Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική δεν υπάρχει άλλη απάντηση από την
κλιμάκωση των αγώνων, από την ανταρσία από τα κάτω, από την εξέγερση.
Για να απαντήσουμε στις συνθήκες της κρίσης, χρειαζόμαστε έναν νέο
παγκόσμιο «Μάη του ‘68».
Και αυτή η ανάγκη βάζει ήδη σε κίνηση μεγάλα τμήματα του κόσμου. Αυτό
ήταν το νόημα πίσω από τα Δεκεμβριανά του 2008 στην Ελλάδα, πίσω από το
νεολαιίστικο ξέσπασμα της οργής, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη
Γρηγορόπουλου. Γι’ αυτό σε όλες τις χώρες η νεολαιίστικη εξέγερση στην
Ελλάδα συγκέντρωσε τόση προσοχή από τα ΜΜΕ, τόσες κινητοποιήσεις
αλληλεγγύης. Αυτό που δεν μπόρεσε να καταλάβει το ΚΚΕ -βλέποντας μόνο
τις φωτιές και τις «λεηλασίες»- το κατάλαβαν χιλιάδες και χιλιάδες
εργαζόμενοι και νέοι στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική.
Η κλιμάκωση της αντίστασης είναι ήδη μια διεργασία σε διεθνή εξέλιξη.
Στην Ιταλία το κίνημα με το σύνθημα «δεν θα πληρώσουμε εμείς τη δική
τους κρίση» στριμώχνει ήδη τον Μπερλουσκόνι. Στη Γαλλία, ο μέχρι σήμερα
ατσαλάκωτος Σαρκοζί υποχρεώθηκε να αποσύρει την εκπαιδευτική
αντιμεταρρύθμιση κάτω από τα χτυπήματα των εκπαιδευτικών, των μαθητών
και των φοιτητών, αλλά και με το φόβο του «ελληνικού παραδείγματος».
Το 2008 ήταν επίσης η χρονιά που στις ΗΠΑ έπεσε ο Μπους. Η νίκη του
Ομπάμα -πρώτα επί της Χίλαρυ Κλίντον και έπειτα επί των Ρεπουμπλικανών-
ήρθε καβάλα σε ένα πλατύ αίτημα για ριζοσπαστικές αλλαγές. Ασφαλώς
κανείς δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ και το
Δημοκρατικό Κόμμα. Όμως επίσης κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει τη
διεθνή σημασία που θα έχει μια πιθανή αφύπνιση της «άλλης Αμερικής»:
της Αμερικής των αγώνων και του ριζοσπαστισμού, που και την εποχή του
’60 είχε τεράστια συνεισφορά στον παγκόσμιο ξεσηκωμό. Η επιμονή του
κόσμου στα αιτήματά του, οι πρώτοι αγώνες που ξεσπούν, πριν καν ο
Ομπάμα αναλάβει την εξουσία, είναι ιδιαίτερα χαρμόσυνες ειδήσεις για
όλους μας.
Μπαίνουμε σε μια κρίσιμη χρονιά. Σε μια περίοδο που θα απαιτήσει να
εντείνουμε όλοι τις προσπάθειες και να βελτιώσουμε τη δράση μας. Τα
σημάδια, οι διεθνείς προκλήσεις, είναι καθαρά: η εξέγερση είναι
επίκαιρη, είναι δίκαιη, είναι αναγκαία. Και θα είναι υπόθεση
εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο κρίσιμος παράγοντας θα είναι η Αριστερά. Όπως και στους αγώνες του
’60, έτσι και σήμερα η κλιμάκωση των αγώνων θα βάλει στην ημερήσια
διάταξη τις βαθιές αλλαγές που είναι απαραίτητες. Θα βάλει ξανά το
ζήτημα μιας νέας, πολύ πιο ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην «προδρομική»
περίοδο που προηγήθηκε, στην εποχή της Γένοβας και της Φλωρεντίας, η
ανασύνταξη της αντίστασης εκφράστηκε με το σύνθημα: «Ένας άλλος κόσμος
είναι εφικτός».
Σήμερα,ς στις συνθήκες της κρίσης και του πολέμου, οφείλουμε να γίνουμε
πιο οξείς και πιο συγκεκριμένοι. Το σύστημα που σαπίζει, ο
καπιταλισμός, πρέπει να ανατραπεί. Το σύστημα που ταιριάζει στις
ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας, ο σοσιαλισμός, είναι η
μοναδική θετική εναλλακτική λύση και πρέπει να διεκδικηθεί. Μαζικά,
πειστικά, επίμονα. Με εμπιστοσύνη στη δύναμη του κόσμου από τα κάτω και
των αγώνων που ήδη ξεδιπλώνονται και πρέπει να κλιμακωθούν και να
πολλαπλασιαστούν.
Καλό 2009!