Να φύγουν, τώρα!
Αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής των βιομηχάνων και των τραπεζιτών
Μετά τον Βουλγαράκη, ο Καραμανλής θα υποχρεωθεί να «θυσιάσει» και τον Ρουσόπουλο (και ίσως και τους Δούκα, Μπασιάκο) και μάλιστα χωρίς να διασφαλίζει την επιβίωση της κυβέρνησής του. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές διαμηνύει ότι οι ψηφοφορίες στη Βουλή για την εξεταστική και την προανακριτική επιτροπή για το Βατοπέδι, αποκτούν διάσταση ψήφου εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση.
Ο ι «ανταρτοφύλακες» τύπου Τραγάκη και Ζαγορίτη έχουν ξαμοληθεί για να διασφαλίσουν τους 151 ψήφους που χρειάζεται η Ν.Δ. Τα κανάλια προαναγγέλλουν σενάρια ανασχηματισμών, ενώ παρά τις διαβεβαιώσεις του Καραμανλή («στον ορίζοντα δεν υπάρχουν εκλογές») κανείς δεν θα στοιχημάτιζε ότι μετά από το Μάρτη (οπότε λήγει η προθεσμία εκλογών με λίστα) οι κάλπες θα είναι ανεπίκαιρες.
Την ερμηνεία για αυτήν την εικόνα διάλυσης της Δεξιάς δίνει ο θυμός του
κόσμου για την οικονομική και κοινωνική πολιτική της Ν.Δ. Ο
φορομπηχτικός προϋπολογισμός του Αλογοσκούφη ήταν η σταγόνα που ξεχείσε
το ποτήρι της αγανάκτησης ενάντια στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της
διαρκούς λιτότητας και των άγριων περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες.
Αυτή η εικόνα επιβεβαιώνεται σε κάθε δημοσκόπηση και περιλαμβάνει πλέον
και σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων της Ν.Δ.
Σε αυτές τις συνθήκες οι αποκαλύψεις για το Βατοπέδι λειτούργησαν
καταλυτικά. Ο Εφραίμ και η παρέα του (επί ΠΑΣΟΚ…) αντάλλαξαν αέρα
κοπανιστό –τον έλεγχο που τους έδιναν επί της Βιστωνίδας τα … βυζαντινά
χρυσόβουλα του 1080 μ.Χ.– με πανάκριβη δημόσια γη. Επί Ν.Δ., πούλησαν
τμήμα αυτής της περιουσίας, σε συνεργασία με το σύστημα off shore
εταιρειών της «Δεξιάς του Κυρίου», αποκομίζοντας κέρδη της τάξης του
1,5 δισεκ. Ευρώ! Η υπόθεση μέσω Ρουσόπουλου ακουμπάει το Μέγαρο
Μαξίμου. Επίσης, το ορατό ενδεχόμενο να συνδυάζεται το σκάνδαλο του
Βατοπεδίου με το υπό –εκκόλαψη σκάνδαλο της Μονής Τοπλού στην Κρήτη,
μπορεί να δώσει ακόμα σοβαρότερες διαστάσεις στις αποκαλύψεις.
Τα σκάνδαλα ποτέ δεν ήταν προνομιακό πεδίο για την αριστερά. Παρόλα
αυτά, κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τις πολιτικές συνέπειες που
μπορούν να επιφέρουν. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που ο κόσμος
στενάζει από την ακρίβεια, οι αποκαλύψει για τα δισεκατομμύρια που
περιφέρονται μεταξύ καλογέρων, διεθνών κερδοσκόπων, υπουργών και
–τελικά- πρωθυπουργικού επιτελείου, δημιουργούν κυριολεκτικά
εκρηκτικούς συνειρμούς. Η απαίτηση να ξεκαθαρίζει μέχρι τέλους αυτή η
υπόθεση γίνεται ένα κρίσιμο μέτωπο της πάλης ενάντια στην κυβέρνηση
Καραμανλή.
Ασφαλώς τα σοβαρότερα προβλήματα της Ν.Δ. έχουν να κάνουν με τη διεθνή
κρίση. Η κυβέρνηση αρχικά ισχυρίστηκε ότι η κρίση δεν «ακουμπά» τις
ελληνικές τράπεζες. Ο ισχυρισμός αυτοδιαψεύστηκε σχεδόν αμέσως, με την
ανακοίνωση του κυβερνητικού «σχεδίου σωτηρίας» των τραπεζών. Ένας
πακτωλός 28 δισ. Ευρώ κατευθύνεται ήδη προς τα θησαυροφυλάκιά τους: 15
δισεκ. για την εγγύηση των καταθέσεών τους, 8 δισεκ. για την ενίσχυση
της ρευστότητάς τους και 5 δισεκ. για την ενίσχυση του μετοχικού
κεφαλαίου τους (με αντάλλαγμα προνομιακές -δηλαδή χωρίς δικαίωμα ψήφου-
μετοχές τους…). Χαρακτηριστικό της δουλικότητας της κυβέρνησης
Καραμανλή απέναντι στους τραπεζίτες είναι το γεγονός ότι δεν τόλμησε να
συνδυάσει αυτό το πλουσιοπάροχο «δώρο» με οποιοδήποτε μέτρο περιορισμού
της απληστίας τους ή με κάποια μέτρα ενίσχυσης του δημοσίου ελέγχου στο
χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η εξέλιξη του προγράμματος αυτού θα
αποδειχθεί ως πολύ μεγαλύτερο σκάνδαλο από όλα τα προηγούμενα.
Και βέβαια η κρίση δεν περιορίζεται στο χώρο του χρηματοπιστωτικού.
Όλοι γνωρίζουν ότι τα χειρότερα έρχονται και αφορούν τη λεγόμενη
«πραγματική οικονομία». Ήδη έχει επανεκτιμηθεί η πρόβλεψη για το ρυθμό
ανάπτυξης από το 3% προς το 2% ετησίως, ποσοστό που θεωρείται οριακό
για την «ομαλή» λειτουργία του συστήματος. Πιο «ρεαλιστές» αναλυτές
(όπως η Morgan Stanley) κάνουν λόγο για 0,9%, δηλαδή για ρυθμό ύφεσης
που θα επιτάσσει νέα έκτακτα μέτρα.
Αν οι καπιταλιστές και το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουν αφεθούν
ανενόχλητοι να αντιμετωπίσουν την κρίση, θα κάνουν το αυτονόητο: θα
φορτώσουν τα βάρη στην εργατική τάξη, επιδεινώνοντας σκληρά τους όρους
ζωής των εργαζομένων και της νεολαίας.
Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έχει τη δύναμη από μόνη της να επιβάλει
ένα τέτοιο πρόγραμμα. Μοναδική ελπίδα τους είναι η προσαρμοστικότητα
της σοσιαλδημοκρατίας και η ηττοπαθής και συμβιβασμένη πολιτική της
ηγεσίας των συνδικάτων.
Αυτήν την προοπτική πρέπει να την αποκλείσουμε. Απαιτώντας να φύγει
τώρα η κυβέρνηση της λιτότητας, των περικοπών, της κρίσης και των
σκανδάλων. Παλεύοντας για την ανατροπή της πολιτικής των βιομηχάνων και
των τραπεζιτών, απαιτώντας την επιβολή ενός προγράμματος σωτηρίας των
εργαζομένων και της νεολαίας απέναντι στην πρώτη μεγάλη κρίση του
καπιταλισμού στον 21ο αιώνα.