Κάτω το κυβερνητικό Πρόγραμμα και το Σύμφωνο Σταθερότητας
Τ α μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι τα σκληρότερα από το 1974. Αποσκοπούν στην εκθεμελίωση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος από την ιστορική εποχή της Μεταπολίτευσης. Οδηγούν σε μείωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος κατά περίπου 30%. Οδηγούν σε μια πρωτοφανή εκτόξευση της ανεργίας, που θα επιτρέπει στις κυβερνήσεις του μέλλοντος και κυρίως στους καπιταλιστές να «ξαναπλάσουν» όλο το πλέγμα των εργασιακών σχέσεων. Αποσκοπεί στην ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους –στη μισοδιάλυση των δημόσιων νοσοκομείων, σχολείων και Ταμείων– για να ανοίξουν ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας του ιδιωτικού τομέα σε αυτά τα πεδία.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αυτά τα πικρά μέτρα θα «περιοριστούν» στη σφαγή των εργαζομένων στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα. Είναι ασύστολο ψέμα. Η σκληρή λιτότητα έχει ήδη επεκταθεί στον ιδιωτικό τομέα, με την ανεξέλεγκτη και ευρύτατη διάδοση των 4 ημερών, της «εκ περιτροπής» εργασίας, των υποχρεωτικών «αδειών», των διαθεσιμοτήτων κ.λπ. Και ήδη έχει εξαγγελθεί η νέα «δέσμη» μέτρων, τον ερχόμενο Μάιο-Ιούνιο, που θα ξεθεμελιώσει και τις θεσμικές κατακτήσεις της εργασίας (όρια απολύσεων, αποζημιώσεων, υπερωρίες, ισχύς Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας κ.λπ.)
Χρέος
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως νομιμοποιητική βάση γι’
αυτή τη βάρβαρη πολιτική τις δυσκολίες «εξυπηρέτησης» του δημόσιου
χρέους, το γεγονός ότι σήμερα εξακολουθεί να δανείζεται –παρά την
ανακοίνωση των σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων– με ληστρικά επιτόκια της
τάξης του 6,5%.
Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε μια
συντονισμένη επίθεση από το «μπλοκ» της ντόπιας κυρίαρχης τάξης, της
κυβέρνησης Παπανδρέου, της ΕΕ και των «διεθνών οίκων» του
παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Οι θυσίες των εργαζομένων, η
σφαγή των δικαιωμάτων, δεν πρόκειται να φέρουν κανένα αποτέλεσμα εξόδου
από την κρίση. Οι «οικονομίες» του Προϋπολογισμού μέσα από τη μείωση
των μισθών, των συντάξεων και τις απολύσεις των συμβασιούχων του
Δημοσίου, θα διατεθούν στο ακέραιο για την πληρωμή των τόκων στους
διεθνείς ραντιέρηδες μέχρι το 2015!
Την ίδια στιγμή η
κυβέρνηση –που τσιγκουνεύεται για κάθε ένα ευρώ που αφορά τα σχολεία ή
τα νοσοκομεία– αποδεικνύεται πολύ «ανοιχτοχέρα» στους εξοπλισμούς: Στην
επόμενη 5ετία θα διατεθεί για την αγορά άχρηστων φρεγατών, τανκς και
αεροπλάνων ένα ιλιγγιώδες ποσό, απολύτως ανάλογο με το «έλλειμμα» που
–τάχα– πνίγει την οικονομία και –δήθεν– υποχρεώνει τον Παπακωνσταντίνου
να υπερασπίζεται ως «μονόδρομο» τα αντιδραστικά νεοφιλελεύθερα μέτρα.
Αυτό
που στην πραγματικότητα κάνει η κυβέρνηση είναι μια κρυφή, μια
«εσωτερική υποτίμηση». Ο ελληνικός καπιταλισμός, ενταγμένος στο ευρώ,
δεν έχει πλέον το όπλο της υποτίμησης του νομίσματος για να ενισχύσει
την ανταγωνιστικότητά του. Έχει όμως τη δυνατότητα –αν τους αφήσουμε–
να υποτιμήσει τους μισθούς, τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, να
υποτιμήσει το κόστος της εργασίας. Η πολιτική αυτή –εκτός από έξαλλα
αντεργατική– είναι και απόλυτα αναποτελεσματική: Γιατί σε αυτό το
παιχνίδι της «ανταγωνιστικότητας» μπαίνουν ταυτόχρονα και άλλες
οικονομίες και χώρες (π.χ. τα PIGS, οι χώρες του πρώην ανατολικού
μπλοκ, αλλά πλέον και η Γαλλία και η Βρετανία…). Υπό την πίεση των
ελλειμμάτων και κυρίως του χρέους, δημιουργείται ένα αντιδραστικό
«σπειροειδές» που σπρώχνει όλες τις εργατικές κατακτήσεις προς τα κάτω,
ενώ –τελικά– δεν θα επηρεάσει τους συσχετισμούς «ανταγωνιστικότητας»,
που εξαρτώνται από άλλα πολύ βαριά μεγέθη (όγκος της κάθε οικονομίας,
επενδύσεις κ.λπ.). Αυτό το «σπειροειδές», που μας σπρώχνει προς τον 19ο
αιώνα, πρέπει επειγόντως να το σταματήσουμε.
