Του Γιώργου Σαπουνά
(Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα)
Τ ο Πρόγραμμα Σταθερότητας, που διαμόρφωσε η κυβέρνηση, δεν είναι τίποτε άλλο από την επί της ουσίας εφαρμογή των όρων και των απαιτήσεων της ΕΕ, που απορρέουν από το ίδιο το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Στην πραγματικότητα το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι το πλαίσιο που υπερκαθορίζει τις κυβερνητικές επιλογές. Το να μιλήσει κανείς μόνο για την κυβερνητική πολιτική, αφήνοντας έξω την ευρωπαϊκή διάσταση, σημαίνει την καλλιέργεια της αυταπάτης ότι μπορεί να υπάρξει κάποια διαφορετική επιλογή που παρ’ όλα αυτά να μην συγκρούεται με το Σύμφωνο Σταθερότητας. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει! Στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα γίνεται απολύτως ξεκάθαρο ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας, οι όροι και οι περιορισμοί του, αλλά και η συνολική φιλοσοφία του, περιγράφουν αυτό καθαυτό το συστημικό πλαίσιο. Καθόλου τυχαία ο πρωθυπουργός καλεί τα κόμματα σε συστράτευση εθνικής ενότητας και σωτηρίας και παραλαμβάνει άμεσα τη στήριξη της ΝΔ. Η Ριζοσπαστική Αριστερά, προκειμένου να περιγράψει την εναλλακτική πολιτική πρότασή της, είναι υποχρεωμένη να τοποθετηθεί εκτός!
Η συζήτηση σχετικά με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιλέξει ως στόχο το κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας ή το ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας θα είχε χαρακτηριστικά τακτικής επιλογής εάν δεν έκρυβε πίσω της την αμηχανία απέναντι στα σύγχρονα ερωτηματικά και προκλήσεις που αφορούν συνολικά τη στάση της Αριστεράς απέναντι στο ζήτημα της Ευρώπης και της ΕΕ.
Τα επιχειρήματα που διατυπώνονται σχετικά, έλκουν την καταγωγή τους από τις απαντήσεις που δόθηκαν εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, διαμορφώνοντας ουσιαστικά ένα δίπολο αντίθετων κατευθύνσεων, που σήμερα όμως αποδεικνύονται ανεπίκαιρες και λανθασμένες.
Απ’ τη μια στέκονται τα επιχειρήματα που σχετίζονται με διάφορες εκδοχές της θεωρίας της εξάρτησης και της αντίληψης της Ελλάδας ως «ψωροκώσταινας». Από μια τέτοια ανάλυση προκύπτει ως συνέπεια η στρατηγική της αποδέσμευσης από την ΕΕ, της επιστροφής στη δραχμή και της εθνικής ανάπτυξης σε συνθήκες «ανεξαρτησίας». Η σύγχρονη εικόνα της ελληνικής αστικής τάξης των υπέρογκων κερδών των τραπεζών, του εφοπλιστικού κεφαλαίου, των επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στα Βαλκάνια και όχι μόνο, δεν επιτρέπει τέτοιες ερμηνείες και σίγουρα η ελληνική αστική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να στρατευτεί σε οποιονδήποτε αγώνα ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας και την ΕΕ. Πολύ περισσότερο δεν έχουν κανένα λόγο οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα να επιδιώκουν μια τέτοια συμμαχία με τους κύριους υπαίτιους της διαρκώς επιδεινούμενης κατάστασής τους.
Απ’ την άλλη δεν αντέχει σήμερα ούτε η άποψη της κριτικής υποστήριξης του Συμφώνου Σταθερότητας και της ΕΕ συνολικότερα στα πλαίσια του λεγόμενου «ευρωπαϊκού προσανατολισμού». Ο αστικός κοσμοπολιτισμός στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης δεν έχει καμιά σχέση με τον διεθνισμό της Αριστεράς. Η παραδοχή ότι η Ευρώπη σήμερα αποτελεί ενιαίο χώρο ταξικής και πολιτικής πάλης βρίσκει την δικαίωσή της στους κοινούς αγώνες των εργαζομένων, των κινημάτων και της Αριστεράς, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, το γαλλικό «Όχι» στο Ευρωσύνταγμα και το ελληνικό Άρθρο 16 και ο Δεκέμβρης 2008.
Η επιλογή της σύγκρουσης με το Σύμφωνο Σταθερότητας εμπεριέχει το συγκεκριμένο καθήκον της σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική και χαράσσει μια γραμμή για τη σύγχρονη Ριζοσπαστική Αριστερά που αποδίδει λογαριασμό στην ανάγκη της παρέμβασης της ίδιας της κοινωνίας και των κινημάτων σε Ελλάδα και Ευρώπη.