Λιτότητα όπως… ΝΔ
Η ώρα της αλήθειας, το τέλος κάθε αυταπάτης για περίοδο χάριτος, φτάνει
για την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με την υποχρέωση του Γ. Παπακωνσταντίνου να
καταθέσει, αργότερα μέσα στην τρέχουσα εβδομάδα, το προσχέδιο του
προϋπολογισμού του 2010. Ό μως οι δηλώσεις αλλά και οι πρώτες πράξεις
των κυβερνητικών αποδεικνύουν ότι έρχονται πικρά μέτρα για όλους τους
εργαζόμενους.
Αύξηση φόρων
Το πρώτο γνώρισμα της οικονομικής πολιτικής θα είναι η αύξηση των
φόρων. Και μάλιστα των έμμεσων φόρων, δηλαδή των πιο άδικων και
αντιλαϊκών. Οι αυξήσεις στα τσιγάρα, ποτά, καύσιμα έχουν ως στόχο να
αποφέρουν 1,2 δισ. ευρώ περισσότερα από πέρσι.
Σαν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, για να κρύψει αυτήν τη
πραγματικότητα, η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει την έκτακτη εισφορά που
θα ζητήσει από τις κερδοφόρες, εισηγμένες στο χρηματιστήριο, εταιρείες
και τράπεζες. Επιχειρήσεις που μέσα στο 2008 είχαν κέρδη περισσότερα
από 11 δισ. ευρώ θα κληθούν να «συνεισφέρουν» με ένα ποσό που
υπολογίζεται γύρω στα… 300 εκατ. ευρώ. Χαρακτηριστικό της περιορισμένης
σημασίας του μέτρου ήταν το εύκολο «ναι» που απάντησε, εκπροσωπώντας
τον ΣΕΒ, ο Δ. Δασκαλόπουλος.
\Αντίθετα ο Μίχαλος του ΕΒΕΑ, εκπροσωπώντας το πιο άπληστο τμήμα του
κεφαλαίου, τάχθηκε κατά κάθε σκέψης για αύξηση στη φορολογία των
επιχειρήσεων. Ενδεικτικά, όμως, ήταν τα στοιχεία της ΕΕ για την αλήθεια
στο χώρο των εμποροβιομηχάνων –αλλά και για το γενικότερο ταξικό
«παιχνίδι» με τους φόρους– σχετικά με την είσπραξη του ΦΠΑ. Το 2006
πάνω από 6,5 δισ. ευρώ που εισπράχθηκαν από τις επιχειρήσεις ως ΦΠΑ,
παρέμειναν στα λογιστήριά τους και δεν έφτασαν ποτέ στα κρατικά ταμεία.
Το ποσοστό «απωλειών» επί του ΦΠΑ στην Ελλάδα φτάνει το 30% του
συνόλου, ενώ στην Πορτογαλία περιορίζεται στο 4% και στην Ισπανία στο
2%! Στο ζήτημα των φόρων μας δουλεύουν και μάλιστα ασύστολα:
ξεζουμίζουν τον κόσμο με τους έμμεσους φόρους, χαρίζουν δισεκατομμύρια
στις επιχειρήσεις επιτρέποντας τεράστιας κλίμακας φοροδιαφυγή και
ταυτόχρονα ανέχονται μια πρωτοφανή φοροκλοπή!
Λιτότητα
Ο Γ. Παπακωνσταντίνου δεσμεύτηκε απέναντι στην ΕΕ για μια «επιθετική μεταρρυθμιστική ατζέντα».
