Η αντιπολίτευση από τα κάτω είναι εδώ!
Ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε στη ΔΕΘ από τότε που καθιερώθηκε σαν μεγάλο κινηματικό γεγονός, από το συλλαλητήριο συμπαράστασης στους απεργούς της ΕΑΣ το 1992.
Δ εκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν το κέντρο της πόλης καταγγέλλοντας την κυβερνητική πολιτική. Ήταν όλοι εκεί. Ήταν ο δικός μας κόσμος των «από κάτω», με δεκάδες σωματεία, κλαδικά συνδικάτα και εργατικά κέντρα. Τα σωματεία της «Ολυμπιακής» είχαν πάνω από χίλια άτομα. Το σωματείο του ιματισμού είχε επίσης εκατοντάδες εργαζόμενες φωνάζοντας συνθήματα κατά της ανεργίας. Ήταν εκεί η ΕΒΙΖ (βιομηχανία ζάχαρης), η ΖΙΜΕΝΣ, η ΒΙΑΜΥΛ( το πενταμελές Δ.Σ. έκανε απεργία πείνας για να μην κλείσει η επιχείρηση). Η ΠΟΣ-ΟΣΕ, οι συμβασιούχοι δασοπυροσβέστες, οι λιμενεργάτες, τα ΕΛΠΕ, μέχρι και το Εργατικό Κέντρο Πειραιά που είχε ξεχωριστό μπλοκ!
Οργανώσεις
Την ατέλειωτη σειρά των διαδηλωτών (όταν η κορυφή της πορείας έφτανε
στη ΧΑΝΘ, η ουρά της μόλις προσπερνούσε την Αγίας Σοφίας!) ολοκλήρωναν
οι πολιτικές οργανώσεις. Η παρουσία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν
σημαντική και ήταν αποτέλεσμα μιας καμπάνιας που -τουλάχιστον τις
τελευταίες μέρες- είχε εμφανώς ζωηρέψει, με πολλές εξορμήσεις σε
εργασιακούς χώρους, πικετοφορίες στο κέντρο της πόλης και μαζική
αφισοκόλληση. Ακόμη και η Νεολαία ΠΑΣΟΚ έκανε την εμφάνισή της με
ανεξάρτητο μπλοκ και αντιδεξιά συνθήματα (π.χ. «στου εργάτη την καρδιά
δεν χωράει η Δεξιά»).
Πολύ σημαντικό στοιχείο όμως της διαδήλωσης δεν ήταν μόνο η
μαζικότητα και η σύνθεση (εργάτες και νεολαία) αλλά το πολιτικό της
στίγμα. Τα αντινεοφιλελεύθερα και αντικυβερνητικά συνθήματα δεμένα με
την λογική των αγώνων ήταν κυρίαρχα και μετέτρεπαν τις χιλιάδες των
διαδηλωτών σε μια συμπαγή δύναμη πίεσης πάνω στην κυβέρνηση.
Απέναντι σ’αυτήν τη μαχητική διαδήλωση στέκονταν η κυβέρνηση της
Δεξιάς. Αυτή ήταν που προκάλεσε όλους τους τελευταίους μήνες την οργή
του κόσμου με την κυνική πολιτική και το χυδαίο ύφος της. Διάλυση των
ασφαλιστικών ταμείων, αυξήσεις μισθών πολύ κάτω από τις αυξήσεις τιμών
στα βασικά αγαθά, ωμή επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα στους χώρους
δουλειάς (μόνο στην περιοχή Θεσσαλονίκης έχουν κηρυχτεί παράνομες 17
απεργιακές κινητοποιήσεις), κατάργηση του δικαιώματος συλλογικών
συμβάσεων στις ΔΕΚΟ κ.λπ. Ήταν η κυβέρνηση που εξόργισε τον κόσμο και
μαζικοποίησε τη διαδήλωση της ΔΕΘ.
Αυτό όμως που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η νέα φοροεπιδρομή στα
κατώτερα λαϊκά στρώματα, μετά την αποτυχία της κυβέρνησης να εκτελέσει
τον κρατικό προϋπολογισμό του 2008 που η ίδια ψήφισε. Και σα να μην
έφτανε αυτό και τα σκάνδαλα διάφορων υπουργών και βουλευτών, ακούσαμε
από τον κ. Φώλια (υπουργός οικονομικής ανάπτυξης) να ζητάει την
κατανόηση των επιχειρηματιών γιατί η φορολογία που τους επιβλήθηκε
έκτακτα είναι πρόσκαιρη και κοστίζει όσο ένα ποτήρι καφέ. Την ίδια ώρα
βέβαια οι «εργαζόμενοι με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών» θα πληρώσουν πολύ
περισσότερους φόρους και σε μόνιμη βάση.
