Tης Κατερίνας Γιαννούλια
Χέρι-χέρι με τη συντηρητική πολιτική ατζέντα Ν.Δ.-ΛΑΟΣ αποφάσισε να πάει το ΠΑΣΟΚ μετά τις Ευρωεκλογές.
Εξασκημένη από χρόνια η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, την ακόμα δεξιότερη στροφή της πολιτικής της τη βαφτίζει «ρεαλισμό» και «υπευθυνότητα».
Έτσι, αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, «χτύπησαν» οι Διαμαντοπούλου και Χρυσοχοΐδης, ο καθένας σε διαφορετικό θέμα, ώστε να μας θυμίσουν ότι δεν χωράει καμιά αμφιβολία (και άρα αυταπάτη) για την πολιτική που θα ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ, στην πιθανή περίπτωση να κερδίσει τις επόμενες εθνικές εκλογές.
Σταθεροποιητικό πρόγραμμα
Στο αποφασιστικής σημασίας θέμα της οικονομίας, η Άννα Διαμαντοπούλου μας «τάζει» νέο τετραετές πρόγραμμα σταθεροποίησης, με στόχο έλλειμμα κάτω από το 3% ως το 2012!
Στη συνέντευξή της στο ΒΗΜΑ (στις 14 Ιουνίου), την ίδια ώρα που θεωρεί ότι η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη «δεν απάντησε στις άμεσες προσδοκίες των πολιτών», για το επόμενο διάστημα δηλώνει πως «απαιτείται πολιτικός ρεαλισμός».
Είναι νωπή ακόμα η εμπειρία μας από τις κυβερνήσεις Σημίτη, που έστρωσαν το δρόμο για τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της Ν.Δ., ξεκινώντας πρώτες, τη νομική θεσμοθέτηση της ελαστικοποίησης της εργασίας, της ενοποίησης των ασφαλιστικών Ταμείων με τρόπο που να ζημιώνονται αισχρά οι ασφαλισμένοι, της ιδιωτικοποίησης ΟΤΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ κι άλλων δημόσιων φορέων.
Και είναι ακόμα πιο πρόσφατη η εμπειρία μας από το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση, του οποίου τα συνδικαλιστικά στελέχη των κορυφαίων οργανώσεων (όπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ), την ώρα που γινόταν οι μαζικότερες γενικές απεργίες των τελευταίων χρόνων, συνδιαλέγονταν με τον ΣΕΒ και υπέγραφαν αυξήσεις της τάξης του «ενός κουλουριού».
Ο ρεαλισμός για το ΠΑΣΟΚ σημαίνει «δεν πειράζουμε το σύστημα και τα κεκτημένα του». Και το σύστημα ξέρουμε καλά ότι δεν είμαστε οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η φτωχή νεολαία. Το σύστημα είναι ο Βωβός, ο Βαρδινογιάννης, οι Αγγελοπουλέοι, ο Λάτσης, ο Κόκκαλης.
Στις πιέσεις των παραπάνω έχουν υποκύψει από παλιά οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ. Στις προτάσεις της Διαμαντοπούλου αυτό αποκρυσταλλώνεται με τα εξής λόγια: «η συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση της χώρας μπορεί να μην αλλάζει τις προτεραιότητες, αλλά επηρεάζει το επίπεδο των δεσμεύσεων ποσοτικά και χρονικά».
Με απλά λόγια, η οικονομική κατάσταση της χώρας ταυτίζεται με τη μείωση του ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών και άρα, αφού είναι «επιδεινούμενο», οι «ποσοτικές και χρονικές δεσμεύσεις» για τη βελτίωση των οικονομικών της εργατικής τάξης «επηρεάζονται», δηλαδή αναβάλλονται επ’ άπειρον και μάλιστα με «ποσοτική» προοπτική προς το…μείον άπειρο!
Επιπλέον, με το σκεπτικό ότι «η χαλαρότητα δεν συνιστά πολιτική» και με στόχο «να γίνει η Ευρώπη η πιο ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο», καταλαβαίνουμε εύκολα ότι το εργατικό κόστος θα συμπιεστεί κι άλλο, προς όφελος του «ανταγωνισμού» και της γενικόλογης «ανάπτυξης».
Μαύρα τα μαντάτα στο επίπεδο της οικονομίας των εργαζομένων και των νοικοκυριών τους.
«Τάξη και ασφάλεια»
Ωστόσο, στους «νοικοκυραίους», ο Γιωργάκης τάζει «ελάφρυνση» από τους «λαθρο»μετανάστες. Τους…φροντίζει με τη «μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση», την ενίσχυση του λιμενικού και την καλύτερη φύλαξη των συνόρων (βλέπε άρθρα στις επόμενες σελίδες). Το άλλο λαμπρό πεδίο δράσης του ΠΑΣΟΚ είναι η «τάξις και ασφάλεια». Αυτό ανέλαβε να το τακτοποιήσει ο «ειδικός και πετυχημένος» στα θέματα καταστολής, Μ. Χρυσοχοΐδης.Σε συνέντευξή του στο ΕΘΝΟΣ, αναφέρεται στην εξέγερση της νεολαίας τον προηγούμενο Δεκέμβρη ως «εκτεταμένη ατμόσφαιρα ανομίας» και καταλογίζει στην κυβέρνηση της Ν.Δ. ότι «παρέδωσε τη χώρα και την περιουσία των πολιτών σε κάθε λογής πλιατσικολόγο».
Οι προτάσεις του λοιπόν είναι περισσότερη και σκληρότερη αστυνόμευση στη μαζική αντίδραση οποιωνδήποτε πλήττονται από το νεοφιλελεύθερο σύστημα.
Μαζί με την ισχυρή αστυνομία οραματίζεται και το Σημίτη ως «άριστο πρόεδρο της Δημοκρατίας».
Είναι σαφές ότι το ΠΑΣΟΚ πραγματοποιεί μια απότομη στροφή προς τα δεξιά, προετοιμαζόμενο να αναλάβει την κυβερνητική εξουσία. Στα κρυφά γεύματά του με τους μεγαλοεπιχειρηματίες ο Γ. Παπανδρέου ανέλαβε τις δέουσες δεσμεύσεις. Αυτό είναι το νόημα του νέου «σταθεροποιητικού προγράμματος» που εξήγγειλε η Διαμαντοπούλου. Και όπως πάντα η στροφή δεξιά στην οικονομία συνδυάζεται με συνολικότερη συντηρητική μετατόπιση, με υποχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας ακόμα και στα ζητήματα δημοκρατίας. Αυτό είναι το νόημα των δηλώσεων περί μηδενικής ανοχής στους «λαθρο» - μετανάστες και των κραυγών για τάξη και ασφάλεια που ευθυγραμμίζονται με την ατζέντα Καραμανλή – Καρατζαφέρη. Η απάντηση πρέπει να δοθεί από τα κάτω και από την Αριστερά.