Η Ν.Δ. καταρρέει
Μετά την αποπομπή Βουλγαράκη και Ρουσόπουλου και τη διαγραφή Τατούλη, παίζεται ήδη το κεφάλι του Αλογοσκούφη και μάλιστα χωρίς εγγυήσεις ότι μια τέτοια «δραματική» κίνηση θα διασφαλίσει την επιβίωση της κυβέρνησης Καραμανλή. Η Ν.Δ. εμφανίζεται σαν ένα πλεκτό που αφού έχασε τον πρώτο πόντο, ξηλώνεται με ανεξέλεγκτο ρυθμό.
Σ τη Βουλή διαθέτει πλέον την οριακή πλειοψηφία των 151 βουλευτών. Απ΄ αυτούς ο Γ. Μανώλης στέλνει επιστολές διαμαρτυρίας στο ΥΠΕΘΟ («χορός εκατομμυρίων σε μίζες και μεσάζοντες…»), ο Π. Παναγιωτόπουλος προβλέπει ότι «θα φύγουμε νύχτα», ο Γ. Γιακουμάτος διαπιστώνει ότι «η κυβέρνηση μπαίνει σε δρόμο χωρίς επιστροφή» και άλλοι, λιγότερο «προβεβλημένο», όπως ο Κ. Μακρόπουλος, δηλώνουν αισιόδοξα ότι «η Ν.Δ. πολύ δύσκολα θα πάρει ξανά τα πάνω της…»
Αυτές οι δηλώσεις (απάνθισμα μιας και μόνον ημέρας) αποδεικνύουν ότι
το πρόβλημα του Καραμανλή δεν είναι –μόνον– αριθμητικό, αλλά βαθιά
πολιτικό. Η ενότητα, η αυτοπεποίθηση, η μαχητικότητα της Δεξιάς, ακόμα
και σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας, ανήκουν στο παρελθόν.
Λίγους μόνο μήνες πριν (τον Ιούνη του 2008) όλες οι δημοσκοπήσεις
έδειχναν τη Ν.Δ. ως πρώτο κόμμα, με διαφορά 3 ή 4 μονάδες από το ΠΑΣΟΚ.
Τα πολιτικά προβλήματα –που ήδη υπήρχαν– εκφράζονταν με την απώλεια του
μεγέθους αυτοδυναμίας. Σήμερα αυτή η εικόνα έχει ανατραπεί. Όλες οι
δημοσκοπήσεις φέρνουν τη Δεξιά 3-4 μονάδες πίσω από το ΠΑΣΟΚ, ενώ στην
«παράσταση νίκης» μόνον ένα ποσοστό γύρω στο 29% πιστεύει ότι ο
Καραμανλής μπορεί να ξανακερδίσει τις εκλογές. Δηλαδή, ακόμα και ένα
σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων της Ν.Δ. πιστεύει ότι το κόμμα του έχει
πλέον ηττηθεί.
Σ΄ αυτή την κατάρρευση έπαιξε ρόλο το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, αλλά,
όπως πάλι αποδεικνύουν όλες οι μετρήσεις, κυρίως ο θυμός του κόσμου για
την οικονομική και κοινωνική πολιτική που περιέγραψε ο Καραμανλής στη
ΔΕΘ και ο Αλογοσκούφης με τον Προϋπολογισμό των φόρων και των περικοπών
κοινωνικών δαπανών.
Το χειρότερο για τον Καραμανλή είναι ότι δεν έχει μπροστά του μια
περίοδο κυρίως εκλογικών αντιπαραθέσεων, αλλά μια περίοδο με σκληρές
οικονομικές και κοινωνικές μάχες τις οποίες αναδεικνύει η κρίση. Μια
τόσο αδύναμη κυβέρνηση θα πρέπει να περάσει ανάμεσα στη Σκύλα των
κοινωνικών αντιστάσεων και τη Χάρυβδη των ενδοκαπιταλιστικών
ανταγωνισμών.
Ομολογία υποχώρησης
Μετά τις απομακρύνσεις κορυφαίων υπουργών του, ο Καραμανλής υποτίθεται
ότι «ανασυνθέτει» την ηγετική ομάδα της Ν.Δ. Το νέο επιτελείο
(Σουφλιάς, Μπακογιάννη, Μεϊμαράκης, Παυλόπουλος) είναι ήδη ομολογία
υποχώρησης απέναντι στους βαρόνους. Κυρίως όμως η ενότητά του είναι
«επικοινωνιακή» και όχι πολιτική. Η ηγεσία της Ν.Δ. διαρρέει ότι μετά
τη σωτηρία των τραπεζών θα ετοιμάσει πακέτο «κοινωνικών μέτρων», ενώ
κάποιοι υπαινίσσονται και στροφή του Καραμανλή από το νεοφιλελευθερισμό
προς τον «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» του πρεσβύτερου Καραμανλή,
φτάνοντας να θυμίζουν ακόμα και την περίοδο της «σοσιαλμανίας» του Π.
Παπαληγούρα. Όλα αυτά βέβαια πολύ δύσκολά συμβιβάζονται με τις
δρομολογημένες γραμμές προς τον Χατζηδάκη να πουλήσει επειγόντως την
Ολυμπιακή ή προς τον Στυλιανίδη να νομιμοποιήσει τα ιδιωτικά ΑΕΙ…
Η
συζήτηση που έχει ανοίξει για τις διαφορές μεταξύ νεοφιλελευθερισμών
και την κρίση της Ν.Δ., αρχίζει να θυμίζει τις εποχές μετά τη συντριβή
του Μητσοτάκη το ΄93. Ο Καραμανλής έχει μπροστά του δύσκολες ημέρες. Οι
καπιταλιστές θα απαιτήσουν ακόμα σκληρότερη οικονομική και κοινωνική
πολιτική, αδιαφορώντας για τις δημαγωγικές και εκλογικές σκοπιμότητες
του κυβερνητικού κόμματος.
Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι πότε και πώς θα πέσει αυτή η άθλια
κυβέρνηση. Αν περιμένουμε να ολοκληρωθεί αυτή η δουλειά μέσα από τις
κάλπες, τότε τα περιθώρια ανατροπής της πραγματικής πολιτικής των
βιομηχάνων και των τραπεζιτών θα είναι περιορισμένα. Η κυβέρνηση
Καραμανλή πρέπει να πέσει μέσα από τους αγώνες, το ταχύτερο δυνατόν,
και να συμπαρασύρει στην πτώση της τις κρίσιμες οικονομικές και
κοινωνικές επιλογές σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας.
Η κατάρρευση της Ν.Δ. αποδεικνύει ότι είναι εφικτή και απόλυτα
ρεαλιστική η αντεπίθεση του κινήματος και της Αριστεράς, που πρέπει να
αρχίζει με τη σταθερή θέση ότι δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση που
δημιούργησαν οι καπιταλιστές.