Πρωτοφανείς αποφάσεις ΕΕ και ΔΝΤ
Π ριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι στο άγριο πακέτο κυβέρνησης-ΕΕ και ΔΝΤ των αρχών Μαΐου, ουσιαστικά προαναγγέλλονται νέα μέτρα.
Ο Ντομινίκ Στρος Καν –ο σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος του ΔΝΤ– ζητά σε κάθε ευκαιρία να επεκταθεί το λεπίδι των περικοπών και στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα.
Ασφαλιστικό
Οι εμπειρογνώμονες της Κομισιόν ζητούν να διορθωθεί προς το σκληρότερο το ασφαλιστικό-καρμανιόλα του Λοβέρδου: να απαγορευτεί η συνταξιοδότηση πριν από τα 60, να γενικευτεί η 40ετία ως προϋπόθεση για πλήρη σύνταξη, να αρχίσει να εφαρμόζεται ο νέος τρόπος υπολογισμού (δηλ. η δραστική μείωση) των συντάξεων από το 2015 και όχι από το 2018…
Την ίδια στιγμή, η σύνοδος κορυφής της ΕΕ αποφάσισε να διαθέσει 750 δισ. ευρώ για τη δανειακή υποστήριξη των χωρών μελών της Ένωσης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα νέο κολοσσιαίο πρόγραμμα υποστήριξης των τραπεζών και των άλλων «θεσμών» της κερδοσκοπίας πάνω στα δημόσια χρέη.
Ασφαλώς όχι χωρίς αντάλλαγμα. Μόνο που για άλλη μια φορά η Κομισιόν
στέλνει το λογαριασμό για τα σπασμένα των τραπεζιτών στους
εργαζόμενους. Με την επιμονή της κυβέρνησης της Γερμανίας, προωθείται η
απαίτηση για συνταγματική κατοχύρωση της «δημοσιονομικής σταθερότητας»
σε όλες τις χώρες-μέλη. Ετοιμάζεται πλαίσιο για τον έλεγχο των εθνικών
προϋπολογισμών και τη «διόρθωσή» τους από την Κομισιόν, πριν καν αυτοί
παρουσιαστούν στα εθνικά κοινοβούλια. Συμφωνείται η επιβολή ποινών
(στέρηση ψήφου ή αποβολή από τα αντίστοιχα συμβούλια υπουργών) στις
«χώρες που θα αποτυγχάνουν» να κρατήσουν τα ελλείμματα κάτω από τα
ασφυκτικά όρια των συνθηκών.
Είναι σαφές ότι στις Βρυξέλλες ετοιμάζονται για πόλεμο. Θα
επιδιώξουν να επιβάλουν σε πανευρωπαϊκή κλίμακα μια πρωτοφανή λιτότητα
και ένα άγριο κύμα περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες και κυρίως στις
συντάξεις, την περίθαλψη, την εκπαίδευση.
Είναι επίσης προφανές ότι αυτή η πολιτική οδηγεί (εκτός από την
κοινωνική ερήμωση) στη χρεοκοπία ολόκληρες χώρες: πρώτα ήταν η «νέα
Ευρώπη», τώρα τα PIIGS και θα ακολουθήσουν η Βρετανία ακόμα και η
Γαλλία… Γιατί είναι αδύνατον ακόμα και αν τους αφήσουμε να ξεζουμίσουν
πλήρως τους εργαζόμενους, να αρκέσουν οι πόροι που έτσι
«εξοικονομούνται» για να χρηματοδοτήσουν μέχρι τέλους τη φούσκα των
χρεών και την ακόρεστη απληστία των «αγορών»…
Επόμενος γύρος
Έτσι αρχίζει στα όργανα της ΕΕ η συζήτηση
για τον επόμενο γύρο της επίθεσης. Η συζήτηση για τις «ελεγχόμενες
χρεοκοπίες», για τις δυνατότητες αποβολής από την ευρωζώνη των «χωρών
που απέτυχαν», (με την υποχρέωση –πάντα!– να αποπληρώσουν και το
τελευταίο ευρώ του χρέους στις τράπεζες και στους πιστωτές).
Ζούμε σε μια χώρα όπου συνηθίσαμε κάθε δικτατορική μέθοδο να την
αποδίδουμε στους Αμερικανούς. Αυτή τη φορά ο «γύψος» πάνω στις
οικονομίες και τις πολιτικές ετοιμάζεται από μια ευρωατλαντική
συνεργασία. Το ΔΝΤ –όπου η παρουσία της αμερικάνικης κυβέρνησης είναι
καθοριστική– συμμετείχε στην επείγουσα σύνοδο στις Βρυξέλλες στις 8-9
Μαΐου. Θα συμμετάσχει με 30% στη χρηματοδότηση των προγραμμάτων
«εξυπηρέτησης» του χρέους των χωρών της Ευρωζώνης. Αποδεικνύεται έτσι
ως αφελής η εκτίμηση ότι «η ελληνική κρίση ήταν ο Δούρειος Ίππος για
την είσοδο του ΔΝΤ στις υποθέσεις του ευρώ». Το διαβόητο Ταμείο το
κάλεσαν στις Βρυξέλλες οι ίδιοι οι ηγέτες του Ecofin και της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας. Ο «ευρωατλαντικός οικονομικός συντονισμός»
επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων και λόγω του βάρους της κρίσης.
Ζήτημα δημοκρατίας
Η μεταφορά τόσο κρίσιμων αποφάσεων σε
γραφειοκράτες (που κανείς δεν εξέλεξε και κανείς δεν μπορεί να ελέγξει)
δημιουργεί ένα προφανές ζήτημα ιμπεριαλιστικής ανισότητας και ένα
μεγάλο και προφανέστερο ζήτημα δημοκρατίας. Όμως η Αριστερά δεν μπορεί
να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις με βάση τις λογικές της «εθνικής
κυριαρχίας». Γιατί είναι δεδομένο, εδώ και πολλά χρόνια, ότι δεν
υπάρχει πλέον κανένα τμήμα των κυρίαρχων τάξεων που να τολμά να
αμφισβητήσει και πολύ περισσότερο να συγκρουστεί με τις επιλογές των
διεθνών κέντρων και των «αγορών». Ο πόλεμος που έρχεται, είναι
κοινωνικός-ταξικός. Το εργατικό κίνημα είναι η μόνη δύναμη που μπορεί
να σταματήσει τον οδοστρωτήρα των ΕΕ και ΔΝΤ και να ανοίξει το δρόμο
για μεγάλες ανατροπές σε κάθε χώρα ξεχωριστά, αλλά και στην Ευρώπη
συνολικά.