Τ ο περιεχόμενο της παρέμβασης του Αλ. Αλαβάνου στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε θυελλώδεις αντιδράσεις μέσα στο Συνασπισμό.
Η Ανανεωτική Πτέρυγα δήλωσε ότι «ο Αλ. Αλαβάνος, αρκετά αργά βέβαια, περνάει την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, τον αριστερισμό». Η κατηγορία ακούγεται μάλλον ως έπαινος, όταν προέρχεται από τα χείλη των πρωτεργατών «της γεροντικής ασθένειας του κομμουνισμού», δηλαδή της σοσιαλδημοκρατικοποίησης και της κεντροαριστερής στρατηγικής που σε όλη την Ευρώπη οδήγησε την Αριστερά σε απίστευτα διαλυτικά αποτελέσματα.
Τα κεντρικά στελέχη της πλειοψηφίας του ΣΥΝ επέλεξαν να κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» –μεταξύ Αλ. Αλαβάνου και Λεωνίδα Κύρκου–κατηγορώντας και τους δύο για «διαλυτισμό», για θέσεις που αποτελούν απειλή για την ενότητα του ΣΥΝ.
Για τον Λ. Κύρκο η κατηγορία είναι αυταπόδεικτη. Την παραμονή της σύγκλισης της 3ης Π.Σ., ο αρχιερέας της ανανέωσης μας κάλεσε να διαλύσουμε επειγόντως το «αριστερίστικο πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ζήτησε από τα στελέχη της Πτέρυγας να σκληρύνουν τη μάχη για να καθορίσουν τον ΣΥΝ και, αν αποτύχουν, να αποχωρήσουν και να ιδρύσουν… νέο κόμμα. Ο διαλυτισμός και η διάσπαση παρουσιάστηκε χειροπιαστά.
Είναι αλήθεια ότι ο Αλ. Αλαβάνος επιτέθηκε στην ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΝ –κάνοντας λόγο για «μηχανισμούς»– και ζήτησε να σπάσει το μορατόριουμ με την Ανανεωτική Πτέρυγα. Όμως ο Αλ. Αλαβάνος ανέλαβε επίσης τις δικές του ευθύνες («κανείς δεν έχει ευθύνες μεγαλύτερες από εμένα») και κυρίως έληξε γρήγορα αυτή τη συζήτηση («δεν θα δώσω άλλη συνέχεια στη σαπουνόπερα») και ζήτησε να δοθεί η έμφαση στην πολιτική συζήτηση για τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς σε μια κρίσιμη περίοδο. Κατανοούμε τις πικρίες και την ένταση που εκφράστηκε σε τοποθετήσεις κεντρικών στελεχών του ΣΥΝ στην 3η Π.Σ. Όμως, σημειώνουμε, ότι η συζήτηση περί των εσωκομματικών «απολογισμών» πρέπει να λήξει γρήγορα και η έμφαση να δοθεί ξανά στην πολιτική. Ο κρίσιμος παράγοντας ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα και του ΣΥΝ, αλλά αυτό δεν αφορά εμάς…) είναι η πολιτική γραμμή σε μια περίοδο απολύτως κρίσιμη. Και σε αυτό το πεδίο δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για στάση «ίσων αποστάσεων» απέναντι στον Αλ. Αλαβάνο και στην Ανανεωτική Πτέρυγα.
Στην παρέμβαση Αλαβάνου υπάρχουν ορισμένες κεντρικές ιδέες: Στην εποχή της νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας, στην εποχή της «επιτήρησης», η Αριστερά δεν μπορεί να απευθύνεται στους εργαζόμενους με το νεφελώδες ιδεολόγημα του «ευρωπαϊσμού»… Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εξακολουθεί να είναι όμηρος της πτέρυγας μιας συνιστώσας που συνεχίζει να πιστεύει στο Μάαστριχτ… Αν η κυβέρνηση συνεχίσει σε αυτή την πολιτική, είναι αναπόφευκτος ένας «εργατικός Δεκέμβρης», η Ελλάδα είναι ο «αδύναμος κρίκος» στην ΕΕ του νεοφιλελεύθερισμού… γι’ αυτό η αντιπολίτευσή μας πρέπει να είναι προωθημένη, σκληρή, κινηματική, συγκρουσιακή, αντισυστημική, δεν μπορεί να περιορίζεται σε «προγραμματικά» πλαίσια.
Τα σημεία αυτά συγκροτούν «κατεύθυνση» για την αντιμετώπιση της περιόδου και μάλιστα κατεύθυνση σωστή που μπορεί γρήγορα να απογειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κατανοούμε τις αντιπαραθέσεις που δημιουργούν οι προηγούμενες εσωκομματικές συγκρούσεις στον Συνασπισμό. Όμως αυτό το κεφάλαιο πρέπει να κλείσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε καθοριστικές πολιτικές επιλογές. Και σε αυτό το κρίσιμο καθήκον οι πολιτικές προτάσεις του Αλ. Αλαβάνου είναι στη σωστή κατεύθυνση και πρέπει να αξιοποιηθούν από όλους μας. Ένας τέτοιος πολιτικός επαναπροσανατολισμός, μαζί με τα δημοκρατικά οργανωτικά μέτρα που συμφωνήθηκαν, συγκροτούν μια βάση αντεπίθεσης του ΣΥΡΙΖΑ, μια βάση ανάπτυξης της ενωτικής, αλλά και ριζοσπαστικής Αριστεράς στις άγριες συνθήκες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.