Του Νίκου Αναστασιάδη, εκπαιδευτικού
Η φετινή χρονιά, που μόλις αρχίζει, φαίνεται ότι δεν θα είναι σαν τις άλλες χρονιές. Και πριν υπήρχαν προβλήματα, αλλά η εφαρμογή του μνημονίου φαίνεται ότι επηρεάζει δραστικά κάθε πλευρά της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπως άλλωστε επηρεάζει και κάθε τομέα της ζωής μας.
Γ ια να φτάσει να μιλήσει κανείς για το πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει πρώτα να έχει λύσει τα στοιχειώδη. Δηλαδή το να υπάρχουν καθηγητές και δάσκαλοι στις αίθουσες διδασκαλίας. Η κυβέρνηση του μνημονίου δεν θέλει να εξασφαλίσει ούτε αυτό. Ενώ από τη μια οδήγησε με την αντιασφαλιστική πολιτική της σε έξοδο στη συνταξιοδότηση 11.466 εκπαιδευτικούς –από 4.355 την προηγούμενη χρονιά– από την άλλη μείωσε πάνω από 50% τους μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών. Έτσι φέτος θα μπούνε στα σχολεία 2.825 εκπαιδευτικοί από 6.000 που διορίστηκαν το 2009.
Και τι θα γίνει άραγε με τα περίπου 23.000 κενά τα οποία θα υπάρξουν από τις 13 του Σεπτέμβρη και μετά, σύμφωνα με την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ; Η κυβέρνηση αποφάσισε να τα καλύψει(;) με τρόπους που επιβαρύνουν τους εκπαιδευτικούς και αλλοιώνουν τις εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση.
Κενά
Πρώτα απ’ όλα υποτίθεται ότι θα καλύπτονταν με τη μείωση του παράλογου αριθμού των αποσπάσεων εκπαιδευτικών σε εξωδιδακτικά καθήκοντα. Πράγματι 5.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί αποσπάστηκαν φέτος σε γραφεία και υπηρεσίες. Όμως πολύ γρήγορα ζητήθηκε να ξαναγίνουν αιτήσεις για αποσπάσεις σε γραφεία, γιατί διαπιστώθηκε ότι οι διευθύνσεις εκπαίδευσης έμειναν χωρίς προσωπικό. Αφού στην εκπαίδευση δεν υπάρχει διοικητικό προσωπικό και οι εκπαιδευτικοί αναμένεται να καλύψουν και αυτές τις λειτουργίες, είτε ως αποσπασμένοι στα γραφεία είτε παράλληλα με τα εκπαιδευτικά τους καθήκοντα στα σχολεία.
Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση προτίθεται να καλύψει τα κενά είναι μέσα από τη μετακίνηση τουλάχιστον 2.000 υπεράριθμων εκπαιδευτικών σε άλλο νομό ή και περιφέρεια από αυτή που υπηρετούν. Περιττό να πούμε ότι οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων θα γίνουν λάστιχο, αν εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ήδη χιλιάδες εκπαιδευτικοί μετακινούνται δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά, γιατί δεν μπορούν να εργαστούν σε σχολείο κοντά στον τόπο κατοικίας τους. Ενώ χιλιάδες άλλοι αναγκάζονται να αλλάξουν τόπο κατοικίας, ώστε να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα μόρια που θα τους το επιτρέψουν.
Οι συγχωνεύσεις τμημάτων, με στόχο να υπάρχουν πάνω από 25 παιδιά σε κάθε τμήμα (επίσημα έως 27), είναι ένας ακόμα τρόπος να χρειαστούν λιγότεροι εκπαιδευτικοί τη φετινή χρονιά. Το ότι αυτό θα χειροτερέψει τις συνθήκες διδασκαλίας είναι αυτονόητο.
