1. «Νόμιμοι και παράνομοι…»
Ο διαχωρισμός μεταξύ νόμιμων μεταναστών (των καλών που πρέπει να μείνουν) και παράνομων (των κακών που πρέπει να φύγουν) είναι ένα χοντρό ρατσιστικό ψέμα. Καταρχήν όσοι σήμερα έχουν χαρτιά, κάποτε ήταν παράνομοι. Νομιμοποιήθηκαν μόνο όσοι πληρούσαν τις προϋποθέσεις των νόμων του 1998, του 2001 και του 2005, ενώ μετά από το 2005 δεν υπάρχει καμία νέα νομιμοποίηση. Ακόμα και από όσους μετανάστες ήταν στην Ελλάδα πριν από το 2005 πολλοί δεν κατάφεραν να πάρουν ποτέ χαρτιά και είναι σήμερα παράνομοι, ενώ ζουν και εργάζονται στη χώρα για 4, 6 ή 10 χρόνια. Σήμερα οι μετανάστες με χαρτιά δεν ξεπερνούν τις 400.000, ενώ πάρα πολλοί από όσους είχαν προσωρινά χαρτιά έχουν απονομιμοποιηθεί, καθώς στην πορεία δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν συμβάσεις εργασίας και ένσημα από τους λαθροεργοδότες τους, ή επειδή οι αρχές ανακάλυψαν ότι είχαν ελλιπή δικαιολογητικά. Έτσι είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι παλιοί και νέοι μετανάστες χωρίς χαρτιά που δουλεύουν σήμερα στα χωράφια, τα φασονάδικα, τα συνεργεία καθαρισμού, την οικοδομή, τον τουρισμό, φυλάνε τα παιδιά και φροντίζουν τους ηλικιωμένους. Χρησιμοποιούνται σαν φτηνό φοβισμένο και υποταγμένο εργατικό δυναμικό, με αποτέλεσμα την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων για όλους τους εργαζόμενους, ντόπιους και μετανάστες. Και βέβαια κανένας δε θα απελάσει όλους αυτούς τους εργάτες, κανείς δε θα στερήσει από τα αφεντικά τη φτηνή εργατική τους δύναμη. Γι’ αυτό το λόγο το αίτημα για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών είναι η μόνη λύση για τους ίδιους, αλλά και για τους ντόπιους εργαζόμενους. Εξασφαλίζει εργασία με δικαιώματα και ασφάλιση για τους μετανάστες, γεμίζει τα ταμεία του ΙΚΑ, χτυπώντας την εισφοροδιαφυγή, χτυπάει την ελαστική εργασία ντόπιων και ξένων που υπονομεύει τα δικαιώματα όλων. Απενεργοποιεί τα κυκλώματα «νομιμοποιήσεων» και την καταστολή στο όνομα της πάταξης της «λαθρομετανάστευσης». Αφαιρεί από τα κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας κ.λπ. τη δυνατότητα εκμετάλλευσης ανθρώπων που βρίσκονται στο περιθώριο. Όλα αυτά τα ξέρει η κυβέρνηση, αλλά εξακολουθεί να μας δουλεύει!
