Κυβέρνηση Φρανκεστάιν
Άμεση προτεραιότητα η ανατροπή της
Τ ο ανεκδιήγητο τετραήμερο σορολόπ για το σχηματισμό της κυβέρνησης, τάχα, εθνικής σωτηρίας, είναι χαρακτηριστικό για την πολιτική κρίση που μαστίζει το σύστημα, σε μια από τις πιο δύσκολες ώρες του, όταν η οικονομική κρίση ξεφεύγει και ποσοτικά και γεωγραφικά από κάθε πρόβλεψη.
Η παράδοση της κυβερνητικής εξουσίας στον Παπαδήμο, συμβολίζει την παράδοση όλων των αποφάσεων στους τραπεζίτες, στους ντόπιους και διεθνείς τοκοφλύγους. Οι απίστευτες παλινωδίες των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, μέχρι να οριστικοποιηθεί η απόφαση για τον Παπαδήμο, αποδεικνύει την πλήρη υποταγή του πολιτικού προσωπικού στα κελεύσματα της κυρίαρχης τάξης, στην πολιτική στάση που από την αρχή επιδείκνυε το στρατόπεδο των προθύμων: του Καρατζαφέρη, της Ντόρας, του Μάνου... Σχηματίζεται έτσι και επισήμως ένα «τόξο», από τους σοσιαλδημοκράτες μέχρι τους ακροδεξιούς, με κυρίαρχο ενοποιητικό στοιχείο την υποταγή στο μνημόνιο και στις προτεραιότητες που επιβάλουν οι δανειστές.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι προϊόν συμβιβασμών, παζαριών,
αλληλοεκβιασμών μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι
κανείς δεν τους έχει δώσει την εξουσιοδότηση για τέτοιο αλισβερίσι. Η
παραλυτική σύγκρουση ανάμεσα σε ομάδες και στα στρατόπεδα του κάθε
πυλώνα του δικομματισμού, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι οι ηγεσίες τόσο
του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ είναι πλέον «φτερά στον άνεμο», συνέπεια της
απόστασης ανάμεσα στην πολιτική τους και τις διαθέσεις της κοινωνίας,
συμπεριλαμβανομένης και της εκλογικής πελατείας τους.
Η
κυβέρνηση Παπαδήμου είναι επίσης προϊόν πραξικοπηματικών εκβιασμών της
ευρωηγεσίας, που οι Μέρκελ-Σαρκοζί επέβαλαν με τον πιο ωμό τρόπο. Και
εδώ αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι κανείς δεν τους έχει δώσει τη
νομιμοποίηση να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις, τις κυβερνήσεις και
τις κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις των χωρών-μελών της Ένωσής τους.
Η
κυβέρνηση Παπαδήμου θα είναι μια εξαιρετικά αδύναμη κυβέρνηση. Σαφώς
πιο αδύναμη από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που -παρά τα ολοφάνερα πλέον
ελλείμματα ηγεσίας- προερχόταν από μια μεγάλη πολιτική και εκλογική
νίκη, ενώ διέθετε σοβαρές προσβάσεις και δυνάμεις επιρροής μέσα στα
συνδικάτα.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου θα κληθεί να προχωρήσει εκεί
όπου απέτυχε και κατέρρευσε η κυβέρνηση ΓΑΠ: Να εφαρμόσει το
πολυνομοσχέδιο Βενιζέλου, να υπογράψει τις εφεδρείες, να «τρέξει» τις
ιδιωτικοποιήσεις, να επιβάλει τα χαράτσια, να παρουσιάσει στον κόσμο τα
νέα ακόμα σκληρότερα μέτρα που συνοδεύουν τη νέα δανειακή συνθήκη. Και
έχει να το κάνει σε ακόμα δυσκολότερες συνθήκες: Όταν η κρίση βαθαίνει
και επεκτείνεται, με πρώτο μεγάλο σταθμό την Ιταλία.
Όμως το
βασικό πρόβλημα της νέας κυβέρνησης θα είναι το βασικό πρόβλημα που είχε
και ο ΓΑΠ: Η αντιπολίτευση από τα κάτω, η απειλητική διάθεση του κόσμου
να υπερασπίσει τη ζωή του και να αρνηθεί να «απορροφήσει» όλα τα βάρη
της κρίσης. Η δύναμη που εκδηλώθηκε στη μεγάλη απεργία στις 19-20
Οκτώβρη και στις διαδηλώσεις της 28ης Οκτώβρη απειλεί να εισβάλει μόνιμα
στο προσκήνιο και να κάνει τη νέα κυβέρνηση κομμάτια και θρύψαλα.
