Οι γενικές εκλογές που έγιναν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας την Κυριακή 1 Ιούνη χρωματίστηκαν από τα βίαια επεισόδια, με έναν νεκρό και αρκετούς τραυματίες, που έγιναν μεταξύ αντίπαλων αλβανικών κομμάτων. Η αστυνομία, όπως και να θίξει κανείς το ζήτημα, φάνηκε ξε χώρας και δεν μπορεί να επιβάλει το νόμο.
Σ τη σκιά αυτών των γεγονότων το κόμμα των Μακεδόνων εθνικιστών (VMRO) του Νίκολα Γκρούεφσκι πέτυχε μια νίκη κερδίζοντας την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών και 48% των ψήφων. Οι σοσιαλιστές (SDSM) της Ραντμίλα Σεκέριντσκα, που συσπειρώνει τα πιο ευκατάστατα κοινωνικά στρώματα, κράτησαν τις δυνάμεις τους με 22%. Το κόμμα του Αλί Αχμέτι (DUI, το κόμμα που προωθεί τη Μεγάλη Αλβανία) είδε να συρρικνώνεται η δύναμή του στο 11%, με το αντίπαλο αλβανικό κόμμα του Θάτσι (DAP), που συμμετείχε στον προηγούμενο κυβερνητικό συνασπισμό, να ακολουθεί με 10%, αυξάνοντας σημαντικά τα ποσοστά του.
Αν και τα αποτελέσματα βγάζουν μια «ισχυρή» κοινοβουλευτικά κυβέρνηση με περίπου 75 έδρες από τις 120, ο τρόπος που έγιναν οι εκλογές αποτέλεσε ένα πολύ βαρύ πλήγμα για το κύρος του κράτους και την αυτοπεποίθηση της χώρας.
Είναι χαρακτηριστικοί οι τίτλοι των ελληνικών ΜΜΕ, που μετά βίας συγκρατούσαν τη χαρά τους. «Εκλογές οπερέτα με άγρια βία και νοθεία. Τα Σκόπια απέδειξαν ότι απέχουν παρασάγγες από τον τύπο του σύγχρονου κράτους», «τα Σκόπια έχουν να διανύσουν πολύ δρόμο ακόμη προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και το ευρωπαϊκό κεκτημένο», «Στα όπλα οι Αλβανοί» κ.λπ.
Ενώ την ίδια ώρα που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εξέφραζε τους προβληματισμούς της κυβέρνησης για τις ταραχές και το «δημοκρατικό έλλειμμα» στη διεξαγωγή των εκλογών, ο κ. Λοβέρδος, εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, δήλωνε ότι η Ελλάδα πάντα εγγυάται την ανεξαρτησία της ΠΓΔΜ!
Πέρα όμως απ’αυτά, η δυναμική της πολιτικής αστάθειας έχει πραγματικά πάρει το πάνω χέρι.
Πρώτο, η οικονομία της χώρας άρχισε να βουλιάζει μετά από μια περίοδο (2003-07) οικονομικής ανόδου. Η ανεργία δεν κατεβαίνει από το 35% και ο βασικός μισθός είναι γύρω στα 140-150 ευρώ.
Δεύτερο, η απόφαση της συνόδου του ΝΑΤΟ στις αρχές του περασμένου Απρίλη στο Βουκουρέστι, που επιβάλλει στη γειτονική χώρα να βρει με την Ελλάδα μια «κοινά αποδεκτή» λύση στο ζήτημα της ονομασίας, έχει την υπογραφή των ΗΠΑ. Αυτή ήταν εξάλλου και η αφορμή για τις πρόωρες εκλογές στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Τρίτο, σ’ένα περιβάλλον οικονομικής δυσπραγίας, εξωτερικών πιέσεων από την Ελλάδα και αναταράξεων που προκαλεί η «ανεξαρτητοποίηση» του Κόσοβο, η αλβανική μειονότητα, που είναι το πιο φτωχό τμήμα της κοινωνίας και αναλογεί στο 25% του πληθυσμού, βρίσκεται σε αναβρασμό. Αυτό εκφράστηκε ήδη με τα επεισόδια στις εκλογές που μόλις έγιναν.
Τέταρτο, όλες οι γειτονικές χώρες (Βουλγαρία, Ελλάδα, Αλβανία, Κόσοβο) έχουν εγείρει διεκδικήσεις κάθε είδους απέναντι στην ακεραιότητα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Μέσα σ’ αυτό το φόντο η κυβέρνηση της Ν.Δ. προσπαθεί να αξιοποιήσει στο έπακρο τη διπλωματική επιτυχία που είχε στο Βουκουρέστι. Αν και υπάρχει πάντα ένας σκληρός εθνικιστικός και μιλιταριστικός πυρήνας που θέλει μια ενεργητική πολιτική διάλυσης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η κυβέρνηση συνεχίζει προς το παρόν τη γραμμή της «οικονομικής και πολιτικής διείσδυσης» αλλά με όλο και μεγαλύτερο σκεπτικισμό. Ο ένας λόγος είναι ο αλβανικός εθνικισμός, που μπορεί να οδηγήσει σε διαλυτική κρίση τη χώρα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι ελληνικές επενδύσεις έχουν πέσει κατακόρυφα τα τελευταία δύο χρόνια γιατί έχει τελειώσει το πάρτι με το ξεπούλημα των μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων σε εξευτελεστικές τιμές.
Στο ελληνικό αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα πέφτουν μεγάλα καθήκοντα. Η πολιτική αποσταθεροποίηση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν θα προκαλέσει μόνο έξαρση του εθνικισμού αλλά θα φέρει και πολύ κοντά τον κίνδυνο ενός πολέμου στα νότια Βαλκάνια.
Μπροστά σ’αυτό τον κίνδυνο πρέπει να εξαπλώσουμε όσο το δυνατόν την αντιεθνικιστική και αντιμιλιταριστική προπαγάνδα ενάντια στους νέους πολεμικούς εξοπλισμούς, ενάντια στη στράτευση στα 18, για τη διάλυση του ΝΑΤΟ και τα δημοκρατικά δικαιώματα των μειονοτήτων και όλων των λαών. Έτσι μόνο θα χτίσουμε τους όρους για μια λύση στη νέα βαλκανική κρίση σε αντιιμπεριαλιστική και αντιεθνικιστική προοπτική.
Παναγιώτης Λίλλης