Δ ιαβάζουμε στην Αυγή, σε συνέντευξη του Γ. Μπαλάφα, ότι η επιτροπή προγράμματος του ΣΥΝ ολοκλήρωσε το έργο της και ότι τις επόμενες ημέρες θα δοθεί στη δημοσιότητα το νέο πρόγραμμα του ΣΥΝ.
Αν η είδηση είναι ακριβής, θα πρόκειται για ένα σαφές φάουλ σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και όλες οι ως τα τώρα συνεννοήσεις προέβλεπαν ότι οι διαδικασίες για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσουν με κέντρο τις διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα «προκαταληφθούν» από τον ΣΥΝ.
Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο επί της ουσίας. Όπως λέει ο Γ. Μπαλάφας, το πρόγραμμα του ΣΥΝ θα προβλέπει μια «δυναμική συνύπαρξη, φυσικά σε συνθήκες ανταγωνισμού, τριών τομέων της οικονομίας. Δημόσιος τομέας, σύγχρονος και αποτελεσματικός. Ιδιωτικός τομέας, με κανόνες και ρυθμίσεις. Κοινωνικός τομέας, με λογική υπέρβαση του κέρδους ως καθοριστικού κριτηρίου… πρόκειται για μια νέα οικονομική πολιτική… αντινεοφιλελεύθερη και αντικρακιστική…»
Αυτό που περιγράφει ο Γ.Μπαλάφας είναι ένα «μεταφιλελεύθερο» στάδιο ανάπτυξης, (δηλαδή καπιταλιστικής ανάπτυξης) που –τάχα– θα μπορεί ταυτόχρονα να ικανοποιεί τους καπιταλιστές (στις «συνθήκες ανταγωνισμού»), αλλά, επίσης, τους εργαζόμενους και τη νεολαία («λογική υπέρβαση του κέρδους ως καθοριστικού κριτηρίου»…)
Η διεκδίκηση ενός τέτοιου σταδίου είναι απολύτως ουτοπική. Όλος ο σχεδιασμός των καπιταλιστών μέσα στην κρίση, αλλά και όλη η σοβαρή οικονομική συζήτηση διεθνώς, αποδεικνύουν ότι οι κοινωνίες βαδίζουν σε πόλωση και όχι σε σύγκλιση των συμφερόντων των βασικών κοινωνικών τάξεων. Στο παρελθόν της Αριστεράς η προβολή τέτοιων ουτοπικών «σταδίων» συνήθως οδηγούσε στην προσαρμογή (φανερά η καλυμμένα) στις πολιτικές που οι καπιταλιστές παρουσίαζαν ως «εθνικό» ή γενικό συμφέρον. Η προσαρμογή αυτή, συνήθως, παρουσιάζεται δια της οδού του «ρεαλισμού» και της «υπευθυνότητας»: «Δεν παραπέμπουμε σε ένα απροσδιόριστο σοσιαλιστικό μέλλον» - «προτείνουμε λύσεις για το σήμερα»…
Η πολιτική αυτή ταιριάζει ασφαλώς στα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Δυστυχώς, η πρόταση για το πρόγραμμα του ΣΥΝ φέρει και τις υπογραφές στελεχών του Αριστερού Ρεύματος. Θα περιμέναμε ότι δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι ένα τέτοιο «μεταρρυθμιστικό» πρόγραμμα εύκολα συνδυάζεται με μια πολιτική κυβερνητικής συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία για να υλοποιηθεί…
Ο ΣΥΡΙΖΑ –μέχρι σήμερα– κινείται στον αντίποδα αυτής της κατεύθυνσης. Οι «15 άμεσοι στόχοι πάλης» καλούν σε ενότητα δράσης για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και η κεντροαριστερή στρατηγική απορρίπτεται, γιατί έχουμε δεσμευτεί στην πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά, επίσης, στην πάλη για την ανατροπή της πολιτικής που υπαγορεύουν οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες.
Το παράδειγμα της τραγωδίας της Αριστεράς στην Ιταλία είναι πολύ νωπό για να παραβλεφθεί. Και ο νοών, νοείτω…