Μ ε την ανάκληση της παραίτησής του, ο Αλ. Αλαβάνος έβαλε στην πρώτη γραμμή της συζήτησης του ΣΥΡΙΖΑ τα ζητήματα οργάνωσης, τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό φορέα, με μέλη με δικαιώματα και πιθανά με διαδικασίες ανάδειξης συλλογικής πολιτικής ηγεσίας.
Η συζήτηση δεν είναι καινούργια. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη αποφασίσει ότι η 3η Πανελλαδική Σύσκεψη του, το ερχόμενο φθινόπωρο, θα έχει ως αντικείμενο την οργανωτική συγκρότηση.
Η ΔΕΑ είχε ταχθεί κατά των προτάσεων μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα. Εκτιμούσαμε -και σωστά- ότι το συγκεκριμένο οργανωτικό αποτέλεσμα θα ήταν η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΥΝ. Η ανοιχτή κρίση του ΣΥΝ, όπως εκφράζεται με την πολυδιάσπαση της ηγεσίας του και το εμφανές πρόβλημα εμπιστοσύνης μεγάλου τμήματος της βάσης προς όλες τις «πτέρυγες», είναι ο νέος παράγοντας που κάνει τις οργανωτικές ρυθμίσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και αναγκαίες και εφικτές.
Πολλοί ανένταχτοι σ. πρόβαλλαν από παλιότερα αιτήματα τέτοιων ρυθμίσεων, μένοντας όμως σε γενικότητες κάτω από την εμφανή αδυναμία συγκεκριμενοποίησής της έννοιας του μέλους και κυρίως των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που θα απέρρεαν από αυτήν. Άλλοι προσπάθησαν να προωθήσουν μια θολή αντιπαράθεση με τις «συνιστώσες», οδηγώντας τη συζήτηση σε ένα συντηρητικό πλαίσιο «ενάντια στις οργανώσεις». Αυτά πρέπει να αποκλειστούν. Η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ανεξαρτησία και αυτοτέλεια των «συνιστωσών» είναι -για εμάς τουλάχιστον- αδιαπραγμάτευτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατραπεί σε ένα πλαδαρό νέο «κόμμα πολιτικής ενότητας», σε ένα διευρυμένο ΣΥΝ, όπου αντί για 3 θα υπάρχουν 5,6,7… τάσεις.
Η δυσκολία είναι στο να προσδιορίσουμε οργανωτικές ρυθμίσεις που θα επιτρέπουν την ένταξη ενός πλατιού ανένταχτου δυναμικού σε ένα μέτωπο συστηματικής πολιτικής συνεργασίας δυνάμεων της Αριστεράς.
Ένας άλλος κίνδυνος που πρέπει να αποκλειστεί είναι οι «δήθεν» δημοκρατικές ρυθμίσεις. Τα σύγχρονα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, έχοντας εκφυλίσει την έννοια του μέλους, λειτουργούν με μια τάχα πλατιά δημοκρατία (π.χ. ηλεκτρονικές ψηφοφορίες των εκατοντάδων χιλιάδων «μελών» του ΠΑΣΟΚ), όπου όμως διατηρείται ακλόνητος ο έλεγχος της κομματικής γραφειοκρατίας και -κυρίως- της κοινοβουλευτικής ομάδας πάνω στην πολιτική και όλες τις κρίσιμες αποφάσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σταθεροποιήσει τις τοπικές επιτροπές του. Ο κόσμος που στηρίζει αυτές τις λειτουργίες πρέπει να αναδείξει θεσμοθετημένα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Τα συντονιστικά και ηγετικά «σώματα» πρέπει να συγκροτηθούν με ρήτρες και αυτοσυγκρατήσεις που δεν θα επιτρέπουν μονοδιάστατες κυριαρχίες, περιορισμό των ανένταχτων ή μικρότερων οργανώσεων. Για όλα αυτά -και μέχρι το φθινόπωρο- θα πρέπει να προχωρήσει με υπεύθυνο τρόπο ένας σοβαρός και ανοιχτός διάλογος. Να αξιοποιηθεί κάθε ιδέα, καθώς και η πείρα από ανάλογα διεθνή εγχειρήματα. Όμως χωρίς αυταπάτες: η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προχωρήσει μόνο στη βάση της ενίσχυσης των ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών στην πολιτική του. Γιατί, απλώς, όλες οι άλλες «τάσεις» δεν έχουν στο κέντρο της προσοχής τους τον κόσμο και την άμεση συμμετοχή του, αλλά αντίθετα τις «συμμαχίες», τα ΜΜΕ και τελικά -κυρίως- τις έδρες στη βουλή.