Αντάρτικο της Ανανεωτικής Πτέρυγας
Οι «προγραμματικές διαφορές σε σημαντικά θέματα δεν επιτρέπουν καμιά συνεργασία ανάμεσα στους δυο χώρους», δήλωσε ο Αλ. Αλαβάνος, βγαίνοντας από τη συνάντηση με τον Γ. Παπανδρέου. Τη συνάντηση είχε ζητήσει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με «όλα τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης» πριν από τα Χριστούγεννα, πριν δηλαδή σταθεροποιηθούν τα δημοσκοπικά δεδομένα που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη θέση.
Α κόμα και για το ενδεχόμενο των «επί μέρους συνεργασιών» (όπως π.χ. στο μέτωπο της Παιδείας) ο Αλ. Αλαβάνος υπήρξε επί της ουσίας αρνητικός, θέτοντας τα θέματα των ΚΕΣ, του ασύλου και των συλληφθέντων του Δεκέμβρη, δηλαδή τα θέματα που το ΠΑΣΟΚ αποφεύγει συστηματικά. Παρ’ όλα αυτά το ζήτημα παραμένει. Γιατί θα επανέρχεται στην συγκυρία μέσω της προοπτικής των εκλογών και των σεναρίων έλλειψης αυτοδυναμίας. Γιατί τα ΜΜΕ θα το αναδεικνύουν συστηματικά, πιέζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ προς μια «καθεστωτική» κεντροαριστερή τακτική. Γιατί, τέλος, στο κόμμα του ΣΥΝ υπάρχει η ανανεωτική τάση που έχει κάνει σημαία της την πίεση για κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Η απάντηση για την αριστερά δεν θα έπρεπε να παρουσιάζει δυσκολίες τακτικής. Τρία στοιχεία, κατά τη γνώμη μας, την συγκροτούν: α) Η αναγνώριση της ανάγκης να ανατραπεί το ταχύτερο η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και η πολιτική της. β) Η ανάδειξη της ψοφοδεούς αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ ως τον κύριο λόγο που επιτρέπει την επιβίωση του Καραμανλή στην εξουσία. Ο παράγοντας αυτός –σε συνδυασμό με τις νωπές μνήμες της περιόδου Σημίτη– κάνει απόλυτα πειστικό τον ισχυρισμό ότι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική, που υπαγορεύει σήμερα η κυρίαρχη τάξη. γ) Τα αιτήματα –οι «στόχοι πάλης»– της Αριστεράς πρέπει να υπαγορεύονται από τις ανάγκες του κόσμου και όχι από τα σενάρια διαμόρφωσης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διατυπώσει ένα καθαρό «όχι» στην κεντροαριστερά και τον κυβερνητισμό από σήμερα και προς την προεκλογική, εκλογική και μετεκλογική περίοδο. Αυτό δεν σημαίνει υποτίμηση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ. Πράγματι σήμερα, σε όλες τις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται να επιθυμεί τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ ένα μεγάλο τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κόμμα τους, για την ελπίδα να αποφύγουν μια νέα ψυχρολουσία τύπου Σημίτη. Αυτός ο κόσμος είναι πράγματι «όμορος χώρος» της Αριστεράς, αλλά και των υπαρκτών αγώνων. Όμως η απελευθέρωσή του από τις αυταπάτες για τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία, προϋποθέτει την καθαρή ρήξη της αριστεράς με την πολιτική και τα κυβερνητικά σχέδια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Κάθε άλλη τακτική θα σπείρει ακόμα μεγαλύτερες συγχύσεις σε αυτόν τον κόσμο, θα τον σπρώξει πίσω στην επιρροή του σοσιαλφιλελευθερισμού.
Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται η πολιτική της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ. Στην πρόσφατη συγκέντρωσή τους δήλωσαν ότι «η Αριστερά δεν μπορεί να μένει αποκλεισμένη και να συρρικνώνεται σε ρόλους καταγγελίας» (αλήθεια, με ποια πολιτική ο ΣΥΝ συρρικνώθηκε στα προ-ΣΥΡΙΖΑ ποσοστά;). Χαρακτήρισαν «συνονθύλευμα» τους στόχους πάλης που έχει συμφωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και επανέλαβαν τη διαφωνία τους «με τους χειρισμούς του κόμματος στην περίοδο των επεισοδίων» (εννοώντας την εξέγερση του Δεκέμβρη!). Καλώντας σε μια σαφή «αλλαγή πλεύσης», αντιπρότειναν «τις συγκλίσεις πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων… του δημοκρατικού σοσιαλισμού, του προοδευτικού εκσυγχρονισμού (!), της οικολογικής εγρήγορσης και όσων διεκδικούν μια πολιτικά διευθυνόμενη (!), κοινωνικά συνεκτική (;;) και οικολογικά συμβατή παγκοσμιοποίηση…». Πρόκειται, προφανώς, για τελείως διαφορετική πολιτική.
Η απόσταση είναι τόσο προφανής που, για πρώτη φορά, δημοσιεύματα (π.χ. στα Νέα) αποδίδουν σε στελέχη της πλειοψηφίας του ΣΥΝ τη διαπίστωση «σχεδίων διάσπασης του κόμματος, σε περίπτωση που στις εθνικές εκλογές δεν υπάρξει αυτοδυναμία (!)» Αυτό, ασφαλώς, είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα του κόμματος του Συνασπισμού που η ηγεσία του οφείλει να λύσει.
Όμως το πρόβλημα αυτό βάζει καθήκοντα και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Η ιδρυτική διακήρυξή του, οι αποφάσεις της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης, οι 15 στόχοι πάλης απορρίπτουν με σαφήνεια την πολιτική της κεντροαριστεράς. Στο επόμενο διάστημα αυτή η απόφαση πρέπει να περιφρουρηθεί: στην καθημερινή δράση, στις επιλογές τακτικής, στις επιλογές εκπροσωπήσεων…
Α.Ν.