Πρώτος
πυλώνας αυτής της κατεύθυνσης είναι οι πολιτικές για «διατηρήσιμα
δημοσιονομικά». Πέρα από το ζήτημα της αύξησης των φόρων, αυτό σημαίνει
διαρκή λιτότητα στους μισθούς και τις συντάξεις. Στην πρόσφατη
συνάντησή της με τον Παπακωνσταντίνου, η ΑΔΕΔΥ έφυγε «με άδεια χέρια»,
καθώς όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση θα ανακοινώσει «αυξήσεις» στους
μισθούς και τις συντάξεις της τάξης του… 1,5%. Ακόμα και ο
σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σπ. Παπασπύρος, υποχρεώθηκε να
δηλώσει ότι ο «χαμηλός πληθωρισμός» γίνεται πρόσχημα για πολιτική που
οδηγεί σε μείωση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων και των
συνταξιούχων. Και σε αυτόν τον τομέα η κυβέρνηση θα επιδιώξει
αποπροσανατολισμό με την ανακοίνωση του «επιδόματος αλληλεγγύης» προς
τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα. Το επίδομα θα είναι εφάπαξ και δεν αρκεί
ως απάντηση στο πρόβλημα της φτώχειας. Γενικότερα, θα θυμίζαμε, η
αντικατάσταση των αυξήσεων στους μισθούς από φιλοδωρήματα προς τους
ασθενέστερους, όχι μόνο δεν έχει σχέση με πολιτικές «αναδιανομής», αλλά
είναι ξένη προς την παράδοση των συνδικαλισμένων εργατών,
συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατών.
«Διατηρήσιμα
δημοσιονομικά» σημαίνει επίσης έμφαση στις περικοπές κοινωνικών
δαπανών. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος το έλλειμμα πρέπει να
«συμμαζευτεί» με μια συνταγή που θα έχει κατά 1/3 αύξηση των εσόδων και
κατά 2/3 μείωση των δαπανών. Η κατεύθυνση αυτή εξηγεί τη σκέψη Πάγκαλου
για απόλυση όλων των συμβασιούχων από το Δημόσιο («κάθε σύμβαση που
λήγει, θα λήγει…») αλλά, επίσης, προειδοποιεί για την επιδείνωση που
πρέπει να περιμένουμε π.χ. στα νοσοκομεία ή στα Ταμεία.
Ο
δεύτερος πυλώνας των δεσμεύσεων του Γ. Παπακωνσταντίνου είναι η
«αποκατάσταση της διαβρωμένης ανταγωνιστικότητας της χώρας». Κάθε
υπουργός της ΕΕ που χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα εννοεί: ενίσχυση της
ελαστικότητας στις εργασιακές σχέσεις, αντιμεταρρύθμιση στο
ασφαλιστικό, συνέχεια στις ιδιωτικοποιήσεις. Η προειδοποίηση είναι
ισχυρή και ο προϋπολογισμός θα παρουσιάσει τις αποδείξεις.
Συναίνεση
Είναι
μύθος ότι αυτή η αντιδραστική νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση έρχεται «απ’
έξω». Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δεν βρίσκεται σε πόλεμο με την ΕΕ.
Αντίθετα, συνεργάζονται αρμονικά για να επιβάλουν τη γραμμή που
απαιτούν και εδώ και πανευρωπαϊκά οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες.
Γι’
αυτό η πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι «ηγεμονική» απέναντι στη Δεξιά. Στη ΝΔ
η Ντόρα Μπακογιάννη επιχειρεί να κυριαρχήσει στην κούρσα της διαδοχής,
παρουσιάζοντας τις απόψεις της ως «συνέχεια» των αντιμεταρρυθμίσεων
Καραμανλή. Ως συνέχεια της πολιτικής που βύθισε μεν το κόμμα της ΝΔ
στην πιο βαθιά κρίση, αλλά επίσης της πολιτικής που είχε και έχει την
υποστήριξη της κυρίαρχης τάξης. Ακόμα και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ δεν τολμά
να «λαϊκίσει» σε αυτά τα σημεία: άλλωστε η ακραιφνής νεοφιλελεύθερη
Νίκη Τζαβέλα, ως επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΛΑΟΣ, συμβολίζει
ακριβώς αυτήν την προσήλωση.
Η «αντιπολίτευση» πρέπει να
έρθει από τα κάτω. Έχει αρχίσει –πριν καν κατατεθεί ο προϋπολογισμός–
στο λιμάνι, στους αγώνες των stage και των συμβασιούχων. Αυτό το
«κλίμα» πρέπει να εκφράσει πολιτικά η Αριστερά. Επιδιώκοντας την
ανατροπή μιας πολιτικής που παραμένει η ίδια, παρά την κυβερνητική
αλλαγή.