H 12 Δεκέμβρη σημείο καμπής στις πολιτικές εξελίξεις

Η Ν.Δ. χάνει, το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει

Ώρα Αριστεράς, ώρα ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού!

Η τεράστια συμμετοχή στην απεργία και τα συλλαλητήρια της 12ης Δεκέμβρη (βλ. E.A.) είναι σημείο καμπής για το εργατικό κίνημα, αλλά και για τις πολιτικές εξελίξεις.

Ο εντυπωσιακός όγκος των απεργών και των διαδηλωτών στέλνει σαφές μήνυμα προς την κυβέρνηση ότι πλέον έχει αντίπαλο και μάλιστα τον πιο ισχυρό: το κίνημα από τα κάτω των εργαζομένων και της νεολαίας. Τα εντυπωσιακά μπλοκ της Ολυμπιακής, της ΔΕΗ, των εργαζομένων στον τύπο, δείχνουν ότι σε κάθε μέτωπο που ανοίγει η κυβέρνηση, οι δυνάμεις αντίστασης είναι παρούσες και έτοιμες να δώσουν τη μάχη.

Η εικόνα αυτή συνδυάζεται με τις τάσεις που διαμορφώνονται στο πολιτικό πεδίο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η Ν.Δ. τρεις μόνο μήνες μετά τη νίκη της στις εκλογές έχει ήδη μεγάλες απώλειες, πέφτοντας σε ποσοστά γύρω στο 34%. Όμως επίσης, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει, αλλά έχει ακόμα μεγαλύτερες απώλειες υποχωρώντας περίπου στο 32%. Το άθροισμα της επιρροής των δύο κομμάτων εξουσίας υποχωρεί σε χαμηλό ρεκόρ, θέτοντας θέμα πολιτικής σταθερότητας, αφού με τέτοια ποσοστά η «αυτοδυναμία» θα είναι ζητούμενο ακόμα και με το νέο εκλογικό νόμο, που πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα ακόμα περισσότερο, χαρίζοντας του 50 έδρες.

Δημοσκοπήσεις

Έτσι, η διατήρηση του Καραμανλή στην 1η θέση στις δημοσκοπήσεις -με
μικρή πλέον διαφορά από τον Παπανδρέου- είναι μια δηλητηριώδης
«επιτυχία». Το κρίσιμο στοιχείο που αναδεικνύεται είναι ότι η καμπύλη
που παρουσιάζει το άθροισμα της επιρροής Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι ήδη
κατηφορική και μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά κατρακύλας.

Η εικόνα αυτή είναι εύκολα εξηγήσιμη. Η Ν.Δ. συγκεντρώνει την
αγανάκτηση του κόσμου έχοντας υποχρεωθεί να «απλώσει» την αντιλαϊκή
πολιτική της σε όλα τα μέτωπα: προϋπολογισμός, ασφαλιστικό και
ιδιωτικοποιήσεις, είναι άξονες επιθέσεων στα εργατικά και κοινωνικά
δικαιώματα, αλλά επίσης, άξονες διαμόρφωσης της οργής και την
αντίστασης του κόσμου. Κάποιοι αναλυτές -αλλά και τα παπαγαλάκια της
Ν.Δ. στον τύπο- προβλέπουν «υποχωρήσεις» του Καραμανλή, δηλαδή ελιγμούς
με στόχο να προωθηθεί μεν η νεοφιλελεύθερη επίθεση αλλά πιο «σταδιακά»,
ώστε να περιοριστεί το πολιτικό κόστος. Μια τέτοια τακτική δεν είναι
καθόλου απλή υπόθεση. Κάποιες υποχωρήσεις της κυβέρνησης είναι πιθανόν
να ερμηνευθούν από τους εργαζόμενους ως νίκες του κινήματος και να
δημιουργηθούν συνθήκες που θα απειλείται με ξήλωμα όλη η κυβερνητική
πολιτική. Επίσης, οι «από πάνω» δεν αστειεύονται. Είναι χαρακτηριστικό
ότι το ΔΝΤ ζητά από την Ν.Δ. αυστηρότερα μέτρα για το ασφαλιστικό, με
συγκεκριμένα και μετρήσιμα στοιχεία των «πόρων που θα εξοικονομηθούν».
Στο πεδίο της διεθνούς οικονομίας όλα δείχνουν ότι το «πάρτι» για τους
καπιταλιστές τελειώνει, ότι τα επόμενα χρόνια θα αντιμετωπίσουν βαθειά
ύφεση ή και κρίση. Οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες απαιτούν ήδη από τις
κυβερνήσεις σκληρότερα μέτρα προστασίας των κερδών σε βάρος των
εργαζομένων και των λαϊκών μαζών. Η Ν.Δ. είναι πιασμένη στο δόκανο που
σχηματίζουν αφενός η αγανάκτηση του κόσμου και αφετέρου, η απληστία των
κυρίαρχων τάξεων.

Αντιπολίτευση

Στο ίδιο δόκανο είναι πιασμένο και το ΠΑΣΟΚ. Οι σχέσεις του με τους
βιομήχανους και του τραπεζίτες δεν επιτρέπει μια τακτική, τάχα,
«δημαγωγικής αντιπολίτευσης», δηλαδή την πολιτική κάλυψη των αναγκών
και των συμφερόντων του κόσμου. Από την άλλη, η παραμονή της ηγεσίας
του ΠΑΣΟΚ στο έδαφος της πολιτικής Σημίτη, στο έδαφος του
σοσιαλφιλελευθερισμού, διαβρώνει όλο και περισσότερο τις σχέσεις του
ΠΑΣΟΚ με την εργατική βάση του. Έτσι, όσοι περίμεναν την ανάκαμψη μετά
την απομόνωση της «δεξιάς πτέρυγας Βενιζέλου-Σημίτη» διαψεύδονται,
βλέπουν το ΠΑΣΟΚ να υποχωρεί ακόμα περισσότερο σε μετρήσεις που έγιναν
στις ημέρες οργής, στις παραμονές της 12/12.

Το μεγάλο ποτάμι των διαδηλωτών θέτει ερωτήματα και στην Αριστερά.
Καλεί το ΚΚΕ να εγκαταλείψει την κοινοβουλευτική και ηττοπαθή πολιτική
(πρώτα να δυναμώσει το κόμμα και μετά συζητάμε για αποτελεσματικούς
αγώνες…) που εκφράζεται με τις «ξεχωριστές» διαδηλώσεις. Καλεί επίσης
την ηγεσία του ΣΥΝ να ολοκληρώσει τη ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό, να
απορρίψει την παράδοση των «θεσμών» και του «ευρωπαϊσμού», να
συγκεντρώσει την προσοχή του στην πολιτική έκφραση του κύματος που
παρουσιάστηκε στις 12/12.

Η συγκυρία ανοίγει τεράστιες ευκαιρίες στην Αριστερά. Είναι η ώρα της
αντίστασης, της ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού, της σύγκρουσης με τα
συμφέροντα των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, του ανοίγματος του δρόμου
για τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας.