Η κυβέρνηση επανέφερε πρόσφατα το ζήτημα της υποχρεωτικής στράτευσης των νέων στα 18 και την κατάργηση των αναβολών για σπουδές. Σύμφωνα με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, το συγκεκριμένο μέτρο προωθείται για να αντιμετωπιστεί η «λειψανδρία» στις ένοπλες δυνάμεις και το σχετικό νομοσχέδιο θα διαμορφωθεί, τάχα, μετά από διάλογο.
Α πέναντι από την κυβέρνηση βρέθηκαν άμεσα οι νεολαιίστικες οργανώσεις της Αριστεράς, ενώ η Νεολαία ΠΑΣΟΚ αν και δεν έχει επίσημη θέση καθώς ακόμη... ανασυγκροτείται έχει δηλώσει από παλιότερα την αντίθεσή της. Έτσι τον ρόλο του «συνομιλητή» εκ μέρους της νεολαίας καλείται να παίξει μόνη η ΟΝΝΕΔ, που έσπευσε όπως ήταν φυσικό να στηρίξει την πρωτοβουλία της κυβέρνησης (με κάποια προσχηματικά «ναι μεν αλλά...»).
Για να περιορίσει τις αντιδράσεις, το υπουργείο εμφανίζει και μια
«φιλολαϊκή», τάχα, πλευρά της πρότασης: Ο κάθε νέος, απαλλαγμένος από
τον βραχνά του στρατιωτικού, θα μπορέσει, λέει, να αφοσιωθεί στις
σπουδές του. Όμως αυτήν την επιλογή την έχουν ήδη οι απόφοιτοι λυκείου
και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να
πάρει αναβολή.
Εν τω μεταξύ, ακόμα και στρατιωτικοί ομολογούν ότι στην πραγματικότητα
το ζήτημα δεν είναι οι «λίγοι» στρατευμένοι αλλά ο εξωφρενικός αριθμός
στρατιωτικών μονάδων. «Σε κάθε πόλη και στρατόπεδο, σε κάθε χωριό και
φυλάκιο»! Είναι χαρακτηριστικό ότι στον αριθμό ανώτερων αξιωματικών η
Ελλάδα υπολείπεται των... ΗΠΑ κατά μόλις τρεις!
Το ζήτημα για την Αριστερά δεν είναι, φυσικά, να «συμβάλει» στη
συζήτηση για το πώς θα γίνουν οι ένοπλες δυνάμεις «σύγχρονες». Αλλά οι
ενστάσεις για την αποτελεσματικότητα του μέτρου δείχνουν ότι ο κύριος
στόχος της κυβέρνησης είναι άλλος.
Η υποχρεωτική στράτευση στα 18 είναι μια προσπάθεια πειθάρχησης της
νεολαίας που τα τελευταία χρόνια ξεσηκώνεται, στρέφεται προς τα
αριστερά. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση «άνοιξε» για πρώτη φορά το
θέμα το καλοκαίρι του 2006, στον απόηχο των φοιτητικών καταλήψεων του
Μάη-Ιούνη. Σε μια περίοδο που στα πανεπιστήμια επιστρέφει η πολιτική
συζήτηση, οι συλλογικές και κινηματικές διαδικασίες, οι νέοι -ερχόμενοι
από το χωρίς συνδικαλισμό σχολείο- έχουν την ελευθερία να δράσουν και
να πολιτικοποιηθούν.
Η κυβέρνηση στρέφεται ενάντια σε αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση,
επιχειρώντας να παραδίδει τους μαθητές από την εντατικοποίηση του
σχολείου στην στρατιωτική αγγαρεία, από την πειθαρχία στον διευθυντή
στην πειθαρχία στον λοχία. Επιχειρεί να καλλιεργήσει τις ιδέες της
«υποταγής στον ανώτερο» και του εθνικισμού πριν οι νέοι βρεθούν σε
χώρους ελεύθερης συλλογικής συζήτησης και δράσης όπως τα πανεπιστήμια.
Η Αριστερά και το νεολαιίστικο κίνημα θα πρέπει να μην επιτρέψουν να
περάσει αυτό το μέτρο. Θέλουμε τη νεολαία να παλεύει ενάντια στον
εθνικισμό και ενάντια στους «ανώτερους» και όχι να απομονώνεται από την
κοινωνία κλεισμένη σε στρατώνες. Παράλληλα, τώρα που με το ζήτημα της
«λειψανδρίας» καλλιεργείται κλίμα στιγματισμού και ακόμη σκληρότερης
αντιμετώπισης των ανυπότακτων, θα πρέπει να στηριχθεί το αίτημα για
ισόχρονη εναλλακτική θητεία με συνδικαλιστικά δικαιώματα, να
υπερασπίσουμε το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα του καθένα να αρνηθεί
τη στράτευση, για πολιτικούς, θρησκευτικούς, προσωπικούς λόγους.
Παρά την -ορθή- αντίθεσή του στο μέτρο, η στάση του ΚΚΕ είναι
προβληματική. Εντοπίζει τον κίνδυνο στην «υποβάθμιση με πρόθεση
κατάργησης της στρατιωτικής θητείας» (!!!) καταγγέλοντας σχεδιασμούς
του ΝΑΤΟ, ενώ απουσιάζει οποιαδήποτε κριτική στον ελληνικό μιλιταρισμό.
Είναι πάγια η θέση του ΚΚΕ άλλωστε για το καθήκον κάθε νέου να
υπηρετήσει (Για να είναι ο στρατός «λαϊκός» και όχι «νεοταξίτικος»
μισθοφορικός. Σαν τον «λαϊκό» στρατό του Ισραήλ ένα πράγμα…).
Στην πάλη της ενάντια στον μιλιταρισμό η Αριστερά θα πρέπει να
είναι ξεκάθαρη. Μεγάλος στρατός σημαίνει μεγάλες στρατιωτικές δαπάνες
αντί για δαπάνες σε υγεία και παιδεία. «Καλά φυλασσόμενα σύνορα»
σημαίνει κυνήγι μεταναστών. Η αναβάθμιση της ελληνικής πολεμικής
μηχανής δεν είναι «εγγύηση της ειρήνης» αλλά σπρώχνει τις γειτονικές
χώρες είτε σε κούρσες εξοπλισμών είτε στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ οξύνοντας
το κλίμα στα Βαλκάνια.
Οι νέοι και οι εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από το
«αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων», αντίθετα έχουμε πολλά να κερδίσουμε με
τη «στράτευσή» μας στις μάχες ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, στις μάχες
για την αλλαγή του κόσμου.
Πάνος Πέτρου