Του Γρηγόρη Δεμέστιχα
Η παραίτηση Αλαβάνου, την επομένη της εκλογικής ήττας της 7/6, απείλησε να βυθίσει τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ σε μια βαθιά απογοήτευση. Η ανάκληση της παραίτησής του είναι ένα θετικό γεγονός. Επιτρέπει να στραφεί ένα πλατύ δυναμικό στα ουσιαστικά ζητήματα: στην ανάλυση των αιτιών της αποτυχίας της 7/6 και στα προβλήματα πολιτικού προσανατολισμού και συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως αυτή η θετική κατάληξη ήταν κατάληξη μιας περιπέτειας που είχε κόστος. Έστω προσωρινά, «απέσυρε» τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μάχιμη ερμηνεία της 7/6, από την αντιπαράθεση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που με τη βοήθεια των ΜΜΕ επιχειρούσαν να αναστηλώσουν τον –τραυματισμένο στην κάλπη– δικομματισμό. Η εσωστρέφεια του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ άφηνε περιορισμένες δυνάμεις να δίνουν τη μάχη ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις. Η εικόνα διχόνοιας ενίσχυσε χρόνιες καχυποψίες της βάσης της Αριστεράς απέναντι στις «ηγεσίες» γενικώς. Γι’ αυτήν τη φθορά υπάρχουν ευθύνες που ο κόσμος ήδη καταλογίζει.
Διαφωνούμε με τις ερμηνείες του Αλ. Αλαβάνου για τα αίτια της ήττας της 7/6. Η αρνητική αναφορά στη στάση μας το Δεκέμβρη, η κάλυψη προς την Ανανεωτική Πτέρυγα, η υποστήριξη της τακτικής «προτάσεων προς το ΠΑΣΟΚ», η εκ των υστέρων προτίμηση προς τον Δημ. Παπαδημούλη, ως επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου, είναι επιχειρήματα συντηρητικής έμπνευσης. Η ερμηνεία της ήττας πρέπει να αναζητηθεί στην αντίστροφη κατεύθυνση: στην υποβάθμιση του αντιπολιτευτικού-ανατρεπτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, στα ανοίγματα προς κάποιον ομιχλώδη «κυβερνητισμό» (με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς…), στον γενικόλογο συντηρητισμό του «προγράμματος» του ΣΥΝ που μεταφέρθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ, στο δισταγμό να δεσμευτούμε σε κρίσιμα ριζοσπαστικά αιτήματα του κόσμου…
Το δυνατό σημείο του σκεπτικού του Αλ. Αλαβάνου είναι ο προσανατολισμός του έξω από τον στείρο ισορροπισμό της Κουμουνδούρου, οι προτάσεις του για τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω σε αυτό το θέμα τού επιτίθεται σήμερα σύσσωμη η Ανανεωτική Πτέρυγα, η οποία μέχρι χθες δήλωνε ικανοποιημένη από τις κριτικές Αλαβάνου στην πολιτική της ηγεσίας Τσίπρα στον ΣΥΝ (π.χ. στο ζήτημα του τρίτου πόλου και της «κάθετης» απόρριψης της κεντροαριστεράς).
Ακριβώς σε αυτό το σημείο εκδηλώνονται και οι δισταγμοί της ηγεσίας Τσίπρα. Παρ’ όλο που στο παρελθόν έδειξε τάση σύγκρουσης με την Ανανεωτική Πτέρυγα (π.χ. με το ζήτημα των καταστατικών περιορισμών για τις θητείες στη βουλή) σήμερα εμφανίζει τάσεις συμβιβασμού. Την επομένη της ανάκλησης της παραίτησης Αλαβάνου, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι «δεν θα αφήσω το κόμμα να διαλυθεί» και συναντήθηκε με τον Φ. Κουβέλη για να τον διαβεβαιώσει ότι «μόνο μέσα από συνεδριακές αποφάσεις θα περάσουν αλλαγές στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ»…
Η πολυδιάσπαση της ηγετικής ομάδας αναδεικνύει μια σοβαρή κρίση στον ΣΥΝ. Οι δυνατότητες ανασύνταξης ολοφάνερα περνάνε πλέον μέσα από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ όπου ένας πλατύς κόσμος –ακόμα και η πλειοψηφία των μελών του ΣΥΝ– στηρίζει κυρίως τις ελπίδες του.
Η άποψη της ΔΕΑ είναι ότι η ανασύνταξη και η αντεπίθεση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εφικτή. Πρώτη προτεραιότητα είναι το πολιτικό ξεκαθάρισμα του ριζοσπαστικού και αριστερού προσανατολισμού του ενωτικού εγχειρήματος. Μόνο πάνω σε μια τέτοια πιο σταθερή βάση μπορούν να υπάρξουν οργανωτικές ρυθμίσεις (έννοια μέλους, δικαιώματα-υποχρεώσεις, ανάδειξη ηγεσιών κ.λπ.) που θα καλύπτουν και το ανένταχτο δυναμικό και θα μεταφέρουν αρμοδιότητες και εξουσίες στην ίδια τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ.