Ο καθηγητής Αγγ. Στεργίου, διορισμένος από την κυβέρνηση ως Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για το Ασφαλιστικό, δήλωσε ανερυθρίαστα: «Όλοι οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι τελείωσε η εποχή όπου ήταν εφικτό να χρηματοδοτούνται τα Ταμεία από τις εισφορές». Τρέχοντας μπροστά ως λαγός της κυβέρνησης και των εργοδοτών, πρότεινε να αντικατασταθεί ο ρόλος της εργοδοτικής εισφοράς και της κρατικής συμμετοχής από έναν «νέο φόρο» για τα Ταμεία. Πρότεινε, δηλαδή, να αναλάβουν όλο το κόστος της ασφάλισης οι μισθωτοί και οι λαϊκές τάξεις.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα ανοίξει τα χαρτιά της: Ο Γ. Παπακωνσταντίνου θέλει όλες οι δυνατότητες φορολόγησης να κατευθύνονται στο τρύπιο πιθάρι του χρέους και του ελλείμματος, υποβαθμίζοντας τις ανάγκες των Ταμείων. Ο Λοβέρδος υποχρεώνεται να αρκεστεί σε έναν υποβαθμισμένο «πόρο», όπου θα συγκεντρώνεται ένα ποσό για τη στήριξη του Κεφαλαίου Αλληλεγγύης Γενεών (ΑΚΑΓΕ), του «θεσμού» δηλαδή που έφτιαξε η Πετραλιά για να καλύψει στοιχειωδώς το κενό που δημιούργησε η ληστεία των αποθεματικών των Ταμείων.
Αυτή η συζήτηση είναι εξοργιστική. Εξελίσσεται παίρνοντας ως δεδομένη τη «λήθη» για τα κλεμμένα από τα αποθεματικά των Ταμείων. Παίρνοντας ως δεδομένη τη συνέχεια της κολοσσιαίας εισφοροδιαφυγής (πάνω από 10 δισ. ευρώ ετησίως) των εργοδοτών. Άλλωστε, η κυβέρνηση θεσμοθετεί πλέον τη δυνατότητα «πάγιας ρύθμισης» των χρεών των εργοδοτών προς τα Ταμεία, δίνοντας στις σκανδαλώδεις «ρυθμίσεις» των Γιακουμάτου-Πετραλιά μόνιμα και διαρκή χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα θεσμοθετεί την απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές των «νεοπροσλαμβανομένων» (που αναλαμβάνει για μια ολόκληρη 4ετία ο ΟΑΕΔ) ως μέτρο, τάχα, ενίσχυσης της απασχόλησης. Ο Λοβέρδος δηλώνει δημόσια ότι «σήμερα ούτε οι ΔΕΚΟ δεν πληρώνουν πλέον εισφορές», αποδεικνύοντας με τη μεγαλύτερη θρασύτητα τις διαστάσεις της εισφοροδιαφυγής.
Είναι αλήθεια ότι χωρίς τις εργοδοτικές εισφορές και την αντίστοιχη κρατική χρηματοδότηση, το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, όπως μέχρι σήμερα το γνωρίζαμε, δεν μπορεί να υπάρξει. Γι’ αυτό είναι εγκληματικές οι ευθύνες της ΓΣΕΕ και όσων άλλων παίζουν με τις ιδέες των «νέων φόρων» ή «πόρων», υποβαθμίζοντας την απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα στα αποθεματικά των Ταμείων και να εισπράττονται με δρακόντεια αυστηρότητα οι εισφορές και η κρατική χρηματοδότηση. Αν το εργατικό κίνημα αποδεχθεί τη λογική «όσα φαγώθηκαν, χάθηκαν…» και κυρίως αν αποδεχθεί την υποβάθμιση των εισφορών, τότε τα Ταμεία δεν θα έχουν καμία τύχη να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τις συντάξεις, την περίθαλψη, την επικούρηση.
Η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να παίζει με τις ιδέες του ΑΚΑΓΕ και των «νέων πόρων». Αυτό της δίνει τη δυνατότητα να συσσωρεύσει ένα ακόμα μεγάλο ποσόν που θα μπορέσει αύριο – εύκολα ή δύσκολα– να κατευθύνει προς τη χρηματοδότηση του ελλείμματος ή του Προϋπολογισμού. Της δίνει τη δυνατότητα να κατεδαφίσει τις κατακτήσεις των λεγόμενων «ευγενών Ταμείων» (μηχανικών, νομικών, τύπου κ.λπ.), ενσωματώνοντας τα αποθεματικά τους στο γενικό «κουμπαρά» όλων των Ταμείων. Κυρίως όμως τη διευκολύνει να αποσιωπά το κολοσσιαίο σκάνδαλο της αποχώρησης των εργοδοτών και του κράτους από τις υποχρεώσεις χρηματοδότησης των Ταμείων.
Χωρίς αυτούς τους «πόρους» τα Ταμεία πράγματι δεν μπορούν να υπάρξουν. Τα κυβερνητικά σχέδια για τη χρηματοδότηση αποδεικνύουν τα συνολικότερα σχέδια για την υποβάθμιση της δημόσιας ασφάλισης και την ιδιωτικοποίηση τεράστιου τμήματος της συνταξιοδότησης και της περίθαλψης. Και αυτά έρχονται πλέον άμεσα.
Η θεσμοθέτηση της «εθνικής σύνταξης» ορίζει περίπου το σημερινό ΕΚΑΣ ως το τμήμα της σύνταξης που θα εγγυάται το κράτος και θα συμμετέχει στη χρηματοδότησή του. Το υπόλοιπο θα επαφίεται σε έναν ημι-ιδιωτικό τομέα (Επαγγελματικά Ταμεία) και στην άμεσα ατομική αποταμίευση στις Ασφαλιστικές Εταιρείες. Η ίδια κατάτμηση οργανώνεται και στο χώρο της περίθαλψης. Με το πρόσχημα της κατάρρευσης των οικονομικών των Ταμείων, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ετοιμάζει τη μετάβαση προς το μικτό σύστημα των «3 πυλώνων» (Δημόσια Ταμεία – Επαγγελματικά Ταμεία – Ασφαλιστικές Εταιρείες).
Είναι μια άγρια αντιμεταρρύθμιση. Αν περάσει, θα οδηγηθούμε σε ένα νέο καθεστώς όπου για την πλειοψηφία των εργαζομένων η σύνταξη θα έχει μεταβληθεί σε φιλοδώρημα, ενώ η περίθαλψη δεν θα εξασφαλίζει ούτε τα στοιχειώδη.
Αυτή είναι η διάσταση της μάχης που έρχεται. Και που πρέπει να δοθεί με αποφασιστικότητα, με διεκδίκηση όλων των πόρων για τα Ταμεία, με γραμμή ότι στην ασφάλιση δεν παραχωρούμε κατακτήσεις αλλά, αντίθετα, διεκδικούμε βελτιώσεις.