Επείγον το εργατικό-απεργιακό μέτωπο ανατροπής
Η επιθετικότητα της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε το ένα πακέτο μέτρων και αμέσως εμφανίζεται το επόμενο. Στην αρχή ήταν το σχέδιο Α, το οποίο ακαριαία μετατράπηκε στο σχέδιο Β. Σε συμφωνία με τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ επιβλήθηκε η τριπλή επιτήρηση, της σκληρότερης εκδοχής (πάγωμα προσλήψεων και μισθών, μείωση επιδομάτων στο δημόσιο, αύξηση ορίων ηλικίας στο ασφαλιστικό, φόρος στα καύσιμα κ.λπ.).
Και τώρα προαναγγέλλονται επισήμως ακόμα χειρότερα: Κόψιμο του 14ου (ακόμα και του 13ου) μισθού, πλήρες πάγωμα μισθών και προσλήψεων μέχρι το 2013, αύξηση ΦΠΑ (η οποία σε τέτοιες συνθήκες θα είναι τρομερό χτύπημα στο εργατικό εισόδημα), νέα αύξηση στο φόρο καυσίμων, 20% μείωση σε όλα τα επιδόματα στο δημόσιο.
Όλα αυτά προτείνεται να εφαρμοστούν από τα μέσα Μάρτη, αν δεν «πετύχουν» τα προηγούμενα μέτρα.
Ψευτοδιλήμματα
Η κυβέρνηση, μαζί με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, προσπαθεί να μεταθέσει τη συζήτηση όχι στην ουσία των μέτρων, αλλά στο ποιος τα επιβάλλει και ποιος τα εφαρμόζει. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ μας λένε ότι ήμασταν (ποιοι άραγε;) «σπάταλοι» και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Μεταθέτουν τη συζήτηση από το ποιος δημιούργησε την κρίση και ποιος κέρδιζε τόσα χρόνια, στο ποιος θα μας επιβάλει τα νέα μέτρα. Αν είναι μέτρα που τα παίρνει η κυβέρνηση, αν τα επιβάλλει η Γερμανία για δικό της όφελος, ή αν θα δεχτούμε την εποπτεία του ΔΝΤ.
Πρόκειται για ψευτοδιλήμματα. Όλα τα κέντρα αποφάσεων, παρά τους ανταγωνισμούς τους, βρίσκονται σε πλήρη συνεννόηση. Το ΠΑΣΟΚ ήξερε την κατάσταση και πριν τις εκλογές, η ΕΕ αντιμετωπίζει με παρόμοιο τρόπο τα οικονομικά προβλήματα και άλλων χωρών και το ΔΝΤ προτείνει μια καταστροφική πολιτική που έχει συμφωνηθεί από όλους. Η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των κέντρων είναι να εξασφαλίσουν τα κέρδη των καπιταλιστών, διαλύοντας οποιαδήποτε έννοια κοινωνικού κράτους και συμπιέζοντας μέχρι το ελάχιστο τους μισθούς και τις συντάξεις.
Αγώνας «από τα κάτω»
Γι’ αυτό αυτή η πολιτική δεν παίρνει μικροβελτιώσεις και επικοδομητικές αντιπροτάσεις. Ούτε έχουν να προσφέρουν τίποτα οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής για το ποιος «μαγείρεψε» τα στοιχεία του ελλείμματος ή για το σε ποια περίοδο, την «πράσινη» ή την «μπλε», σπαταλήθηκαν περισσότερα χρήματα. Το ζήτημα παραμένει ότι τόσα χρόνια έχουν ξεζουμίσει τους εργαζόμενους και τη δημόσια περιουσία (πχ. Ασφαλιστικά ταμεία) και τώρα ζητάνε και τα ρέστα.
Η απάντηση μπορεί να έρθει μόνο από τα κάτω, με τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Η απεργία της ΑΔΕΔΥ και των 21 πρωτοβάθμιων σωματίων του ιδιωτικού τομέα, που έγινε με μεγάλη επιτυχία στις 10 Φλεβάρη, ήταν μια καλή αρχή. Έβαλε την πίεση στη ΓΣΕΕ για την 24ωρη Γενική Απεργία στις 24 Φλεβάρη. Ο αγώνας χρειάζεται να κλιμακωθεί και να γενικευτεί. Η προετοιμασία της 24/2, και η αναμενόμενη επιτυχία της, να γίνουν εφαλτήριο για ακόμα μεγαλύτερες κινητοποιήσεις διαρκείας. Ο κόσμος στους χώρους δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε εργοστάσιο, στις γειτονιές, στις σχολές και τα σχολεία, χρειάζεται να πάρει στα χέρια του την κατάσταση. Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ότι θα προχωρήσουν τον αγώνα. Γι’ αυτό προτείνουμε τη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε χώρο, που θα αναλάβουν την οργάνωση της αντίστασης στην εφαρμογή του Προγράμματος «Σταθερότητας και Ανάπτυξης».
Παραδείγματα
Έχουμε παραδείγματα από το παρελθόν για το πώς η εργατική τάξη και η νεολαία τους χάλαγε τα σχέδια. Την περίοδο 1985-1987 το εργατικό κίνημα κατόρθωσε να σταματήσει το τότε Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα. Αλλά και πιο πρόσφατα, το κίνημα για το Άρθρο 16 κατάφερε να ανατρέψει τη δικομματική συναίνεση και να μπλοκάρει την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος, κόντρα στους συσχετισμούς και τις προβλέψεις, με την οργάνωση επιτροπών αγώνα παντού.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα βλέμματα αυτή την περίοδο είναι στραμμένα στην Ελλάδα. Τα βλέμματα των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους, που θεωρούν την εφαρμογή των μέτρων «πείραμα» για πολλές ακόμα χώρες. Αλλά κυρίως τα βλέμματα των εργαζομένων και της Αριστεράς στην Ευρώπη, που περιμένουν από το ελληνικό κίνημα ένα πετυχημένο παράδειγμα αντίστασης. Αν καταφέρουμε να μπλοκάρουμε το Πρόγραμμα Σταθερότητας της κυβέρνησης, η αντίσταση από τα κάτω ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας θα γενικευτεί, ο δρόμος για μια Ευρώπη των εργατών και της νεολαίας θα έχει ανοίξει.