Βαθιά πολιτική κρίση ξέσπασε στην Ταϋλάνδη μετά τις 26 Αυγούστου, με την κατάληψη κυβερνητικών κτιρίων από την αντιπολίτευση.
Ε πικεφαλής των κινητοποιήσεων είναι η Λαϊκή Συμμαχία για τη Δημοκρατία (PAD), ένα κίνημα που -παρά το όνομά του- είναι όργανο των μεσαίων και ανώτερων τάξεων της χώρας και κατευθύνεται από τον πολυεκατομμυριούχο μεγιστάνα των μίντια Σόντι Λιμθονγκούλ. Τ ο PAD είναι αυτό που μαζί με το μονάρχη της χώρας στήριξε το στρατιωτικό πραξικόπημα του 2006 και ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Κόμματος Ταϊλανδικής Ενότητας του Τακσίν Σιναβάτρα.
Το στρατιωτικό καθεστώς προκήρυξε εκλογές το 2007 αφού πρώτα είχε φροντίσει να θέσει εκτός νόμου το κόμμα του Σιναβάτρα. Πολλά μέλη του κόμματος συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο του δεξιού Κόμματος Λαϊκής Δύναμης (PPP) το οποίο κέρδισε τις εκλογές. Τα πρώην μέλη του Κόμματος Ταϊλανδικής Ενότητας ασκούν επιρροή στη νέα κυβέρνηση και αυτό πυροδότησε τις νέες κινητοποιήσεις του PAD, που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση ανδρείκελο του Σιναβάτρα.
Οι κινητοποιήσεις του PAD έχουν ως «σημαία» τους την πάταξη της διαφθοράς, ενώ τα δυτικά ΜΜΕ εμφανίζουν το κίνημα ως δημοκρατικό. Σίγουρα ο Σιναβάτρα και το κόμμα του είναι μπλεγμένοι στη διαφθορά και είναι γεγονός ότι η κυβέρνησή του καταπατούσε συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως η σύγκρουση δεν γίνεται γι’ αυτό. Το PAD είναι το ίδιο διεφθαρμένο και έχει λιγότερες δημοκρατικές ευαισθησίες από το κόμμα του Σιναβάτρα.
Το Κόμμα Ταϊλανδικής Ενότητας στηρίζει μια στρατηγική που συνδυάζει το νεοφιλελευθερισμό με κάποια κεϋνσιανά μέτρα (η κυβέρνησή του εξασφάλισε δωρεάν υγεία για όλους) και επιδιώκει την εξουσία μέσω του κοινοβουλευτικού δρόμου. Από την άλλη, το PAD συσπειρώνει φανατικούς νεοφιλελεύθερους και μοναρχικούς που θα ήθελαν ένα νέο πραξικόπημα, ενθαρρύνουν τον αντι-Καμποτζιανό εθνικισμό και παραλίγο να οδηγήσουν τη χώρα σε πόλεμο. Τη δράση του κατευθύνει ο διαβόητος στρατηγός Σαπράνγκ, επικεφαλής της ακροδεξιάς πτέρυγας του στρατού.
Η λαϊκή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις του PAD (ενώ παραδοσιακά τα κατώτερα στρώματα στήριζαν τον Σιναβάτρα) εξηγείται. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης Σιναβάτρα που ανέτρεπαν τα όποια θετικά μέτρα του προκάλεσαν την εργατική οργή. Το 2004 οι κινητοποιήσεις 200.000 εργατών ανέβαλλαν την ιδιωτικοποίηση μιας μονάδας παραγωγής ενέργειας. Τότε δημιουργήθηκε από τον Λιμθονγκούλ το PAD για να κατευθύνει τη λαϊκή οργή σε ασφαλή για την άρχουσα τάξη κανάλια. Το PAD αν και εκμεταλλεύεται την αντινεοφιλελεύθερη διάθεση του κόσμου, στόχο έχει όπως λέει «να δημιουργήσουμε τόσο πολιτικό χάος ώστε να καταστραφούν οι θεσμοί και τα κόμματα και μια “νέα τάξη” να γεννηθεί μέσα από τις στάχτες…».
Πατώντας στην έλλειψη Αριστεράς, τα πιο αντιδραστικά τμήματα της άρχουσας τάξης χρησιμοποιούν τη λαϊκή οργή για να στρέψουν τις πολιτικές εξελίξεις σε ακόμα πιο αντιδραστική και αντιλαϊκή κατεύθυνση.
Π.Π.