Αντίσταση-ανατροπή
Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την ακρίβεια, την ελαστικοποίηση
Η Ν.Δ. ολοκλήρωσε τη διαδικασία ξεπουλήματος του ΟΤΕ. Με ένα εξευτελιστικό «τίμημα» (μικρότερο ακόμα και από την υπολογιζόμενη μετοχική «αξία» του Παναθηναϊκού, όπως προκύπτει από τις συνεννοήσεις του «πολυμετοχικού» σχήματος Βαρδινογιάννη-Βγενόπουλου), η Ντόιτσε Τέλεκομ (DT) απέκτησε τον έλεγχο ενός τεράστιου οργανισμού τηλεπικοινωνιών.
Τ ις συνέπειες αυτής της άγριας ιδιωτικοποίησης θα αισθανθούν πρώτοι οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, με την απειλή της «μείωσης των θέσεων εργασίας» (έτσι λέγονται τώρα οι απολύσεις, τομέας στον οποίο η DT διακρίνεται ιδιαιτέρως τα τελευταία 20 χρόνια…) αλλά και την «ελαστικοποίηση» όσων συνεχίζουν να εργάζονται στον Οργανισμό. Τις συνέπειες, όμως, θα αισθανθούμε και όλοι οι εργαζόμενοι, με την πτώση της ποιότητας των υπηρεσιών του ΟΤΕ και την εκτίναξη των τιμών στις τηλεπικοινωνίες. Παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης και του Βουρλούμη, όλη η ευρωπαϊκή πείρα στις ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων οργανισμών τα τελευταία 20 χρόνια δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες. Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι στη συμφωνία παραχώρησης του ΟΤΕ, η καμπάνα χτύπησε και για τη ΔΕΗ. Δημοσιεύματα στον Τύπο προειδοποιούν ότι ο νεοφιλελεύθερος επίτροπος Μακ Κρίβι, αρμόδιος για την Εσωτερική Αγορά, ζητά «να επιταχυνθούν οι διαδικασίες αποκρατικοποίησης» στη ΔΕΗ αλλά και σε άλλες ΔΕΚΟ.
Εκπαίδευση
Σε αυτή την κατεύθυνση, η Ν.Δ. αποφάσισε να επανέλθει βίαια στην
προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η προσπάθεια
συνταγματικής «ρύθμισης» που θα επέτρεπε την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ και
ΤΕΙ -με την κατάργηση του άρθρου 16- απέτυχε πέρσι, κάτω κυρίως από τα
χτυπήματα των φοιτητικών καταλήψεων και της απεργίας των εκπαιδευτικών.
Το νόημα -φέτος- των πρυτανικών εκλογών είναι η προσπάθεια να
εφαρμοστεί στην πράξη ο αντιδραστικός νόμος Γιαννάκου. Γι’ αυτό
απεργούν οι πανεπιστημιακοί, γι’ αυτό καταλαμβάνουν τις σχολές και
διαδηλώνουν οι φοιτητές. Και ας πάψουν κάποιες δήθεν ευαίσθητες
εκσυγχρονιστικές ψυχές (ακόμα και μέσα στην Αριστερά…) να δίνουν, τάχα,
«μαθήματα δημοκρατίας» στους αγωνιζόμενους φοιτητές, σπουδαστές και
πανεπιστημιακούς, ενώ, στην πραγματικότητα, ζητούν την υποταγή που δεν
μπόρεσαν να επιβάλουν πέρυσι. Όσο για τις πραγματικές προθέσεις της
κυβέρνησης, τις περιγράφει απροκάλυπτα ο Στυλιανίδης. Θα προχωρήσει,
λέει, στην «απελευθέρωση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με ειδικό
εκτελεστικό νόμο που θα στηρίζεται σε «διασταλτική» ερμηνεία του άρθρου
16. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι θα επιτρέψει την ίδρυση
ιδιωτικών ΑΕΙ και ΤΕΙ, παρά τη ρητή απαγόρευση ακόμα και του
συντάγματος. Αυτό είναι το «διακύβευμα» των αγώνων που ήδη ξεκινάνε
στην εκπαίδευση και χρειάζονται τη στήριξη όλων μας.
