Με αφετηρία το συλλαλητήριο της 9 Γενάρη
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. όπλισε το χέρι του μπάτσου να πάρει τη ζωή του μικρού Αλέξη και ταυτόχρονα έδωσε την αφορμή σε όλη την κοινωνία να ξεχυθεί στους δρόμους από τα πρώτα λεπτά της δολοφονίας του. Οι εικόνες που ζήσαμε αυτές τις μέρες ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που θέλησαν να προβάλλουν τα ΜΜΕ για να μας τρομοκρατήσουν.
Β ρισκόμαστε στην επόμενη μέρα των μεγάλων κινητοποιήσεων του Δεκέμβρη, που ακολούθησαν τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η μεγάλη αυτή νεολαιίστικη εξέγερση έβγαλε στους δρόμους χιλιάδες νεολαίους, κύρια μαθητές, αλλά και εργαζόμενους σε όλη την Ελλάδα, με τεράστιες καθημερινές διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Το μεγάλο αυτό ξέσπασμα εξέφρασε συνολικά την οργή του κόσμου ενάντια την πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και των ιδιωτικοποιήσεων και βασίστηκε στην εμπειρία του αγώνα διαρκείας για το Άρθρο 16, το νόμο πλαίσιο, τις μαθητικές καταλήψεις και τις απεργίες για το ασφαλιστικό. Το κίνημα άντεξε στην άγρια καταστολή, στις δεκάδες συλλήψεις, τα καρκινογόνα χημικά και τις παρακρατικές επιθέσεις (φασίστες στην Πάτρα, πυροβολισμός μαθητή στο Περιστέρι).
Αυτός ο αγώνας είναι ανάγκη να συνεχιστεί και μετά τις διακοπές. Με διάρκεια και αποφασιστικότητα, με στόχο να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων. Όσο η ΝΔ παραμένει στην κυβέρνηση, γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Μέσα στο Γενάρη, θέλει να περάσει το προεδρικό διάταγμα που θα αναγνωρίζει τα ΚΕΣ, ενώ ο Στυλιανίδης μέσα στις γιορτές εξήγγειλε «εξαντλητικό διάλογο» για τη νέα μεταρρύθμιση στο λύκειο.
Η διαδικασία του διαλόγου είναι ήδη υπονομευμένη από τις επιλογές του υπουργείου Παιδείας. Με την αναγνώριση των ΚΕΣ στέλνει το μαθητόκοσμο στην αγκαλιά της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ανεξάρτητα από τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Η υποχρηματοδότηση της παιδείας συνολικά, αλλά και των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ ειδικότερα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιόδοξων προβλέψεων για βελτίωση της κατάστασης στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Γι’ αυτό και η στάση των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών είναι από πολύ επιφυλακτική ως αρνητική ακόμα και για τη συμμετοχή τους στον «εθνικό διάλογο». Ούτε η αλλαγή υπουργού Παιδείας με τον δήθεν πιο κοντά στους νέους και στο lifestyle Άρη Σπηλιωτόπουλο στη θέση του «σκληρού ΟΝΝΕΔίτη» Στυλιανίδη μπορεί να είναι ισχυρό όπλο στα χέρια της κυβέρνησης.
Αν και βρίσκεται στην πιο αδύναμη φάση της, είναι αποφασισμένη να περάσει τα μέτρα της. Γι’ αυτό, τώρα που είναι κοινωνικά απομονωμένη, πρέπει η οργή και το ξέσπασμα του κόσμου να γίνει αγώνας για την ανατροπή της ίδιας και της πολιτικής της. Αν η κυβέρνηση ανατραπεί τώρα, αυτά δεν θα περάσουν. Ταυτόχρονα, έχουμε την ευκαιρία να τα πάρουμε όλα πίσω! Να πέσει ο νόμος πλαίσιο, να δοθούν από δω και πέρα όλα τα συγγράμματα δωρεάν, να πάρουμε το 5% του ΑΕΠ για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Οι φοιτητικοί σύλλογοι από την πρώτη στιγμή μπήκανε στις κινητοποιήσεις. Από την πρώτη κιόλας βδομάδα έγιναν συνελεύσεις που αποφάσισαν καταλήψεις και συμμετοχή των συλλόγων σε όλες τις πορείες, παρά την προσπάθεια των πρυτανικών αρχών τις πρώτες μέρες να κλείσουν τις σχολές. Η Νομική σχολή ορίστηκε ως κέντρο του αγώνα από το Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων και οργανώθηκαν εξορμήσεις και διάφορες δράσεις για την ενημέρωση του κόσμου. Επίσης έγινε μεγάλη συναυλία στα Προπύλαια, με συμμετοχή χιλιάδων φοιτητών. Βγήκαμε ξανά στους δρόμους, παρά την τεράστια τρομοκράτηση και συκοφάντηση από κυβέρνηση και ΜΜΕ.
Η κατάσταση στη νεολαία και ειδικά στους φοιτητές δεν είναι ίδια. Επόμενος σταθμός είναι το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 9 Γενάρη, στην επέτειο της δολοφονίας του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ, με έφοδο σε κατειλημμένο σχολείο στις κινητοποιήσεις του ’91 ενάντια στην τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη. Θα χρειαστεί να ακολουθήσουμε τακτική οργάνωσης και κλιμάκωσης των αγώνων. Να σπάσουμε το κλίμα «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας», που προσπαθεί να επιβάλλει ο Καραμανλής. Κλίμα στο οποίο ανταποκρίθηκε, εκτός από την «υπεύθυνη» ΠΑΣΠ, και η Πανσπουδαστική με κλεισίματα σχολών, ξεχωριστές και «ασφαλείς» διαδηλώσεις και καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ ως υποκινητή των επεισοδίων.
Να συνεχίσουμε τους αγώνες με κλιμάκωση και διάρκεια. Να περάσουμε από τη συμβολική σύγκρουση με τους μπάτσους και τις τράπεζες, στην πραγματική σύγκρουση με την πολιτική του καπιταλισμού. Αυτή η μάχη χρειάζεται οργάνωση σε κάθε σχολή. Οργανώνουμε Γενικές Συνελεύσεις στις σχολές και αποφασίζουμε καταλήψεις. Καταλήψεις μαζικές και ζωντανές, με καθημερινό πρόγραμμα δράσεων, εξορμήσεων, κλεισίματος δρόμων, σε συντονισμό με τα σχολεία. Να βγούμε στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, να ενημερώσουμε τους εργαζόμενους για το δίκαιο αγώνα μας, να τους καλέσουμε να παλέψουν μαζί μας και φυσικά δεν σταματάμε να διαδηλώνουμε. Να οργανώσουμε το συντονισμό του αγώνα με τους εργαζόμενους, που αυτή τη στιγμή είναι πιο αναγκαίος από ποτέ. Η εμπειρία του πρόσφατου πανεκπαιδευτικού ξεσηκωμού για το Άρθρο 16, των κινητοποιήσεων του ’91-’93, αλλά και η ιστορική εμπειρία του Νοέμβρη του 1973 και του Μάη του ’68, μας δείχνουν ότι οι αγώνες της νεολαίας χρειάζονται τη συμμαχία με το εργατικό κίνημα για να φτάσουν στη νίκη.
Αλέξανδρος Τσεκούρας