Σε ανοιχτή κρίση η Ν.Δ. και ο Καραμανλής
Ούτε μία βδομάδα δεν άντεξε η σκληρή γραμμή που παρουσίασε ο Καραμανλής στη ΔΕΘ, όπου υποστήριξε ότι το κόμμα του, μένοντας σταθερό στις αντιμεταρρυθμίσεις, θα συνεχίσει να έχει τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων και, κατά συνέπεια, θα κατορθώσει να αποφύγει την καρατόμηση ακόμα και των πιο εκτεθειμένων στελεχών του.
Σ ε μόλις πέντε μέρες ο Καραμανλής υποχρεώθηκε να αφήσει τον Βουλγαράκη (που, για να μην ξεχνιόμαστε, το 2004 κάποια ευαγή συγκροτήματα προέβαλλαν ακόμα και ως διάδοχο του Καραμανλή) να πέσει στη λάσπη και να αντιμετωπίζει πλέον (μαζί με τη σύζυγό του) ακόμα και νομικές περιπέτειες. Την επομένη το σύστημα Ρηγίλλης υποχρεώθηκε να ανακοινώσει την παραίτηση της συζύγου Ρουσόπουλου από την ενεργό «δημοσιογραφική» δράση.
Αυτές οι θυσίες δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Η υπόθεση των
κτηματομεσιτικών σκανδάλων μεταξύ κυβερνητικών μεγαλοστελεχών και μονής
Βατοπεδίου εξακολουθεί να καίει στην επικαιρότητα και ο Καραμανλής
υποχρεώνεται πλέον να διαπραγματεύεται τη μοίρα υπουργών όπως ο
Ρουσόπουλος και ο Αλογοσκούφης, που λίγες μόνο εβδομάδες πριν έμοιαζαν
κυριολεκτικά πανίσχυροι.
Το κλίμα ναυαγίου της κυβέρνησης συνοψίζουν ήδη τα γκάλοπ, που φέρνουν
πλέον τη Ν.Δ. δεύτερο κόμμα πίσω από το ΠΑΣΟΚ και για πρώτη φορά τον
ίδιο τον Καραμανλή πίσω από τον Γ. Παπανδρέου. Στη Ρηγίλλης ερμηνεύουν
αυτή την κατρακύλα ως προσωρινό αποτέλεσμα των σκανδάλων. Ο σύμβουλος
του Καραμανλή Γ. Λούλης έγραψε: «(το Βατοπέδι και ο Βουλγαράκης)
τραυμάτισαν περισσότερο την κυβέρνηση από ό,τι τα οικονομικά μέτρα».
Παρά την αναμφισβήτητη σημασία των σκανδάλων, αυτή η ερμηνεία είναι
απόλυτα λαθεμένη. Η Ν.Δ. στο παρελθόν επιβίωσε από σκληρότερα σκάνδαλα
(ομόλογα, Ζαχόπουλος, κουμπάροι, υποκλοπές κ.λπ.). Ο καθοριστικός
παράγοντας για τη φθορά της σήμερα είναι η συσσωρευμένη εμπειρία του
κόσμου, η οργή ενάντια στη νεοφιλελεύθερη οικονομική και κοινωνική
πολιτική της.
Στη Θεσσαλονίκη η εξαγγελία των σκληρών
φορολογικών μέτρων του Αλογοσκούφη και η διακήρυξη της διαρκούς
λιτότητας με πρόσχημα τη διεθνή κρίση ήταν ο καταλύτης που μετέτρεψε
την εικόνα του κάποτε «κραταιού πρωθυπουργού» στο σημερινό ράκος του
Καραμανλή. Η αγανάκτηση και ο θυμός του κόσμου είναι η δύναμη που
υποβίβασε τον Καραμανλή, η δύναμη που κάνει εφικτό το να παίζεται
σήμερα το κεφάλι του «τσάρου» της οικονομίας, η δύναμη που επιτρέπει να
γίνεται ο Ρουσόπουλος, ο κάποτε δικτάτορας της ενημέρωσης, περίγελος
στην πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Διέξοδος
Ακριβώς γι' αυτό δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος για τη Ν.Δ. Οι
λεονταρισμοί ότι εφαρμόζοντας το πρόγραμμά τους θα βγουν τελικά από την
κρίση είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Αν για να ξεφύγει από το
Βατοπέδι η Ν.Δ. καταφεύγει στην προσπάθεια για ένα ξεπούλημα-εξπρές της
Ολυμπιακής και στην προσπάθεια να πετσοκόψει ταχύτερα τα ΒΑΕ, είναι σαν
να προσπαθεί να αποφύγει το ρέμα πέφτοντας στον γκρεμό. Καλύτερη
απόδειξη για αυτό τον ισχυρισμό είναι η επιδημία απειθαρχίας που έχει
πέσει στη Δεξιά. Δεν πρόκειται μόνο για τον πολλαπλασιασμό των
«ανταρτών» σε μια κυβέρνηση με πλειοψηφία 152 βουλευτών. Η αίσθηση της
αποτυχίας έχει αναζωπυρώσει ακόμα και τις παλιές, «ιδεολογικές»
διαμάχες που η ηγεσία Καραμανλή ισχυριζόταν ότι είχε κατορθώσει να
κλείσει οριστικά. Η δημόσια εμφάνιση συγκρούσεων μεταξύ στελεχών
νεοφιλελεύθερης έμπνευσης και εκπροσώπων της «λαϊκής δεξιάς» θυμίζει
μέρες 1993, τότε που η Ν.Δ. έβγαινε από την καθοριστική ήττα της
κυβέρνησης Μητσοτάκη για να μπει σε μια μακρόχρονη κρίση.
