Της Κατερίνας Παρδάλη
Η επιτροπή του γαλλικού κοινοβουλίου, που συστάθηκε τον περασμένο Ιούλιο με σκοπό να διαμορφώσει πρόταση νόμου για την κατάργηση της μπούργκας στη Γαλλία, κατέθεσε τελικά το πόρισμά της, με πρόταση τη «μερική» απαγόρευση της μπούργκας στους δημόσιους χώρους (νοσοκομεία, σχολεία, κυβερνητικά κτίρια και μέσα μεταφοράς). Σύμφωνα με το πόρισμα, η κυβέρνηση θα έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει την παροχή κάρτας διαμονής και υπηκοότητας σε οποιονδήποτε επιδεικνύει εμφανώς ριζοσπαστικά θρησκευτικά στοιχεία. Οι γυναίκες που δεν θα συμμορφωθούν θα έχουν πρόβλημα σε οποιαδήποτε συναλλαγή τους με το γαλλικό δημόσιο, ενώ δεν θα μπορούν να πάρουν ούτε τα τυχόν επιδόματα που δικαιούνται. Στο ίδιο κείμενο αναφέρεται ότι η μπούργκα αποτελεί «πρόκληση για τη γαλλική δημοκρατία».
Η εν λόγω επιτροπή αποτελούνταν από βουλευτές όλων των κομμάτων, υπό την προεδρεία του βουλευτή του ΚΚΓ, Αντρέ Γκερέν –φανατικού κατά του ισλαμισμού.
Το θέμα το άνοιξε ο Σαρκοζί, όταν δήλωσε στο κοινοβούλιο (22/6/09): «Η μπούργκα δεν είναι ευπρόσδεκτη στη Γαλλία». Με τον όρο «μπούργκα» εννοούν το ένδυμα που καλύπτει όλο το σώμα και το πρόσωπο και το οποίο προβλήθηκε παγκόσμια για να δικαιολογήσει την επίθεση των ιμπεριαλιστών στο Αφγανιστάν (μετά την 11η Σεπτέμβρη) και να δώσει στο συγκεκριμένο πόλεμο και «απελευθερωτικά» χαρακτηριστικά. Στη Γαλλία, όπου ο μουσουλμανικός πληθυσμός είναι 5 εκατομμύρια (το 8% του συνολικού), οι γυναίκες («εξτρεμιστές που απειλούν τη Δημοκρατία») που φορούν τέτοιου τύπου ρούχα είναι, σύμφωνα με την αστυνομία, 1.900. Και φορούν το «νικάμπ» – που αφήνει ελεύθερα τα μάτια. Τη μπούργκα τη φορούν ελάχιστες Αφγανές γυναίκες. Επιλέχθηκε όμως αυτός ο όρος για την καμπάνια, μεταξύ άλλων, και για να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του γαλλικού ιμπεριαλισμού στον πόλεμο και την κατοχή του Αφγανιστάν.
Ισλαμοφοβία
Η απαγόρευση της μπούργκας και του νικάμπ αποτελεί κατάφορη επίθεση ενάντια στους μουσουλμάνους και τις γυναίκες στη Γαλλία –και όχι μόνο. Τα γελοία επιχειρήματα ότι «θα απελευθερώσουν» τις (1.900!) γυναίκες και θα περιφρουρήσουν τον «κοσμικό» χαρακτήρα του γαλλικού κράτους δεν έχουν καμία πραγματική βάση.
Το τι θρήσκευμα επιλέγει ο κάθε άνθρωπος, όπως και το τι ρούχα φοράει για πολιτισμικούς ή θρησκευτικούς λόγους, δεν είναι απειλή για τη Δημοκρατία. Αντίθετα, είναι στοιχειώδη ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Αν το κράτος και οι κυβερνήσεις μπορούν να αποφασίζουν τι θα φορούν οι γυναίκες (και οι άνδρες), τότε γιατί εξανίστανται οι δυτικοί ιμπεριαλιστές με τις «καταπιεστικές» αποφάσεις των καθεστώτων όπως του Ιράν (Αφγανιστάν κ.λπ.) που καθορίζουν την ενδυμασία των γυναικών; Γιατί κατηγορούμε τη χούντα στην Ελλάδα που είχε απαγορεύσει το «μίνι», τα μακριά μαλλιά στους άνδρες, τη ροκ μουσική, ενώ είχε επιβάλει τις ποδιές στα σχολεία;
Στην πραγματικότητα η απαγόρευση στοχοποιεί για άλλη μια φορά τους μουσουλμάνους/ες και αποκρύπτει τα πραγματικά τους προβλήματα ως «πολίτες δεύτερης κατηγορίας» στη Γαλλία. Τα προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, της όλο και λιγότερης συμμετοχής στην εκπαίδευση, του ρατσισμού, που είχαν οδηγήσει και στην εξέγερση των υποβαθμισμένων προαστίων, το 2005.
Η αντιπολίτευση
Η αντιπολίτευση στη Γαλλία στην ουσία σύρθηκε πίσω από τον Σαρκοζί. Συμμετείχε στην επιτροπή και, παρά τις επίσημες δηλώσεις τόσο του Σοσιαλιστικού, όσο και του Κομμουνιστικού Κόμματος ότι δεν θα ψηφίσουν το νόμο, επιφανή στελέχη-βουλευτές τους είναι υπέρ του νόμου και τον προπαγανδίζουν. Όσο για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, δυστυχώς επικρατεί αφωνία…
Η απελευθέρωση των γυναικών δεν έρχεται με ρατσιστικές απαγορεύσεις. Όταν το 2004 η γαλλική κυβέρνηση απαγόρευσε στις μουσουλμάνες κοπέλες, που φορούσαν μαντίλα, να συμμετέχουν στη δημόσια εκπαίδευση, αυτό δεν είχε σαν αποτέλεσμα να βγάλουν τα κορίτσια τη μαντίλα. Είχε σαν αποτέλεσμα να πηγαίνουν ακόμα λιγότερες μουσουλμάνες στο σχολείο. Και μάλιστα φτωχές μουσουλμάνες, αφού στα ιδιωτικά σχολεία δεν απαγορεύτηκε η μαντίλα.
Οι γυναίκες πρέπει να έχουν το δικαίωμα να ντύνονται όπως θέλουν, οπουδήποτε κι αν ζουν, χωρίς την παρέμβαση της κυβέρνησης. Αυτό είναι στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών έχει πολλές, διαφορετικές πτυχές και αιτήματα παγκόσμια. Αλλά είναι ένας ο αγώνας που διεξάγει και θα τον φέρει σε πέρας το κίνημα (των γυναικών, των εργαζόμενων, των μεταναστών/τριών, των εκατομμυρίων που ξεσηκώθηκαν ενάντια στον πόλεμο και τις επιθέσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού) και όχι οι κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστών. Και η Αριστερά οφείλει να είναι μέρος αυτού του αγώνα.
(Στη φωτό: Στην εξέγερση του καλοκαιριού στο Ιράν χιλιάδες γυναίκες -φορώντας μπούργκα- πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις. Η μπούργκα δεν τις εμπόδισε να αγωνιστούν για δημοκρατικά δικαιώματα.)