Αυτοί να φύγουν
Η πολιτική τους να ανατραπεί
Μετά τους Βουλγαράκη, Ρουσόπουλο έρχεται η ώρα του Καραμανλή
Η δημόσια συζήτηση για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου φτάνει στο πιο «σκληρό» σημείο της: στην Εξεταστική θα κληθούν πλέον οι υπουργοί του Καραμανλή και η ΝΔ θα πρέπει να αποφασίσει αν και πώς θα αποδεχθεί «πολιτικές ευθύνες». Την ίδια ώρα η διεθνής κρίση συνεχίζει να σαρώνει τις καπιταλιστικές οικονομίες και οι αποφάσεις των ηγετών της ΕΕ, αν και μιλούν ανοιχτά πλέον για «χαλάρωση» του Συμφώνου Σταθερότητας, υπογραμμίζουν ότι δεν εννοούν χαλάρωση του βραχνά της λιτότητας και των περικοπών για τους εργαζόμενους. Σ’ αυτό το πλαίσιο ο Καραμανλής παρουσιάζει τον Προϋπολογισμό του 2009. Πρόκειται για ένα ακόμα «γιουρούσι» φόρων, δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, πίεση προς τα κάτω των μισθών και των συντάξεων. Πριν λίγες βδομάδες στη Ρηγίλης ήλπιζαν ότι μια στροφή στην «πραγματική πολιτική» θα ήταν ίσως διέξοδος από την πίεση των αποκαλύψεων σχετικά με το βαθύ μπλε σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Σήμερα αποδεικνύεται ότι για να αποφύγουν το ρέμα πάνε κατ’ ευθείαν στο γκρεμό…
Ο ι χειρισμοί κουκουλώματος του Βατοπεδίου αποδείχθηκαν πολύ
οδυνηροί. Η απομάκρυνση των Βουλγαράκη και Ρουσόπουλου δεν χαλάρωσε το
σκοινί στο λαιμό της ηγεσίας της ΝΔ. Με την ολοκλήρωση των διαδικασιών
της Εξεταστικής (γύρω στις 15 Δεκέμβρη) φτάνει η ώρα των αποφάσεων. Ο
Αντώναρος (ως εκπρόσωπος πλέον του Καραμανλή) δηλώνει ότι «δεν
προκύπτουν πολιτικές ευθύνες», ενώ ο Βαγγ.Μεϊμαράκης (ως εκπρόσωπος
¬–κατά τον τύπο- του «λαϊκού αισθήματος» της βάσης της Δεξιάς) καλεί
την κυβέρνηση όσο είναι καιρός «να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες…». Η
πιθανή ψηφοφορία στη Βουλή για συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής
–όπου δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η ΝΔ θα έχει πλειοψηφία- ίσως
κρίνει την προσφυγή σε έκτακτες κάλπες.
Ο Καραμανλής εμφανίζεται να προσπαθεί να αποφύγει τις εκλογές τώρα. Όχι
μόνο γιατί θα τις χάσει. Αλλά κυρίως γιατί οι βιομήχανοι και οι
τραπεζίτες απαιτούν να κάνει τώρα τη βρώμικη δουλειά και να επιβάλει
τον αντιδραστικό Προϋπολογισμό, αδιαφορώντας για το κόστος που
συσσωρεύεται πάνω στο αγαπημένο τους κόμμα, πάνω στη ΝΔ. Όμως δεν είναι
σίγουρο ότι θα μπορέσουν να ελέγξουν τις εξελίξεις.
Η μπόχα από το Βατοπέδιο είναι τόσο αποκρουστική που, αν προχωρήσουν οι
αποκαλύψεις, κάνει την επιβίωση της κυβέρνησης σχεδόν αδύνατη.
Όμως και η αναβολή των «πρόωρων εκλογών», για την άνοιξη-καλοκαίρι του
2009, δεν αποτελεί διέξοδο για τον Καραμανλή. Σύμφωνα με όλους τους
δημοσκόπους, στις Ευρωεκλογές η ΝΔ κινδυνεύει να πέσει ακόμα και κάτω
από το ιστορικά χαμηλό ποσοστό της (32,6% το 1994, με τον Μ.Έβερτ).
Σ’ αυτές τις συνθήκες δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι άνοιξε η συζήτηση
για την «μετά Καραμανλή εποχή της ΝΔ». Ο Αβραμόπουλος (την ώρα που
καταρρέει το ΕΣΥ) ζητά να εκλεγεί ο νέος ηγέτης της ΝΔ από τη βάση του
κόμματος, «όπως στο ΠΑΣΟΚ». Η Ντόρα απαντά ότι δεν θα ανεχθεί
«προσωπικές στρατηγικές», θεωρώντας ότι έχει εξασφαλισμένο το
προβάδισμα. Η συζήτηση για τον ανασχηματισμό καθορίζεται πλέον
ολοφάνερα και από τις σκοπιμότητες της διαδοχής.
Ο Καραμανλής –που προβλήθηκε ως «ηγέτης δεκαετίας»- οδηγείται σε μια
αποστρατεία τύπου Σημίτη. Σε μια πρόωρη κατάρρευση που θα αφήσει το
κόμμα του σε κρίση και σε έντονους διχασμούς.
