Το πρόβλημα είναι ο Κοροβέσης;
Του Αντώνη Νταβανέλλου
Ο ι δηλώσεις του (ανένταχτου) βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Περικλή Κοροβέση που επανέφεραν τη συζήτηση για τις ευθύνες της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ και της ΕΑΡ για το 1989 –και πιο συγκεκριμένα για τη συμμετοχή στη μοιρασιά της «λείας» από τον «εκσυγχρονισμό» του ΟΤΕ μέσω της Ζίμενς και της Ιντρακόμ– περιείχαν πολιτικές αστοχίες. Σε μια στιγμή που οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι στριμωγμένες στα σχοινιά των αποκαλύψεων Χριστοφοράκου, έδωσαν έστω και στιγμιαία μια διέξοδο στα παπαγαλάκια του δικομματισμού για να επαναλάβουν τη θεωρία ότι «όλοι ίδιοι είναι». Πρόκειται για ένα λάθος συνηθισμένο στις παρεμβάσεις μοναχικών καβαλάρηδων, όπως από χρόνια δρα ο σ. Περικλής. Αυτή την κριτική τη συμμεριζόμαστε. Ως εκεί όμως.
Από το εσωτερικό του ΣΥΝ σηκώθηκε πραγματικός αχός. Ο Π. Κοροβέσης κατηγορήθηκε ως συκοφάντης που δημιούργησε «μέγα ηθικό θέμα» για την Αριστερά, για τα στελέχη της ακόμα και για τον κόσμο της. Η κριτική αυτή δεν είναι απλά εκτός μέτρου, είναι απολύτως λαθεμένη.
Η υπόθεση της μίζας από τη Ζίμενς και την Ιντρακόμ προς τα τρία κυβερνητικά κόμματα της εποχής παραμένει ως αναπόδεικτη υπόθεση, αλλά επίσης ως υπόθεση ευρέως συζητούμενη για το σύνολο του πολιτικού ρεπορτάζ και το σύνολο των πολιτικών στελεχών της εποχής. Χωρίς ποτέ να διαψευστεί πειστικά. Γιατί το τότε «συμβούλιο πολιτικών αρχηγών» (Κ. Μητσοτάκης, Α. Παπανδρέου, Χ. Φλωράκης) είχε σε μια νύχτα ανατρέψει τις αποφάσεις του ΟΤΕ, του αρμόδιου υπουργού και της προηγούμενης κυβέρνησης και είχε παραδώσει δεμένο χειροπόδαρα τον οργανισμό στη Ζίμενς και στον Κόκκαλη, ανοίγοντας μια δεκαετία μεγάλου πάρτι στις προμήθειες των τηλεπικοινωνιών. Οι σήμερα ηθικολογούντες περί «εντίμου πενίας» της Αριστεράς –αν πιστεύουν τους ισχυρισμούς τους– θα έπρεπε τουλάχιστον να συμπληρώνουν τις αναλύσεις τους, αποδεχόμενοι μια πρωτοφανή πολιτική τύφλωση των τότε ηγεσιών. Γιατί η ανοχή της τότε ηγεσίας της Αριστεράς στο μεγάλο πλιάτσικο, που ξεκίναγε στον ΟΤΕ, είναι πολιτικά πιο σημαντική κατηγορία από την ενοχή στην (αναπόδεικτη) συμμετοχή στις μίζες.
Όμως ακόμα πιο ενοχλητική ήταν η γενίκευση της συζήτησης. Ο σημερινός Συνασπισμός αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπίσει τον ενιαίο Συνασπισμό της εποχής Ζολώτα και Τζανετάκη. Λίγο ακόμα και το 1989 θα ανακηρυχθεί ως υπόδειγμα στρατηγικής και τακτικής για την Αριστερά. Μπορεί οι ευθύνες για τις μίζες στην υπόθεση του ΟΤΕ να μην έχουν αποδειχθεί, όμως οι πολιτικές ευθύνες για το πολιτικό έγκλημα του 1989 είναι αυταπόδεικτες: Η τότε Αριστερά υπέκυψε στον πολιτικό –τάχα– ρεαλισμό της «κάθαρσης» και συνεργάστηκε με τις δυνάμεις του συστήματος που αναζητούσαν ομαλή διέξοδο από την πολιτική κρίση του σκανδάλου Κοσκωτά. Άνοιξε έτσι το δρόμο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και –ταυτόχρονα– για την ανασύνταξη του ΠΑΣΟΚ από μια πολύ βαθιά κρίση. Το πλήρωσε με διασπάσεις, μαζική αποστράτευση και πολύχρονη δικιά της κρίση.
Μας έκανε πραγματικά εντύπωση να ακούμε αριστερές τάσεις του ΣΥΝ, νεότερα στελέχη του, ή στελέχη που έχουν κάνει δημόσια (πειστική) αυτοκριτική για τη γραμμή του 1989, να επιτίθενται στον Π. Κοροβέση, «λησμονώντας» τι ακριβώς έκανε η Αριστερά σε εκείνη τη βρώμικη περίοδο…
Δυστυχώς όμως η συζήτηση αυτή δεν αφορά (κυρίως) το παρελθόν, αλλά το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ (π.χ. η Άννα Φιλίνη κ.ά.) δήλωσαν δημόσια ότι θεωρούν τις απόψεις του Π. Κοροβέση ως τμήμα μιας «επίθεσης στον ΣΥΝ» με στόχο να συκοφαντηθούν και να τεθούν εκτός συζήτησης όλες οι εκδοχές του «κυβερνητισμού». Υπενθυμίζουμε στους σ. αυτούς ότι πράγματι ο «κυβερνητισμός» είναι εκτός του πολιτικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ, απορρίπτεται τόσο από την ιδρυτική διακήρυξη όσο και από το προεκλογικό πρόγραμμά του. Σημειώνουμε επίσης ότι κάθε ιδέα για κυβερνητική συνεργασία με το σημερινό ΠΑΣΟΚ θα είναι πολιτικά τόσο φανερή πρόκληση για τον κόσμο της Αριστεράς, που θα προκαλέσει πολύ ευρύτερες διαμαρτυρίες από την (όχι και τόσο) μοναχική φωνή του Π. Κοροβέση. Όλες οι «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά –πιστεύουμε– και η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του ΣΥΝ θα αρνηθούν να συμπράξουν σε μια τέτοια αυτοκτονία.
Η ηγεσία του ΣΥΝ έπαιξε προς στιγμή με την ιδέα πειθαρχικών μέτρων κατά του Π. Κοροβέση. Ήταν μια σκέψη λαθεμένη που δεν είχε προχωρήσει ούτε σε άλλες πολύ σοβαρότερες προκλήσεις (π.χ. κατά των 4 βουλευτών που απείχαν στην ψηφοφορία για το Ευρωσύνταγμα, ή κατά στελεχών που δημόσια κάλεσαν για ψήφο στους Πράσινους στις ευρωεκλογές…). Ευτυχώς στη διαδικασία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας επικράτησαν οι ψυχραιμότερες απόψεις και το ζήτημα θεωρήθηκε λήξαν.
Όμως το πρόβλημα παραμένει. Για τον ΣΥΝ, αλλά κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ, η σοβαρή πρόκληση δεν είναι φωνές (ακόμα και όταν κάνουν λάθος) όπως του σ. Π. Κοροβέση, αλλά απόψεις και τακτικές που οδηγούν σε νέα αδιέξοδα ανάλογα με εκείνα του 1989.