Πριν από λίγο καιρό η Ν.Δ. ολοκλήρωσε την αντιμεταρρύθμιση στο
ασφαλιστικό. Η Πετραλιά δήλωνε αυτάρεσκα: «Απασφαλίσαμε τη βόμβα που
απειλούσε τη βιωσιμότητα των Ταμείων». Σήμερα, λίγες μόνο εβδομάδες
μετά την ψήφιση του νόμου, οι σύμβουλοι του υπουργείο Απασχόλησης
διαμηνύουν ότι ο μόνος τρόπος για να «διασφαλιστούν» οι συντάξεις είναι
η αύξηση των εργατικών εισφορών! Αυτή είναι η διαλεκτική των
νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων: κάθε χτύπημα -αν μείνει αναπάντητο-
όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά αντίθετα ανοίγει το δρόμο για ένα
αμέσως επόμενο χτύπημα στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Άλλοθι
Ο Καραμανλής επικαλείται ως άλλοθι γι’ αυτή την αντιδραστική πολιτική
το χυδαίο ισχυρισμό ότι «δεν υπάρχουν λεφτά», ότι «τα δημόσια ταμεία
είναι άδεια». Όμως την ίδια στιγμή εξαγγέλλει ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα
απίστευτης διάστασης, με συνολικό κόστος 15 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση, που
αποδεικνύεται πολύ «σφιχτή» όταν πρόκειται για ζητήματα που αφορούν τις
ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας, αποδεικνύεται ταυτόχρονα πολύ
«ανοιχτοχέρα» όταν τα ζητήματα αφορούν τις διπλωματικές ανάγκες των
Ελλήνων καπιταλιστών και τις σχέσεις με τους Αμερικανούς, Ρώσους,
Γερμανούς και Γάλλους ομολόγους τους…
Ένας άλλος ισχυρισμός της Ν.Δ. είναι ότι η λύση στα λαϊκά προβλήματα θα
έρθει μέσα από την «ομαλή λειτουργία της αγοράς». Την καλύτερη απάντηση
σε αυτούς τους ισχυρισμούς τη δίνει η ίδια η… αγορά. Μετά από 20 χρόνια
διαδοχικών «απελευθερώσεων», μετά από μια μεγάλη περίοδο υποταγής στις
θεωρίες του τάχα εξυγιαντικού ρόλου του ανταγωνισμού, η ακρίβεια
θερίζει το εργατικό εισόδημα. Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει
(επιτέλους!) να σπάσουν την υποταγή στις νεοφιλελεύθερες θεωρίες. Μόνη
απάντηση στη διαρκή λιτότητα και την έκρηξη της ακρίβειας είναι η
διεκδίκηση ουσιαστικών αυξήσεων στους μισθούς και τις συντάξεις και η
απαίτηση για δημόσιο έλεγχο πάνω στις τιμές.
Η πολιτική της Δεξιάς αποθρασύνει τους καπιταλιστές. Αυτό φάνηκε στην
ετήσια συνέλευση του ΣΕΒ, όπου ο Δασκαλόπουλος δεν έχασε την ευκαιρία
να υπαγορεύσει πολιτική, να απαιτήσει περισσότερες και ταχύτερες
αντιμεταρρυθμίσεις προς όφελος του κεφαλαίου. Φάνηκε επίσης στο θράσος
του κ. MIG, του Α. Βγενόπουλου, που κατέθεσε αγωγές κατά των Γ.
Παπανδρέου και Αλ. Τσίπρα, επικαλούμενος «επιχειρηματική βλάβη» από τις
θέσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ρόλο της MIG στο
ξεπούλημα του ΟΤΕ.
Όμως η πολιτική των αντιμεταρρυθμίσεων δεν είναι χωρίς απώλειες για τη
Ν.Δ. Παρά τους πανηγυρισμούς για την τάχα «ανασύνταξη» του
δικομματισμού, τα γκάλοπ εξακολουθούν να προβλέπουν εκλογικά
αποτελέσματα πολιτικής κρίσης. Σύμφωνα με τη VPRC (για την «Καθημερινή»
και τον Σκάι), το Μάιο η ΝΔ συγκεντρώνει 37% (από 41,8% στις εκλογές
του Σεπτέμβρη), το ΠΑΣΟΚ 31% (από 38,1%) ο ΣΥΡΙΖΑ 17,5%, το ΚΚΕ 7% και
το ΛΑΟΣ 4,5%.
Οι προβλέψεις αυτές σημαίνουν ανέφικτη αυτοδυναμία της Ν.Δ. (ακόμα και
με το νόμο Παυλόπουλου) και επιβεβαίωση της αριστερής στροφής του
κόσμου.
Απάντηση
Παρ΄ όλα αυτά, η απάντηση στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της
ακρίβειας και της ελαστικοποίησης δεν πρέπει να «επαφίεται» στην κάλπη.
Στην επέτειο των 40 χρόνων από την παγκόσμια εξέγερση του Μάη του ’68,
μια δημοσκόπηση (Kapa Research για το «Βήμα») δείχνει ότι μεγάλα
τμήματα του πληθυσμού σκέφτονται πλέον θετικά την ιδέα και το
ενδεχόμενο μιας μαζικής εξέγερσης ενάντια στη φτώχεια και το
νεοφιλελευθερισμό. Το 68,7% εκτιμά ότι η φτώχεια μπορεί να οδηγήσει
στην έκρηξη ενός «νέου Μάη», ενώ το 67,5% αντιμετωπίζει θετικά το
ενδεχόμενο να συμμετάσχουν τα παιδιά του σε μια τέτοια εξέγερση. Είναι
μια καλή ιδέα. Ο Μάης του ’68 έχει αφήσει καλή παράδοση στο ερώτημα
«πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο;». Μόνο που η Αριστερά δεν πρέπει
να αρκεστεί στις υποσχέσεις των δημοσκοπήσεων, στην προσμονή της ψήφου,
στη γενική αναζήτηση προς τις ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Η Αριστερά
-αν θέλει να αξίζει το όνομά της- πρέπει να καταπιαστεί άμεσα με τα
καθήκοντα οργάνωσης ενός τέτοιου ξεσηκωμού. Που είναι εφικτός και
αναγκαίος.