Η μεγαλύτερη υπόσχεση που είχε δώσει ο νεοφιλελευθερισμός είναι ότι αποδίδει. Ότι με την εγκατάλειψη των «κρατιστικών» εργαλείων και μέσω της «αυτορύθμισης» των αγορών, αφήνει πίσω τις κρίσεις και προωθεί την «ανάπτυξη και την ευημερία για όλους». Το ψέμα της «ευημερίας για τους πολλούς» είχε ήδη αποκαλυφτεί με την έκρηξη των κοινωνικών ανισοτήτων τα προηγούμενα χρόνια. Η σημερινή οικονομική κρίση που συγκλονίζει τον παγκόσμιο καπιταλισμό, δείχνει κάτι πολύ παραπάνω: δείχνει ότι ο περιβόητος «μονόδρομος» είναι αδιέξοδος. Το σύστημα δεν δουλεύει και το μόνο που έχει να μας υποσχεθεί πλέον είναι να πληρώσουμε τα σπασμένα της κρίσης του. Το άρθρο για την οικονομική κρίση (βλ. σελ. 11) εξηγεί ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και δεν περιορίζεται στα εργαλεία διαχείρισης του συστήματος (νεοφιλελεύθερα αλλά και «κρατιστικά»). Ότι είναι το ίδιο το σύστημα που βρίσκεται σε κρίση και ότι περισσότερο από ποτέ είναι επίκαιρη η συζήτηση και η πάλη για μια εναλλακτική λύση απέναντι στον καπιταλισμό.
Και τί καλύτερη ευκαιρία να συζητήσουμε για μια άλλη κοινωνία από το να
αξιοποιήσουμε τα διδάγματα που άφησε το τελευταίο μεγάλο παγκόσμιο
επαναστατικό κύμα που έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Μάης του ‘68».
40 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από κείνο το ξέσπασμα και το άρθρο για το
παγκόσμιο 1968 (βλ. σελ. 23) περιγράφει τα πραγματικά γεγονότα εκείνης
της εποχής. Δείχνει ότι το ‘68 δεν ήταν μια ακίνδυνη γραφικότητα αλλά
ένα κύμα που χαρακτηρίστηκε από το σύνθημα «μια μόνη λύση, επανάσταση»
και συντάραξε τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Ότι η «τρέλα» της εξέγερσης
και της επανάστασης είναι η πιο λογική απάντηση και η μόνη ρεαλιστική
εναλλακτική λύση απέναντι στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Η κυρίαρχη αριστερά της εποχής (κατεξοχήν τα Κ.Κ. αλλά και στη
συνέχεια η αναγεννημένη τότε σοσιαλδημοκρατία) στάθηκε ενάντια στο
επαναστατικό μήνυμα του Μάη. Πρόβαλε σαν «ρεαλισμό» την μεταρρύθμιση
και τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού μέσα από την κατάκτηση της
κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από την Αριστερά. Στο άρθρο για τη Χιλή
(βλ. σελ. 53) μπορούμε να δούμε ότι αυτή η στρατηγική δοκιμάστηκε και
οδήγησε σε τραγικές αυταπάτες και σε μια αιματοβαμμένη ήττα το εργατικό
κίνημα.
Στην Ιταλία, το μεγαλύτερο Κ.Κ. εκείνης της εποχής ήταν και αυτό που
θεωρητικοποίησε περισσότερο από οπουδήποτε αλλού την μεταρρυθμιστική
στρατηγική. Στο άρθρο για τον Ιταλικό ευρωκομμουνισμό (βλ. σελ. 69)
μπορούμε να δούμε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για τα αδιέξοδα αυτού του
δρόμου.
Η αντίθεση ανάμεσα στην μεταρρυθμιστική και την επαναστατική στρατηγική
αναδείχτηκε ξανά με έντονο τρόπο στο επαναστατικό κύμα του ‘68, αλλά
ξεκινάει από πολύ παλιότερα, από τις αρχές του εργατικού κινήματος και
της Αριστεράς. Αυτό έρχεται να μας θυμίσει η παρουσίαση (βλ. σελ. 76)
του βιβλίου «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» μιας κορυφαίας επαναστάτριας
του 20ου αιώνα, της Ρόζας Λούξεμπουργκ