Επαναστατική οργάνωση, Ενότητα δράσης, Σοσιαλιστική προοπτική
Στις 19 και 20 Απρίλη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η 7η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΔΕΑ.
Κέντρο των συζητήσεων ήταν η πολιτική τακτική της οργάνωσης στις νέες συνθήκες της κρίσης του νεοφιλελευθερισμού, της φθοράς του «δικομματισμού» και της ενίσχυσης της Αριστεράς. Επίσης δόθηκε έμφαση στις προτάσεις οργανωτικής αναδιάταξης της ΔΕΑ. Η 7η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ολοκληρώθηκε με την ομόφωνη έγκριση της πολιτικής απόφασης και την εκλογή νέων καθοδηγητικών οργάνων.
Η πολιτική απόφαση
Ζούμε μια κρίσιμη, μεταβατική εποχή. Ο νεοφιλελεύθερος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός έχει ήδη μπει σε περίοδο κρίσης. Οι κυρίαρχες τάξεις, οι κυβερνήσεις τους και οι διεθνείς οργανισμοί τους οργανώνουν την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος της τεράστιας πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών. Ο πόλεμος, η απειλή της κλιματικής αλλαγής, οι πολιτικές που οδηγούν στην έλλειψη τροφίμων και νερού, είναι χαρακτηριστικά μεγέθη της απειλής. Ειδικά στην Ε.Ε. το «2ο κύμα του νεοφιλελευθερισμού» είναι σε πλήρη εξέλιξη: η διαρκής λιτότητα, η πρωτοφανής ακρίβεια, η φλεξικιούριτι, οι ιδιωτικοποιήσεις, η κατεδάφιση του δημόσιου συστήματος της υγείας και της ασφάλισης, απειλούν βασικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος.
Απέναντι σε όλα αυτά κλιμακώνονται επίσης και τα κινήματα αντίστασης. Η αντίσταση στο Ιράκ και την Παλαιστίνη, οι εξεγέρσεις των πεινασμένων, οι εργατικοί αγώνες ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη, είναι τα κορυφαία παραδείγματα. Οι αγώνες αυτοί διαμορφώνουν μια νέα πολιτικοποίηση. Μεγάλα τμήματα του κόσμου αποσύρουν πλέον τις αυταπάτες τους απέναντι στους «θεσμούς», αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στα παλιά αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον αγώνα. Η τάση αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική, παρόλο που δεν έχει πάρει ακόμα τα ορμητικά αριστερά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να αλλάξει η κατεύθυνση των εξελίξεων.
Όμως σήμερα, 40 χρόνια από τον παγκόσμιο ξεσηκωμό του Μάη του '68, αξίζει να θυμόμαστε ότι αυτή η τάση ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα και των αρχών της δεκαετίας του '60, ήταν η μόνη προειδοποίηση για την αγωνιστική και αριστερή θύελλα που ωρίμαζε διεθνώς.
Στην Ελλάδα, τίποτα δεν θυμίζει πλέον ότι λίγους μήνες πριν η κυβέρνηση Καραμανλή κέρδισε τις εκλογές της 16/9/07.
Η ΝΔ βυθίζεται σε κρίση, βλέποντας τα ποσοστά της επιρροής της να υποχωρούν με πρωτοφανείς ρυθμούς. Μπόρεσε να ψηφίσει στη Βουλή το ασφαλιστικό, αλλά δεν μπορεί να το περάσει στην κοινωνία Δεν μπορεί πλέον να επιβάλει το σαρωτικό πρόγραμμα αντιμεταρυθμίσεων που απαιτούν οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες. Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης -μαζί με την πολιτική της - είναι μια υποχρέωση του κινήματος και της Αριστεράς, μια υποχρέωση που είναι εφικτό να υλοποιηθεί.
Η κατεδάφιση του Καραμανλή από το βάθρο του «ηγέτη δεκαετίας» υπήρξε έργο του κινήματος: υλοποιήθηκε από την μεγάλη απεργία των δασκάλων και των τραπεζοϋπαλλήλων, τους αγώνες της νεολαίας για το άρθρο 16, ως τις μεγάλες πανεργατικές απεργίες για το ασφαλιστικό.
Ακριβώς για αυτό, παράλληλα με τη ΝΔ εξακολουθεί να βυθίζεται σε κρίση και το ΠΑΣΟΚ. Η φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία δεν τολμά να αντιπαρατεθεί με το πρόγραμμα αντιμεταρρύθμισης των καπιταλιστών. Αρνείται να καλύψει ακόμη και τα στοιχειώδη αιτήματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Γι' αυτό ακόμη και αν ανακοπεί η κατρακύλα των ποσοστών επιρροής του ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση του.
Η ταυτόχρονη φθορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια πολιτική κρίση επικίνδυνη για τη σταθερότητα του συστήματος και τις προοπτικές των αντιμεταρρυθμίσεων. Πολύ περισσότερο που η φθορά του «δικομματισμού» εκφράζεται με μια μαζική στροφή του κόσμου προς τα αριστερά, όπως αποδεικνύουν όλες οι δημοσκοπήσεις.