Φοροκλοπή
Η
επίκληση του χρέους είναι τελείως αποπροσανατολιστική. Το δημόσιο χρέος
δεν εκτινάχθηκε λόγω των μισθών – που είναι από τους χαμηλότερους στην
ΕΕ. Ούτε λόγω των συντάξεων – που είναι επίσης από τις χαμηλότερες.
Στην
τελευταία δεκαετία το κράτος στην Ελλάδα –με ευθύνη των κυβερνήσεων
Σημίτη και στη συνέχεια Καραμανλή– έστειλε καθαρό «σήμα» στους
καπιταλιστές να ενισχύσουν την κερδοφορία τους μέσα από την παρακράτηση
των φόρων και των εισφορών. Η φορολόγηση του κεφαλαίου μειώθηκε
δραστικά, αλλά ακόμα και αυτούς τους φόρους καμία σχεδόν επιχείρηση δεν
αποδίδει τα τελευταία χρόνια. Μέσω της παρακράτησης του ΦΠΑ οι
επιχειρήσεις τσέπωσαν, στην 5ετία που πέρασε, περίπου 27 δισ. ευρώ,
ποσό περίπου ίσο με το έλλειμμα. Η εισφοροδιαφυγή υπολογιζόταν το 2004
στα 4 δισ. ευρώ ετησίως και εθεωρείτο –τότε– εξαιρετικά υψηλή. Σήμερα
ξεπερνά τα 12 δισ. ευρώ ετησίως! Για να κατανοήσουμε το μέγεθος, ας
υπολογήσουμε ότι αν οι Παπακωνσταντίνου-Λοβέρδος μάζευαν υποχρεωτικά
τους νόμιμους πόρους για τα Ταμεία, σε μια τριετία θα εκμηδενιζόταν το
έλλειμμα…).
Το χρέος, λοιπόν, δεν δημιουργήθηκε από κάποιον
ανύπαρκτο «καταναλωτισμό» των εργαζομένων και από «σπατάλες» του
δημόσιου τομέα. Είναι αποτέλεσμα «ληστείας» των καπιταλιστών σε βάρος
του κοινωνικού συνόλου, με τη συνεργασία των κυβερνήσεων και των
διεφθαρμένων ιεραρχιών στις υπηρεσίες και τα Ταμεία.
Είναι
ένα χρέος «παράνομο». Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στηριγμένη στο
εργατικό και λαϊκό κίνημα και όχι –απλώς– στις ψήφους, θα μπορούσε και
θα έπρεπε να το καταργήσει. Προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει ήδη να
κινηθούμε, απαιτώντας να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Απαιτώντας να
σταματήσει το «λάδωμα» της διεθνούς τοκογλυφίας των spreads.
Απαιτώντας, ακόμα και από αυτή την κυβέρνηση και μέσα στις τωρινές
συνθήκες στην ΕΕ, να ανοίξει ζήτημα «επαναδιαπραγμάτευσης» του χρέους,
με προοπτική –από την πλευρά του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς–
να τεθεί θέμα κατάργησης και διαγραφής του.
Η προοπτική «όχι,
δεν πληρώνω» πρέπει να χτιστεί από την Αριστερά. Όμως αυτή η πολιτική
δεν έχει καμιά σχέση με μια εσωτερική «στάση πληρωμών» (δηλαδή διακοπή
καταβολής μισθών και συντάξεων, ώστε να εξυπηρετηθεί το χρέος) που
επέβαλαν στο παρελθόν κάποιες κυβερνήσεις στην Ευρώπη και τη Λατινική
Αμερική…
Όλοι μαζί
Σήμερα, το βασικό καθήκον είναι
η πάλη για την ανατροπή του κυβερνητικού προγράμματος σταθερότητας. Η
πολεμική κραυγή «πάρτε τα πίσω!» είναι η μόνη απάντηση που αρμόζει στα
μέτρα. Και αυτή την απάντηση μπορούμε να την επιβάλουμε, αν δράσουμε
όλοι μαζί, αν στηρίξουμε ενωτικά το αναγκαίο κύμα απεργιών,
διαδηλώσεων, καταλήψεων, που μπορεί να ανατρέψει την κυβερνητική
πολιτική.
Η διεκδίκηση της ανατροπής του προγράμματος
σταθερότητας πρέπει να συνδυαστεί με την ανάδειξη, την καθιέρωση, την
ενίσχυση ενός πλαισίου «μεταβατικών αιτημάτων» των εργαζομένων. Τέτοια
έχουν ήδη αναδειχθεί από την πείρα των αγώνων: Φορολογείστε τους
πλούσιους! Απαγορέψτε τις απολύσεις! Αυξήσεις στους μισθούς και στις
συντάξεις. Να γίνουν τώρα οι αναγκαίες μαζικές προσλήψεις στα
νοσοκομεία και στα σχολεία...
Σε αυτή την κατεύθυνση έχουμε
να κινηθούμε. Με τη δημιουργία Επιτροπών Αγώνα παντού. Την απόφαση αυτή
έχει ήδη υιοθετήσει η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που θα κάνει
πραγματικά τη διαφορά είναι να μπει αυτή η γραμμή στην πράξη. Σε σχέση
με αυτό το καθήκον θα μετρηθούμε όλοι στους μήνες που έρχονται.