Σε αυτό το κλίμα οι φημολογούμενες «κινήσεις» του Καραμανλή είναι
καταδικασμένες να έχουν περιορισμένα αποτελέσματα. Είτε επιλέξει τη
διαγραφή κάποιου «αντάρτη», είτε τη διεκδίκηση ψήφου εμπιστοσύνης στη
Βουλή, είτε τον ανασχηματισμό, δεν μπορεί να βγει από την κρίση. Στους
μήνες που έρχονται η Ν.Δ. θα έχει να αντιμετωπίσει σοβαρό αντίπαλο:
τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, τον όλο και πιο φανερό
θυμό του κόσμου. Και αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος θα κυλάει σε βάρος της,
επιδεινώνοντας την ήδη κακή κατάσταση στο κόμμα της Δεξιάς, αλλά και
τις εκλογικές προοπτικές της όποτε και αν στηθεί η κάλπη.
Οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες έχουν μπροστά τους δυσεπίλυτα
προβλήματα. Η διεθνής οικονομική κρίση τούς σπρώχνει σε ακόμα πιο
επιθετική πολιτική για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους, ενώ η κρίση της
Ν.Δ. και η αναξιοπιστία του ΠΑΣΟΚ δημιουργούν συνθήκες πολιτικής
αστάθειας. Οι καπιταλιστές θα πιέσουν τον Καραμανλή να συνεχίσει -παρά
τις απώλειες- τις αντιμεταρρυθμίσεις. Θα ευνοήσουν την αποκατάσταση του
κύρους του Γ. Παπανδρέου για να έχουν μια κοινοβουλευτική εναλλακτική
λύση. Θα σπρώξουν στη δημόσια συζήτηση το σενάριο ότι, αν καταστεί
αναγκαίος, θα πρέπει να προχωρήσει ο «μεγάλος συνασπισμός», η
συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, για να στηρίζει τις απαραίτητες για το
κεφάλαιο πολιτικές.
Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για επιχείρηση αναστήλωσης του
δικομματισμού. Τα ΜΜΕ, αξιοποιώντας και τις δημοσκοπήσεις, προσπαθούν
να επαναφέρουν την πολιτική συζήτηση στο καλούπι της εναλλαγής μεταξύ
Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, χωρίς όμως «τομές» στην πραγματικά ασκούμενη οικονομική
και κοινωνική πολιτική. Πρόκειται για ένα λογαριασμό χωρίς τον
ξενοδόχο. Οι πιο έμπειροι και πολιτικοποιημένοι δημοσκόποι τους
προειδοποιούν: «… οι υπόγειες αλλαγές που συντελούνται είναι πολύ
ουσιαστικότερες απ' ό,τι μπορούμε να φανταστούμε … για την ερμηνεία
τους δεν αρκεί να ανατρέξουμε στις εμπειρίες του παρελθόντος». (Ηλ.
Νικολακόπουλος στα «Νέα»).
Αστάθεια
Πριν από μήνες, στη συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ επιμέναμε ότι, υπολογίζοντας
την αγανάκτηση του κόσμου, δεν μπορεί κανείς να παίρνει ως δεδομένο ότι
η Ν.Δ. θα φτάσει ως πρώτο κόμμα στις εκλογές. Πολλοί σύντροφοι τότε,
υπερεκτιμώντας τη σιγουριά που απέπνεαν ακόμα τα γκάλοπ, αντιμετώπιζαν
με συγκατάβαση ή και με ειρωνεία την άποψη αυτή. Σήμερα δεν υπάρχει
κανένας λόγος να πάρουμε τοις μετρητοίς την πίεση των ΜΜΕ για ανύψωση
των ποσοστών του δικομματισμού, για κάμψη της στροφής του κόσμου προς
τα Αριστερά. Η ανοιχτή κρίση της Ν.Δ. είναι μια εξαιρετικά ευχάριστη
είδηση. Η πολιτική αστάθεια του συστήματος είναι ήδη εδώ. Και είναι
εφικτό να μετατραπεί σε κρίση ανατροπής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Αρκεί το εργατικό κίνημα και η Αριστερά να κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Στην Ολυμπιακή, στον ΟΣΕ, στις σχολές και στα σχολεία, στις απεργίες
και στους δρόμους, εκεί θα καθοριστούν οι πολιτικές εξελίξεις και η
απάντηση στο ερώτημα: Μετά την κρίση του Καραμανλή, τι;