Ο τελευταίος τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση αποφάσισε τελικά να καλύψει τα κενά είναι ο διορισμός 15.760 αναπληρωτών και 10.800 ωρομισθίων (απ’ αυτούς που είχε ως αντιπολίτευση δηλώσει ότι θα καταργήσει). Αν θυμηθούμε τις πρώτες ανακοινώσεις του υπουργείου Παιδείας για διορισμούς 3.000 αναπληρωτών και 3.000 μονίμων, είναι φανερό ότι σχεδιάζονται αναγκαστικά αυτοί οι αυξημένοι διορισμοί, κάτω από το βάρος της πραγματικότητας των χιλιάδων κενών που θα δημιουργηθούν και κάτω από τις πιέσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας. Το τελευταίο επεισόδιο, πέρα από τις έντονες διαμαρτυρίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ για την κατάσταση που θα δημιουργηθεί, ήταν η κινητοποίηση που κάλεσαν η Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών, η Συντονιστική Επιτροπή Διοριστέων Εκπαιδευτικών και το Συντονιστικό Ωρομίσθιων Εκπαιδευτικών στις 26 Αυγούστου. Στη συγκέντρωση, που χτυπήθηκε από την αστυνομία επειδή οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί επέμεναν να γίνουν δεκτοί από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου που αρχικά δεν τους δεχόταν, συμμετείχαν και οι εκπαιδευτικοί που δεν διορίστηκαν, ενώ είχαν θεμελιώσει το ανάλογο δικαίωμα. Ο αριθμός τους φτάνει τους 3.000.
Αναπληρωτές
Παρ’ ότι ανακοινώθηκε ο διορισμός των παραπάνω αναπληρωτών, δεν μπορούμε ούτε να είμαστε ευχαριστημένοι ούτε να επαναπαυόμαστε. Το ένα είναι ότι πιθανότατα το υπουργείο θα αρχίσει τις προσλήψεις, αφού εξαντλήσει όλους τους άλλους τρόπους για να μειώσει τα κενά. Και θα προσπαθήσει να μην κάνει όλους τους διορισμούς αναπληρωτών που ανακοίνωσε. Αλλά κι αν ακόμα γίνουν όλοι οι παραπάνω διορισμοί, προχωράει μια διαδικασία ανατροπής των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο σχολείο. Μαζί με τους μόνιμους θα υπάρχουν χιλιάδες αναπληρωτές που θα καλύπτουν πραγματικά κενά αντί να αναπληρώνουν συναδέλφους που απουσιάζουν, κάτι που είναι αυταπόδεικτο, αν συγκρίνει κανείς τον αριθμό των συνταξιοδοτήσεων και των μόνιμων διορισμών. Θα υπάρχουν ακόμα ωρομίσθιοι των 200 ευρώ το μήνα, που θα πληρώνονται όποτε το θυμάται το υπουργείο. Και τέλος στο δημόσιο σχολείο θα έχουμε νεοδιόριστους συναδέλφους που θα ασφαλίζονται στο ΙΚΑ και η μονιμοποίησή τους δεν θα είναι πια δεδομένη. Και αυτή η εικόνα θα χειροτερέψει.
Το σχολείο της αγοράς, που θέλουν να φτιάξουν, είναι καταρχήν το σχολείο του ελάχιστου κόστους. Σ’ ένα τέτοιο σχολείο δεν χωράνε σταθερές εργασιακές σχέσεις ούτε εκπαιδευτικοί που αντιδρούν σε ό,τι τους επι-φυλάσσεται. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση στην ΕΕ όσον αφορά τις εκπαιδευτικές δαπάνες.
Απέναντι σε όσα μας επιφυλάσσει η πολιτική του μνημονίου, πρέπει να αντιδράσουμε. Μαζί με τους εργαζόμενους όλων των κλάδων και τη νεολαία που συνθλίβεται από τις πολιτικές του μνημονίου χρειάζεται να οργανώσουμε την αντίστασή μας. Η πανελλαδική διαδήλωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ και η πανευρωπαϊκή απεργία στις 29 Σεπτέμβρη είναι δυο πρώ-τα βήματα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Το χτίσιμο Επιτροπών Αγώνα στις ΕΛΜΕ είναι το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουμε.