Του Θοδωρή Πατσατζή
Η επίθεση κυβέρνησης και εργοδοτών στους εργαζόμενους εντείνεται συνέχεια. Μετά τα χτυπήματα στο ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις, με βάση τα νέα μέτρα του μνημονίου, σειρά παίρνει η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η αντικατάστασή τους από ατομικές συμβάσεις.
Έτσι οι επιχειρησιακές συμβάσεις γίνονται ισχυρότερες από τις «κλαδικές» και τις «ομοιοεπαγγελματικές». Με άλλα λόγια, οι εργοδότες μπορούν να συμφωνούν τους όρους εργασίας και τους μισθούς με το προσωπικό τους, χωρίς να δεσμεύονται από καμία κλαδική ή επαγγελματική σύμβαση εργασίας. Ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, δίνεται στους εργοδότες ένα επιπλέον όπλο για να μειώσουν τους μισθούς. Στόχος τους είναι επίσης να καταργηθεί οριστικά το 8ωρο. Ο χρόνος της εργασίας θα είναι υπό συζήτηση στην επιχειρησιακή σύμβαση.
Ακόμη και αν οι εργαζόμενοι προσφύγουν στη Διαιτησία, τίποτα δεν τους εξασφαλίζει. Οι «κακόμοιροι» οι εργοδότες πλέον, αν δεν τους ικανοποιεί η απόφαση του μεσολαβητή, θα μπορούν να ζητάνε την ακύρωσή της και ο Διαιτητής θα πρέπει να έχει ως κριτήριο την ανταγωνιστικότητα με όρους κόστους.
Βασικός όρος για την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων είναι το γεγονός ότι δεν θα είναι υποχρεωμένοι να τις εφαρμόσουν όσοι εργοδότες δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις. Αν δηλαδή σε έναν κλάδο εργάζονται 5.000 εργαζόμενοι και οι εργοδότες, που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις, απασχολούν τους 3.000, η κλαδική σύμβαση θα εφαρμόζεται μόνο γι’ αυτούς και όχι και για τους 5.000, όπως ίσχυε ως σήμερα.
Χτύπημα τελευταίο του μνημονίου η διεύρυνση της περιόδου που ένας εργαζόμενος δουλεύει δοκιμαστικά. Το διάστημα από 1 ως 3 μήνες, που ίσχυε ως σήμερα, γίνεται 12 μήνες. Όπως είναι γνωστό, ο υπό δοκιμή εργαζόμενος δεν δικαιούται αποζημίωση. Όσοι μάλιστα απολυθούν από το Σεπτέμβρη του 2011 και μετά, θα παίρνουν και μειωμένο επίδομα ανεργίας.
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, αν περάσει, θα πισωγυρίσει πολλά χρόνια τους εργαζόμενους. Άραγε η ηγεσία της ΓΣΕΕ πανηγυρίζει ακόμη για την κατάπτυστη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε και η οποία θα ισχύει τα επόμενα χρόνια μόνο στα χαρτιά;
Αν η αναγκαιότητα να καταργήσουμε με αγώνες τη σύμβαση αυτή ήταν επιτακτική, η ανατροπή του μνημονίου, αλλά και η ανατροπή κάθε συνδικαλιστικής ηγεσίας που δεν παλεύει για την ανατροπή του, γίνεται αγώνας ζωής ή θανάτου για τους εργαζόμενους. Αυτή μπορεί να είναι η χρησιμότητα της Αριστεράς το επόμενο διάστημα. Να παλέψει μέσα στα συνδικάτα, οργανώνοντας τη μάχη ενάντια στο μνημόνιο.