Σ’ αυτό το φόντο, η ομιλία του κ. Καραμανλή στις λεγόμενες «παραγωγικές
τάξεις» και στη συνέχεια η συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, δεν είχε να
προσφέρει τίποτα. Επέμενε στη λεγόμενη «στρατηγική των μεταρρυθμίσεων»,
δηλαδή την πολιτική επίθεσης στους εργαζόμενους και απλούς ανθρώπους
και συγκάλυψε τα σκάνδαλα των συνεργατών του σε μια προσπάθεια
επίδειξης αποφασιστικότητας και δύναμης. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να
κάνει κάτι διαφορετικό. Αλλά η φιέστα της ΔΕΘ που προετοίμαζε η
κυβέρνηση είχε ήδη μετατραπεί σε ένα ναυάγιο…
Συνδικάτα
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ πανηγύρισαν μετά την προφανή επιτυχία
της διαδήλωσης. Ο κ. Παναγόπουλος δήλωσε ότι η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα
και θα πρέπει να διορθώσει την πολιτική της. Δεν είμαστε καθόλου
σίγουροι όμως, ότι η συνδικαλιστική ηγεσία με τη σειρά της, πήρε το
μήνυμα.
Καταρχάς η μαζικότητα του συλλαλητηρίου δεν ήταν αποτέλεσμα της
οργανωτικής δουλειάς της ΓΣΕΕ, αλλά της οργής που έπνιγε όλο τον κόσμο
που βρήκε τρόπο έκφρασης μέσα από την συμμετοχή του στο κάλεσμα της
ΓΣΕΕ.
Δεύτερο, η κυβέρνηση της Δεξιάς έχει πρόγραμμα με ιεραρχημένους στόχους
για το επόμενο διάστημα, με ορίζοντα έστω τις ευρωεκλογές του Ιουνίου
του 2009. Και απέναντι σ’ αυτό το πρόγραμμα δεν αρκούν και δεν βοηθούν
διεκδικήσεις για επιδόματα και φιλανθρωπίες αλλά απαιτείται μαχητική
οργάνωση της αντίστασης στα καυτά σημεία αντιπαράθεσης. Να κάποια
απ’αυτά τα σημεία:
Στην «Ολυμπιακή» και τον ΟΣΕ, η κυβέρνηση προωθεί τον
κατακερματισμό των επιχειρήσεων και την διάσπαση των εργαζόμενων στους
παλιούς (που θα έχουν το «προνόμιο» της εθελουσίας εξόδου) και τους
νέους. Ισχυρίζεται ότι το δημόσιο χρεώνεται κάθε μέρα πολλά εκατομμύρια
ευρώ απ’αυτές τις δύο επιχειρήσεις που τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
Ο πραγματικός της σκοπός είναι η ιδιωτικοποίηση της «Ολυμπιακής» και
του ΟΣΕ με μια νέα βάρδια εργαζόμενων χωρίς δικαιώματα και
συνδικαλιστική πείρα.
Στο μέτωπο του νέου κρατικού προϋπολογισμού που θα ψηφιστεί στα μέσα
του Δεκέμβρη, η κυβέρνηση θα συνοψίσει όλη την ταξική πολιτική της.
Φόροι για τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, περικοπές κοινωνικών δαπανών για
υγεία και παιδεία, αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ (π.χ. ξανά
ετοιμάζεται η ΔΕΗ να αυξήσει τη τιμή του ρεύματος), μισθοί πιεσμένοι
κάτω από τον πληθωρισμό κ.λπ. Έτσι το κράτος θα πάψει να είναι βαρίδι
για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη που λένε και οι βιομήχανοι.
Τι λέει για όλα αυτά η ΓΣΕΕ και πολύ περισσότερο τι πρόκειται να κάνει
για να δώσει «αγωνιστική συνέχεια» όπως δηλώνει στον Τύπο;
Συνοψίζοντας και παραφράζοντας τη δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ: πρέπει να δώσουμε
όλες μας τις δυνάμεις για να μετατρέψουμε την λαϊκή δυσαρέσκεια σε
μαζικούς αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση της Δεξιάς και την πολιτική του
νεοφιλελευθερισμού. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την κοινωνική
αλλαγή.
Παναγιώτης Λίλλης