Υπέρ ή κατά των «συναινέσεων»;
Τη σύγκλιση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών ζήτησε ο Αλ. Τσίπρας για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Το αίτημα –ευτυχώς!– δεν είχε συνέχεια.
Τα ΜΜΕ ενέταξαν την πρόταση στο «διαγωνισμό» Τσίπρα-Αλαβάνου. Ίσως όχι άδικα, αφού η πρόταση δεν είχε συζητηθεί ούτε στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν στην ΠΓ του ΣΥΝ. Όμως η δική μας αντίθεση είναι πέρα από τις διαδικαστικές προϋποθέσεις.
Το ΣΠΑ έχει μια κακόφημη προϊστορία. Από την πρώτη σύγκλισή του (υπό το στρατηγό Φ. Γκιζίκη!) για τον ερχομό του Καραμανλή το 1974, ως τις μίζες του ΟΤΕ το 1990 και το «μακεδονικό» του ’92-’93. Είναι ένας άτυπος «θεσμός» οργάνωσης της συναίνεσης, στριμώγματος και υποταγής της Αριστεράς. Με αυτή την έννοια θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται εχθρικά και να μη νομιμοποιείται από τα κόμματα και τα στελέχη της Αριστεράς.
Για τις πυρκαγιές άλλα ήταν τα καθήκοντα: αποκάλυψη των ευθυνών, πολιτική καταγγελία της κυβέρνησης, οργάνωση των αντιστάσεων για το πλιάτσικο που θα ακολουθήσει την καταστροφή.
Και τα καθήκοντα αυτά δεν συμβιβάζονται με παλινδρομήσεις προς τη θεσμολαγνική προϊστορία της Αριστεράς που, σχεδόν πάντα, είχε καταστροφικά πολιτικά αποτελέσματα…