2. «Δεν χωράει άλλους…»
Πολλές φορές έχουμε ακούσει ότι η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα που δεν χωράει άλλους μετανάστες. Είναι μια απλοϊκή και ψεύτικη εικόνα. Η μετανάστευση έχει δύο προϋποθέσεις. Δημιουργείται πρώτον από τα προβλήματα επιβίωσης στις χώρες προέλευσης μεταναστών. Και δεύτερον από τη δυνατότητα να βρουν δουλειά οι μετανάστες στις χώρες προορισμού. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή, αρκετοί Αφρικανοί και Ασιάτες πρόσφυγες επιχειρούν να μπουν στην Ελλάδα, κυρίως από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, εμφυλίους ή δικτατορίες όπου κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους. Όμως άλλοι τόσοι μετανάστες εγκαταλείπουν την Ελλάδα λόγω αυξημένης ανεργίας, αφού έχουν ήδη παραμείνει 4, 6 ή 8 μήνες άνεργοι. Έτσι σχεδόν άδειασε ο καταυλισμός των Αφγανών προσφύγων στην Πάτρα, όταν κάποια στιγμή πολλοί βρήκαν διέξοδο προς Βορρά μέσω της Βουλγαρίας. Άνεργοι Σύριοι οικοδόμοι με ή χωρίς χαρτιά έχουν πάει στη Μάλτα ή το Λίβανο όπου βρήκαν δουλειά. Μετανάστες πρώην κάτοικοι του παλιού Εφετείου σήμερα βρίσκονται στο Βέλγιο ή τη Γαλλία. Μπαγκλαντεσιανοί άνεργοι έχουν στείλει πίσω στην πατρίδα τους τις οικογένειές τους, γιατί πλέον δεν μπορούν να πληρώνουν για τη διατροφή τους. Την ίδια στιγμή, όσοι μετανάστες και πρόσφυγες παραμένουν στην Ελλάδα, κάνοντας μόνιμες ή περιστασιακές δουλειές, καταναλώνουν προϊόντα, πληρώνουν ενοίκια, μεγεθύνουν την οικονομία, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας για ντόπιους και ξένους εργάτες. Στον καπιταλισμό οι θέσεις εργασίας δεν είναι σταθερές. Το παράδειγμα του κύματος μεταναστών τη δεκαετία του ’90 στην Ελλάδα είναι ενδεικτικό. Το 1990 η ανεργία στην Ελλάδα ήταν 8%. Δέκα χρόνια μετά, το 2000, με περίπου 1.000.000 επιπλέον μετανάστες στη χώρα, η ανεργία παρέμενε στο 8%, με τον πληθυσμό της χώρας να έχει αυξηθεί κατά 10%. Τέλος το ερώτημα «πόσους εργάτες χωράει» μια χώρα δεν μπορεί για μας να καθορίζεται από τις ανάγκες των αφεντικών σε περίοδο κρίσης. Απαιτούμε δαπάνες για υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες και παιδεία, θέλουμε νέα σχολεία, νοσοκομεία και υποδομές. Απαιτούμε λοιπόν δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. Σ’ αυτές τις δουλειές χωράνε δεκάδες χιλιάδες μετανάστες εργάτες και δεν περισσεύει κανείς!
3. «Να κλείσουν τα σύνορα;»
Όσους συνοριοφύλακες και λιμενικούς και να προσλάβουν, όσα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να χτίσουν, χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες θα περνάνε τα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο. Στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, τα τείχη αποτροπής της «λαθρο»-μετανάστευσης είναι πολύ πιο εξελιγμένα από ότι στην Ευρώπη. Και παρά τις χιλιάδες δολοφονίες από τους Αμερικάνους συνοριοφύλακες πάνω από 20 εκατομμύρια Λατίνοι μετανάστες –η πλειοψηφία τους χωρίς χαρτιά– ζουν σήμερα στις ΗΠΑ. Το ίδιο ισχύει για την Ευρώπη και την Ελλάδα. Η ενίσχυση της FRONTEX (Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή) το μόνο που θα κάνει είναι να πολλαπλασιάσει τους θανάτους στα σύνορα, αλλά δεν θα αποτρέψει τη μετανάστευση. Επιπλέον, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα τα πληρώσουμε όλοι οι φορολογούμενοι (έλληνες και μετανάστες), το ίδιο και τις απελάσεις που στοιχίζουν 5-6.000 ευρώ η κάθε μία (για φυλάκιση μέχρι την απέλαση, εισιτήρια και συνοδεία). Από την τσέπη μας πληρώνουμε οι εργαζόμενοι και το κόστος του σώματος-μαμούθ των περίπου 10.000 ελλήνων συνοριοφυλάκων και ειδικών φρουρών, καθώς και τις νέες προσλήψεις λιμενικών για τα ανατολικά και τα δυτικά σύνορα. Αντί για όλα αυτά τα δολοφονικά έξοδα χρειάζεται με τα ίδια χρήματα να δημιουργηθούν ξενώνες φιλοξενίας αστέγων σε διάφορα σημεία των πόλεων, υποδομές ανθρώπινης υποδοχής στις ακριτικές περιοχές, με σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκμάθηση της γλώσσας για τους νεοεισερχόμενους μετανάστες και πρόσφυγες. Να επιτραπεί η ελεύθερη μετακίνηση εντός της ΕΕ αντί να εγκλωβίζονται και να περιθωριοποιούνται μετανάστες και πρόσφυγες με την εφαρμογή των αντιμεταναστευτικών συνθηκών της ΕΕ (Δουβλίνο ΙΙ, Οδηγία Επιστροφής, Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου).