Η Χιλή άνοιξε μια τεράστια συζήτηση στην παγκόσμια Αριστερά. Τα ευρωπαϊκά Κ.Κ., ακολουθώντας τις αναλύσεις του Κ.Κ. Χιλής, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι το πρόβλημα ήταν ότι οι εργάτες στη Χιλή «προχώρησαν πολύ», προκάλεσαν τους καπιταλιστές και τις ΗΠΑ, έφτασαν «αναπόφευκτα» στο πραξικόπημα. Το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού δήλωσε ότι τελείωσε η εποχή της «προωθητικής δύναμης της Οκτωβριανής Επανάστασης». Ανακηρύσσοντας τα λάθη της Λαϊκής Ενότητας ως αρετές, όρισαν τον «δημοκρατικό δρόμο» ως στρατηγική επιλογή αρχής. Μετά τη Χιλή η συζήτηση για τη συμμετοχή της Αριστεράς σε κυβερνήσεις, αποκόπηκε από την προβληματική διεκδίκησης της πραγματικής εξουσίας, ανατροπής του καπιταλισμού, περάσματος στο σοσιαλισμό. Ήταν η αρχή της διαδικασίας ανοιχτής σοσιαλδημοκρατικοποίησης πολλών Κ.Κ.
Όπως ήταν φυσικό, οι δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς έβγαλαν τα αντίστροφα συμπεράσματα: η μάχη στη Χιλή κρίθηκε γιατί η Λαϊκή Ενότητα εμπόδισε τους εργάτες να προχωρήσουν όσο έπρεπε και μπορούσαν, να καταλάβουν πέρα από την κυβερνητική και την πραγματική εξουσία στην κοινωνία, στην οικονομία, στο κράτος. Το πρόβλημα ήταν ότι, σε αντίθεση με το 1917, στη Χιλή δεν υπήρξε ένα επαναστατικό κόμμα -όπως οι Μπολσεβίκοι- που να στηρίξει συνειδητά και οργανωμένα την αυθόρμητη τάση των εργατών να ολοκληρώσουν τις κατακτήσεις τους. Το «ειρηνικό πέρασμα» είναι μια αποπροσανατολιστική αυταπάτη, που -με αρνητικό τρόπο, μετά τη τραγική δοκιμασία του στη Χιλή- επιβεβαιώνει την αξία και την προωθητική δυναμική των ιδεών της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Η συζήτηση για τη Χιλή εξακολουθεί να είναι επίκαιρη. Στη Λατινική Αμερική αλλά και εδώ, η Αριστερά βρίσκεται μπροστά στα ζητήματα της κυβερνητικής εξουσίας. Και σε αυτή τη συζήτηση δεν μπορούμε να ξεχνάμε μια απλή αλήθεια: η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στα υπουργικά γραφεία και τους συσχετισμούς στη Βουλή. Βρίσκεται στον έλεγχο της οικονομίας, στον έλεγχο των εργοστασίων και των μεγάλων υπηρεσιών, στον έλεγχο των μηχανισμών του κράτους. Εκεί κρίνεται τελικά κάθε προσπάθεια «αλλαγής». Και όποιος συσκοτίζει αυτό το ζήτημα ή προσπαθεί να κοροϊδέψει τον κόσμο (όπως κάνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) ή παίζει με τη φωτιά. Γιατί, όπως έλεγε και ένα παλιό στιχάκι της εποχής του ’70: Από τα στόμια βγαίνει η δύναμη. Όχι από τα στόματα. Σύντροφοι, γνωστό αυτό. Ήταν, είναι και μένει αληθινό και αυτή είναι η πολύτιμη αλήθεια της Ουνιτάντ Ποπουλάρ…
Διαβάστε επίσης: 35 χρόνια από το πραξικόπημα στη Χιλή