Το κίνημα και η αριστερά οφείλουν να αξιοποιήσουν αυτές τις συνθήκες για να πετύχουν την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, να επιβάλλουν νίκες και κατακτήσεις του κόσμου μας: στο εισόδημα, τις εργασιακές σχέσεις, στις κοινωνικές δαπάνες κ.λ.π.
Αυτές οι συνθήκες δημιουργούν νέα κατάσταση στην Αριστερά.
Το ΚΚΕ χάνει το στοίχημα της περιόδου. Το ΠΑΜΕ δεν κατόρθωσε να αναδειχθεί σε κέντρο εργατικής αντίστασης. Το ΚΚΕ, απορρίπτοντας την τακτική της ενότητας δράσης έμεινε καθαρά πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως αναφορά του κόσμου της αριστεράς. Αυτές οι αποτυχίες πιέζουν για αλλαγές κρίσιμες για την φυσιογνωμία του κόμματος, αλλαγές που απειλούν να φέρουν στην επιφάνεια τις αδυναμίες του σταλινικού ρεφορμισμού.
Στον ΣΥΝ η «αριστερή στροφή» του 4ου και 5ου συνεδρίου, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, βγάζει το κόμμα από την αναξιοπιστία (και την οριακή «φυτοζώηση» γύρω από το 3%) που το είχε βυθίσει η κεντροαριστερή πολιτική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Όμως η κεντροαριστερή πολιτική είναι κάτι πολύ πιο ανθεκτικό. Προκύπτει και αναπαράγεται από τα κενά που δημιουργεί η έλλειψη της μαρξιστικής, επαναστατικής στρατηγικής. Στις συνθήκες θρυμματισμού της σοσιαλδημοκρατίας, η κεντροαριστερή στρατηγική επανέρχεται με την μορφή του κυβερνητισμού. Είναι μια συζήτηση κρίσιμη μέσα στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΣΥΝ.
Η καλύτερη προειδοποίηση είναι η πολιτική καταστροφή της αριστεράς στην Ιταλία, μετά το ναυάγιο της κυβέρνησης Πρόντι, που άνοιξε ξανά το δρόμο στον Μπερλουσκόνι.
Ο στόχος της ανατροπής τους νεοφιλελευθερισμού σημαίνει απόλυτη προτεραιότητα της στήριξης των αγώνων από τα κάτω. Αυτό θα είναι το πρώτο μας κριτήριο. Για να υπάρξουν οι νίκες στους αγώνες, η ΔΕΑ αποδέχεται την πρόκληση της τακτικής του ενιαίου μετώπου.
Συμμετείχαμε από την αρχή στην προσπάθεια συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζοντας την ανάγκη του ευρύτερου κόσμου της Αριστεράς για ένα πολιτικό «εργαλείο» που θα επέτρεπε τη σύγκρουση με τη ΝΔ και ταυτόχρονα την αντιπαράθεση με το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα ο ΣυΡιζΑ είναι μια ζωντανή πολιτική επιτυχία. Τα μέλη της ΔΕΑ θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για τη συγκρότηση του ΣυΡιζΑ σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, με προτεραιότητα στη στήριξη και έκφραση των ανένταχτων αγωνιστών. Ταυτόχρονα θα δώσουμε τη μάχη για τον προσανατολισμό του ΣυΡιζΑ σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, απορρίπτοντας τις σειρήνες του κυβερνητισμού και της αναζήτησης «ρεαλιστικών προτάσεων» που δήθεν μπορούν να συμβιβάσουν τα συμφέροντα εργατών και καπιταλιστών. Απόλυτο κριτήριο της πολιτικής μας είναι οι ανάγκες και τα αιτήματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό μέτωπο η ανάπτυξη μιας επαναστατικής - σοσιαλιστικής πτέρυγας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ενότητα δράσης σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Η ΔΕΑ θα εργαστεί στην κατεύθυνση αυτή, βλέποντας την ανάπτυξή της ως σημαντικό και απαραίτητο καθήκον για να αλλάζουν οι συσχετισμοί με τις μεταρρυθμιστικές αντιλήψεις στα πλαίσια της τακτικής του ενιαίου μετώπου. Είναι ο μόνος τρόπος για να αντιπαλέψουμε τον κίνδυνο του «ιταλικού δρόμου» μέσα στην Αριστερά.
Στήριξη των αγώνων από τα κάτω -Ενότητα δράσης στο κίνημα και την αριστερά- Ανάπτυξη μιας δυνατής οργάνωσης επαναστατών σοσιαλιστών. Με αυτό το τρίπτυχο θα βαδίσουμε μέσα στην επόμενη περίοδο που θα είναι καθοριστική για τις εξελίξεις.
Αθήνα, 20 Απριλίου 2008