Η
δύναμη αυτή είναι ο παράγοντας που παραλύει τον Σαμαρά. Είναι ο
παράγοντας που έχει εμποδίσει τη ΝΔ να φτάσει σε ποσοστό αυτοδυναμίας,
παρά την πρωτοφανή ρευστοποίηση του ΠΑΣΟΚ. Είναι ο παράγοντας που
αναγκάζει τον Σαμαρά να ψάχνει να βρει φύλλα συκής για να κρύψει την
άμεση ένταξη του κόμματός του στο μνημονιακό τόξο, χωρίς πλέον περιθώρια
για δημαγωγίες.
Το κρύψιμο του αρχηγού της Δεξιάς πίσω από
διαδικαστικά τερτίπια δεν θα είναι αποτελεσματικό ανάχωμα απέναντι στη
λαϊκή οργή μέσα σε ελάχιστες μέρες.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν
θα είναι «υπηρεσιακή», μεταβατική κυβέρνηση. Θα έχει πρόγραμμα: Την
επιβολή της νέας δανειακής συνθήκης, σε στιγμές απόλυτα κρίσιμες για
τους καπιταλιστές και το σύστημά τους. Και η κυβέρνηση αυτή είναι
απόλυτα αναγκαίο, αλλά και απόλυτα εφικτό να ανατραπεί.
Δεν
έχουμε καμιά αμφιβολία ότι ο κόσμος θα κάνει τα δέοντα προς την
κατεύθυνση αυτή. Όμως για την έκβαση της μάχης κρίσιμος θα είναι ο ρόλος
της Αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ έχουν πλέον αυξημένες, ιστορικές ευθύνες:
Α)
Να επιβάλουν ένα πολιτικό πλαίσιο που θα ενοποιεί τους αγώνες
αντίστασης και θα φράζει το δρόμο στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων
δυνάμεων. Οι ίδιες οι εξελίξεις επιβάλουν τα βασικά σημεία αυτού του
πλαισίου:
• Άμεση στάση πληρωμών προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους.
•
Εθνικοποίηση με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών, για να ελεγχθεί
το αδηφάγο κερδοσκοπικό τέρας του ιδιωτικού τομέα και να τεθούν οι
βάσεις για γενικότερη ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων.
• Καμιά θυσία για το ευρώ.
•
Άμεση αναδιανομή εισοδήματος, με αυξήσεις στους μισθούς, στις
συντάξεις, στις κοινωνικές δαπάνες, με ταυτόχρονη βαριά φορολόγηση των
κερδών και του πλούτου, με φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και
ραγδαία μείωση των πολεμικών δαπανών.
Β) Να αναδείξουν
την ενότητα δράσης, τη συμπαράταξη της Αριστεράς, ως τον πολιτικό πόλο
στήριξης του ευρύτερου κινήματος αντίστασης και κερδίσματος της
εμπιστοσύνης των απλών ανθρώπων.
Γ) Να αναδείξουν μια
πειστική εναλλακτική λύση στο ζήτημα της κυβέρνησης και της εξουσίας. Να
ανατρέψουν τους ισχυρισμούς ότι η υποταγή στους ντόπιους και διεθνείς
καπιταλιστές αποτελεί μονόδρομο. Να κάνουν ξανά το σοσιαλισμό μια
ελκυστική και επιθυμητή εξέλιξη για τη μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών
και της νεολαίας.
Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις που
έρχονται έχουν ιστορική διάσταση. Με πρώτο σταθμό την αναγκαία ανατροπή
της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των «προθύμων» συμμάχων τους, που απειλεί
τον κόσμο μας ως μια κυβέρνηση Φρανκεστάιν, ως ένα ανεξέλεγκτο τέρας
φτιαγμένο από τα πιο ετερόκλητα συστατικά, αλλά και που είναι πολύ
πιθανό εξαιρετικά σύντομα να αποδειχθεί κυβέρνηση οπερέτα.