Καμιά συναίνεση σε Καραμανλή – Ε.Ε.
«Αν τα κάνουμε όλα αυτά, θα πέσουμε», φέρεται ειπών ο κ. Παπαθανασίου, όταν άκουσε τον Αλμούνια να του λέει ότι πρέπει να μαζευτούν οι δαπάνες, να παγώσουν οι μισθοί και να αλλάξει το ασφαλιστικό. «Αδιαφορώ, αν θα πέσετε. Θα έλθουν οι άλλοι και θα τα κάνουν», απάντησε ο Επίτροπος. «Και οι άλλοι θα πέσουν, αν τα κάνουν» είπε ο κ. υπουργός. «Τότε, κανονίστε να τα κάνετε μαζί», απάντησε ο κ. Αλμούνια… (από τον Τύπο της 1 και 3 Μαρτίου).
Η Κομισιόν και ο ΟΟΣΑ προτείνουν ένα σκληρό αντεργατικό πρόγραμμα που θα φορτώνει τα βάρη της κρίσης, που δημιούργησαν οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, στις πλάτες των εργατών και των λαϊκών μαζών. Το πρόγραμμα αυτό δεν τσιγκουνεύεται καθόλου τις «βοήθειες» προς τους καπιταλιστές.
Στις ΗΠΑ, η επιχείρηση «διάσωσης» της AIG (της μεγαλύτερης
ασφαλιστικής εταιρείας στον κόσμο) εκτιμάται ότι τελικά θα ξεπεράσει τα
250 δισ. δολάρια! Στη Βρετανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, εκατοντάδες
δισ. ευρώ βγαίνουν από τα δημόσια Ταμεία και κατευθύνονται προς τα
θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών, των αυτοκινητοβιομηχάνων και λοιπών
«αναξιοπαθούντων». Ο επί Ρήγκαν και Θάτσερ καταραμένος «κρατικός
παρεμβατισμός» επιστρέφει θριαμβευτικά, αλλά -προσοχή!- μόνο για να
βοηθήσει τους καπιταλιστές να ξεπεράσουν την κρίση.
Επιθέσεις
Αντίθετα απέναντι στους εργαζόμενους και τον απλό κόσμο, ο
νεοφιλελευθερισμός των κυρίαρχων τάξεων αποδεικνύεται επτάψυχος.
Κομισιόν, ΟΟΣΑ και κυβερνήσεις συζητούν για μείωση (!) μισθών και
συντάξεων, για δραστικότερες περικοπές κοινωνικών δαπανών, για επέκταση
των ιδιωτικοποιήσεων, για πλήρες ξεθεμέλιωμα των δημόσιων συστημάτων
Υγείας και Ασφάλισης. Αυτά θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους ερχόμενους
μήνες.
Το «φύλλο συκής», πίσω από το οποίο προσπαθούν να κρυφτούν, είναι ότι
-τάχα- προσανατολίζονται σε αυτά τα πικρά μέτρα για «να υπερασπίσουν
την απασχόληση». Είναι μια ακόμα πρόκληση: Ενώ αρνούνται συστηματικά να
βάλουν τον οποιοδήποτε φραγμό στις απολύσεις (ακόμα και στις κερδοφόρες
επιχειρήσεις…), την ίδια στιγμή επιχειρούν να καταργήσουν τις
προστατευτικές διατάξεις των Συμβάσεων στα κατώτερα μεροκάματα -τάχα-
για να συνεχίσουν να προσλαμβάνονται νέοι. Αν πέσουμε στην παγίδα, θα
βρεθούμε με χαμηλότερους μισθούς και ταυτόχρονα με περισσότερους
ανέργους! Η εφιαλτική κατάσταση στην Ισπανία, όπου οι υποχωρήσεις των
συνδικάτων δεν εμπόδισαν την ανεργία να φτάσει στο 18%, είναι η
καλύτερη προειδοποίηση.
Μια άλλη παγίδα είναι ότι δήθεν τα μέτρα-καρμανιόλα είναι εισαγόμενα.
Δεν έχουμε καμία πρόθεση να απαλλάξουμε την Κομισιόν και τον ΟΟΣΑ από
τις ευθύνες τους. Όμως κανένας «διεθνής παράγων» δεν επιβάλει με το
ζόρι τα μέτρα στον Καραμανλή. Οι ευθύνες ανήκουν ισόποσα και στην
κυβέρνηση της Ν.Δ. Που ενώ έτρεξε να «ενισχύσει» τους τραπεζίτες με το
μυθικό ποσό των 28 δισ. ευρώ, σήμερα προσανατολίζεται στο να τσακίσει
τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους δήμους και τα Ταμεία μας για να
περιορίσει -λέει- το έλλειμμα κάτω από το όριο του 3% του ΑΕΠ. Που ενώ
συνεχίζει να δίνει πλούσια δώρα στους καπιταλιστές (όπως το 1,5%
επιστροφής φόρων στους μεγαλοξενοδόχους) ετοιμάζει φοροεπιδρομή για να
μαζέψει 7,1 δισ. ευρώ περισσότερα από το 2008. Που ενώ έχει αφήσει την
ακρίβεια να εκτοξευτεί στα ύψη, απειλεί με εισοδηματική πολιτική της
τάξης του 2% και τολμά να συζητά για μείωση των συντάξεων.