Αντιλαϊκισμός
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Καραμανλής δεν είναι πλέον επικίνδυνος. Κάθε
άλλο. Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, διατυμπανίζει την ανάγκη
επιτάχυνσης των αντιμεταρρυθμίσεων και υψώνει τη σημαία της
«υπευθυνότητας» ενάντια στο λαϊκισμό. Απειλώντας με την προοπτική
«πρωτόγνωρης αύξησης της ανεργίας», καλεί την αντιπολίτευση, την
Αριστερά και τα συνδικάτα «να λειτουργήσουν με αυξημένη υπευθυνότητα
απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και τους ανέργους» (λες και η κρίση και
τα προβλήματα των ανέργων να οφείλονται στα… «εξτρεμιστικά» αιτήματα
των συνδικάτων…)
Η τελευταία μάχη του Καραμανλή θα είναι ο αντιλαϊκισμός. Με πρόσχημα
την κρίση, θα γίνει προσπάθεια να υποβαθμιστούν ακόμα περισσότερο τα
εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα και να ενισχυθούν οι δυνατότητες
κερδοφορίας των καπιταλιστών.
Σε αυτή τη γραμμή ο Καραμανλής δεν είναι μόνος.
Η Κομισιόν παρουσίασε ένα «πακέτο» αντιμετώπισης της κρίσης, ύψους 200
δισεκ. ευρώ, που θα διατεθεί για τη στήριξη των επιχειρήσεων. Το ποσόν
αυτό –περίπου 1,5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ- θα πρέπει να «εξοικονομηθεί» από
τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών. Κατά τον επίτροπο Χ.Αλμούνια
αυτή είναι η μοναδική θεμιτή «χαλάρωση» του νεοφιλελευθερισμού στην ΕΕ.
Και μάλιστα θα πρέπει να συνδυαστεί με «μέτρα μισθολογικής συγκράτησης»
και « γενική επέκταση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων». Η
μερική απασχόληση, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η
απελευθέρωση των απολύσεων θα γίνουν «σημαίες» της ΕΕ στο όνομα της…
αντιμετώπισης της κρίσης.
Με ανάλογη γραμμή κινούνται και οι εργοδοτικές οργανώσεις. Όχι μόνον ο
ΣΕΒ, αλλά και οι «μικρομεσαίοι». Οι εκπρόσωποι των εμπόρων και των
επαγγελματοβιοτεχνών ήδη ζητούν την κατάργηση κάθε προστασίας των
εργαζομένων ως όρο για να διατηρηθούν –τάχα- οι θέσεις απασχόλησης.
Ο «αντιλαϊκισμός» δεν πρόκειται να σώσει τον Καραμανλή. Πέρα από τα
σκάνδαλα, η οικονομική και κοινωνική πολιτική ήταν ο βασικός λόγος της
ρήξης της ΝΔ με την πλατειά πλειοψηφία των εργαζόμενων, ακόμα και με
τμήμα της εκλογικής βάσης της.
Και αυτή η πραγματικότητα θα φωτιστεί ακόμα πιο έντονα με τον
Προϋπολογισμό του 2009. Στην εισηγητική έκθεση ο Αλογοσκούφης
υπογραμμίζει: «Βασική προτεραιότητα της κυβερνητικής πολιτικής
παραμένει η εφαρμογή ενός αποτελεσματικού προγράμματος
αποκρατικοποιήσεων, που στοχεύει στη μείωση της συμμετοχής του κράτους
στην οικονομική δραστηριότητα, στο άνοιγμα των αγορών, την ενίσχυση του
ανταγωνισμού και στην καλύτερη αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων
του Δημοσίου…». Την ώρα που _τάχα_ προβληματίζονται για το ρόλο του
νεοφιλελευθερισμού στη δημιουργία της κρίσης, η κυβέρνηση κατεβάζει
έναν Προϋπολογισμό ορθόδοξου νεοφιλελευθερισμού! Που βέβαια, απαιτεί
πάνω από 7 δισεκ. ευρώ νέους φόρους (από τους οποίους το 1,1 δισεκ. θα
αφορά άμεσα μισθωτούς και συνταξιούχους…), προβλέπει αυξήσεις-ψίχουλα
στους μισθούς και τις συντάξεις και _κυρίως_ περικόπτει τις κοινωνικές
δαπάνες σε βαθμό τέτοιο που θα μας κάνει να αναπολούμε τη σημερινή
άθλια κατάσταση στα νοσοκομεία και στα σχολεία.
Αυτή είναι η πραγματικότητα του «αντιλαϊκισμού». Είναι μια πολιτική που
δεν θα είχε καμιά πιθανότητα να περάσει, αν δεν στηριζόταν και από το…
ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι τελευταία πληθαίνουν οι παρεμβάσεις των
αντίστοιχων «αντιλαϊκιστών» (Σημίτης, Αλ.Παπαδόπουλος, Χρυσοχοΐδης
κ.α.). Κυρίως είναι η γραμμή της ίδιας της ηγεσίας του Γ.Παπανδρέου,
που προσπαθεί να αξιοποιήσει τη φθορά του Καραμανλή, χωρίς να δεσμευτεί
πάνω σε κανένα από τα αιτήματα των λαϊκών τάξεων. Αυτή η πραγματικότητα
–σε συνδυασμό με τους «διαλόγους» περί συγκυβερνήσεως ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αν αυτό
καταστεί αναγκαίο– δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες ότι η
αγανάκτηση απέναντι στον Καραμανλή πρέπει να περιμένει τις κάλπες για
να εκφραστεί.
Αρχίζοντας από την πανεργατική απεργία στις 10 Δεκέμβρη, οι εργαζόμενοι
και η νεολαία έχουν κάθε λόγο να κλιμακώσουν άμεσα τη δράση τους. Για
να φύγει η κυβέρνηση των βιομήχανων και των τραπεζιτών, αλλά και για να
ανατραπεί πραγματικά η πολιτική τους.