Στη βάση αυτής της πολιτικής, κανένα από τα δικαιώματά μας δεν είναι
στο απυρόβλητο. Η «στάση πληρωμών» στο εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων
και η διαφαινόμενη κατάρρευση των κλάδων υγείας πολλών Ταμείων
προειδοποιούν για τις εφιαλτικές συνθήκες που μπορεί να δημιουργηθούν
για εκατομμύρια απλούς ανθρώπους.
Τακτική ανατροπής
Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να έχει την παραμικρή συναίνεση. Μπορεί να
αντιμετωπιστεί μόνο με τακτική ανατροπής, με στόχο «να μη μείνει πέτρα
πάνω στην πέτρα». Αυτή την απάντηση πρέπει να πάρει ο Καραμανλής.
Δυστυχώς, το ΠΑΣΟΚ κινείται σε αντίστροφη κατεύθυνση. Παρά τις επίσημες
δηλώσεις και την επικοινωνιακή διαχείριση των συναντήσεων με τον
Καραμανλή, η ηγεσία Παπανδρέου κινείται με οδηγό την «υπευθυνότητα» και
τον «ρεαλισμό» μέσα στην περίοδο της κρίσης. Οι αποκαλύψεις για τα
διαδοχικά κρυφά γεύματα του Γ. Παπανδρέου με ομάδες μεγαλοκαπιταλιστών
λένε περισσότερες αλήθειες από όλες τις δηλώσεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ
στα δελτία των τηλεοράσεων. Οι εργαζόμενοι οφείλουν να πάρουν τοις
μετρητοίς τον κυνικό διάλογο Παπαθανασίου-Αλμούνια, που παραθέσαμε στην
αρχή.
Οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες είναι σε αναζήτηση «ισχυρής
κυβέρνησης», που θα μπορέσει να επιβάλει πολιτικά το αντιδραστικό
πρόγραμμά τους. Θα ήταν ευτυχείς, αν αυτό μπορούσε να το κάνει η
κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά ήδη τη βλέπουν να παραλύει. Θα ήταν εξίσου
ευτυχείς, αν τη βρώμικη δουλειά θα αναλάμβανε μια ανασυγκροτημένη
«μεγάλη Δεξιά», την οποία προτείνουν ανοιχτά πλέον οι Καρατζαφέρης,
Ψωμιάδης. Όμως γνωρίζουν ότι η κυβερνητική αναβάθμιση των ακροδεξιών
δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα σταθερότητας. Οι καπιταλιστές δεν θα είχαν
κανένα πρόβλημα να αναλάβει τα δυσάρεστα μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Όμως,
επίσης γνωρίζουν, ότι όσο και αν ενισχύσουν τον Γ. Παπανδρέου, το κόμμα
του απέχει πολύ από την ικανότητα να διασφαλίσει σταθερή διακυβέρνηση
με σκληρό αντεργατικό-αντικοινωνικό πρόγραμμα. Γι’ αυτό η προοπτική του
«μεγάλου συνασπισμού», της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. (προοπτική για την
οποία έχουν προειδοποιήσει οι Μητσοτάκης, Αλ. Παπαδόπουλος, Πάγκαλος
και άλλες «παλαιές καραβάνες») είναι πολύ πιο σοβαρή απειλή, απ’ ό,τι
επιφανειακά φαίνεται.
Ασφαλώς το γερμανικό μοντέλο
συγκυβέρνησης του δικομματισμού δεν είναι περίπατος. Το ΠΑΣΟΚ θα
αντιμετωπίσει μεγαλύτερα προβλήματα ανταρσίας από τα κάτω, απ’ ό,τι
αντιμετώπισε στα 1985-86 ή στην εποχή Γιαννίτση. Όμως δεν θα πρέπει να
ξεχνάμε ότι για τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία οι επιθυμίες των
καπιταλιστών τελικά κατανοούνται ως «η φωνή του κυρίου».
Ο κρίσιμος ρόλος θα είναι στην Αριστερά. Στη Γαλλία, οι πρόσφατες
κινητοποιήσεις, που συγκλονίζουν τον Σαρκοζί, στηρίζονται σε έναν πλατύ
συντονισμό των περισσότερων κοινωνικών οργανώσεων αντίστασης και όλης
της πολιτικής Αριστεράς. Στη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα οι βίαιες
διαδηλώσεις, ο ξεσηκωμός ενάντια στη φτώχεια, που τείνει να πάρει
διαστάσεις εξέγερσης ενάντια στο αποικιοκρατικό καθεστώς, στηρίζονται
σε μια συμμαχία 50 οργανώσεων «Ενάντια στην Εκμετάλλευση». Τέτοιες
πρωτοβουλίες θα χρειαστεί να πάρουμε και εδώ, με κορμό και αφετηρία τον
ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, την πολιτική που έρχεται, οφείλουμε να την
ανατρέψουμε.