Καρμανιόλα το μνημόνιο 2
Να πάρει η κυβέρνηση την απάντηση που της αξίζει
Π ριν ακόμα προλάβει η κοινωνία να συνειδητοποιήσει τις βαθιές αντιδραστικές συνέπειες του μνημονίου την άνοιξη, η κυβέρνηση Παπανδρέου προετοιμάζει νέα αντεργατικά-αντικοινωνικά μέτρα που προκύπτουν, λέει, από την ανάγκη «επικαιροποίησης» του μνημονίου. Αποδεικνύεται έτσι ότι η συμφωνία μεταξύ των ντόπιων βιομηχάνων και τραπεζιτών και των διεθνών δανειστών τους αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό, ένα αδηφάγο θηρίο που, αν δεν το καταστρέψουμε, απειλεί να εξοντώσει το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων.
Απληστία
Η τάση «επικαιροποίησης» του μνημονίου προκύπτει από τη διάψευση των
αυταπατών για γρήγορη ανάκαμψη της διεθνούς οικονομίας. Στον παγκόσμιο
Τύπο πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις ότι –αντίθετα με τα «αισιόδοξα
σενάρια»– μια νέα βουτιά στην ύφεση έρχεται από το 2011. Προκύπτει,
όμως, και από την απληστία των ντόπιων καπιταλιστών: οι τραπεζίτες, για
παράδειγμα, απαίτησαν και πήραν ένα νέο πακέτο «στήριξης», που ξεπερνά
τα 25 δισ. ευρώ. Μέσα σε δύο χρόνια ο ελληνικός καπιταλισμός έριξε στο
τρύπιο βαρέλι των τραπεζών (28 δισ. η κυβέρνηση Καραμανλή και 25 δισ.
οι «σοσιαλιστές» του Γ. Παπανδρέου…) περισσότερους πόρους απ’ ό,τι στην
υγεία, την εκπαίδευση και την ασφάλιση μαζί…
Το «επικαιροποιημένο» ή Μνημόνιο 2 περιλαμβάνει μέτρα-φωτιά σε κρίσιμους τομείς.
Στις
εργασιακές σχέσεις ξεχωρίζει η προσπάθεια κατάργησης των κλαδικών
συμβάσεων, με τη θεσμοθέτηση της υπεροχής των «επιχειρησιακών
συμφωνιών», που θα ανοίξουν το δρόμο σε κάθε βιομήχανο να μειώνει κατά
το δοκούν το μισθό, απειλώντας με απολύσεις. Ακόμα έρχονται η
«απελευθέρωση» της μερικής απασχόλησης από τους όποιους περιορισμούς
της εργατικής νομοθεσίας και ο περιορισμός της κάλυψης των ανέργων,
ώστε η απειλή της ανεργίας να λειτουργεί ακόμα πιο διαβρωτικά για τα
εργατικά δικαιώματα.
Στο φορολογικό, η αύξηση των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων
ωχριά μπροστά στην απειλή να εκτιναχθεί ο ΦΠΑ από το 11% στο 23% σε μια
μεγάλη σειρά προϊόντων πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Το μέτρο αυτό θα
έχει τόσο βαριές συνέπειες στα λαϊκά εισοδήματα, με αποτέλεσμα να έχει
προκαλέσει πανικό στους εμπόρους (ακόμα και στο ΙΟΒΕ του διαβόητου κ.
Μίχαλου) που προβλέπουν κάθετη πτώση της ζήτησης και κατά συνέπεια του
τζίρου τους…
Στο ασφαλιστικό συζητιούνται μέτρα που θα κάνουν ακόμα σκληρότερο
το νόμο-καρμανιόλα του Λοβέρδου: υπονόμευση των επικουρικών συντάξεων
και του εφάπαξ, μαχαίρι στα ΒΑΕ και τις αναπηρικές, «αυτοματισμός» του
συστήματος που θα περιορίζει τις αυξήσεις πόρων για την ασφάλιση κάτω
από το όριο 2,5% του ΑΕΠ…
Τέλος, το Μνημόνιο 2 προβλέπει καλπασμό των ιδιωτικοποιήσεων: στον ΟΣΕ,
τη ΔΕΗ, τις συγκοινωνίες, τη δημόσια γη. Θα μπει πωλητήριο σε ό,τι
μπορεί να πουληθεί…
Στήριξη
Δεν υπάρχει καμιά αντικειμενική δικαιολογία (όπως
π.χ. ο ισχυρισμός «δεν υπάρχουνε λεφτά») γι’ αυτή την πολιτική. Γιατί
την ίδια στιγμή η κυβέρνηση συζητά για μέτρα ανακούφισης… των
επιχειρήσεων και ετοιμάζεται να ανακοινώσει τη… μείωση της φορολογίας
των μερισμάτων, ενώ ο μηχανισμός είσπραξης του παρακρατηθέντος ΦΠΑ
σημειώνει διαδοχικά αρνητικά ρεκόρ.
Σαν επικοινωνιακό αντίβαρο ο Γ. Παπανδρέου θα επιχειρήσει να
παρουσιάσει στη ΔΕΘ ένα κάποιο «κοινωνικό μνημόνιο». Θα πρόκειται για
μέτρα-ψίχουλα, αφού αφορούν 3 δισ. ευρώ για τα επόμενα… 5 χρόνια. Το
χειρότερο όμως είναι ότι ακόμα και αυτά τα τάχα μέτρα «κοινωνικής
ευαισθησίας» του ΠΑΣΟΚ θα καταλήγουν κυρίως στην ενίσχυση των
βιομηχάνων και όχι των εργαζομένων και των ανέργων (επιδότηση
εργοδοτικών εισφορών, προγράμματα κατάρτισης στις επιχειρήσεις κ.λπ.).
Αυτή θα είναι η νέα σοσιαλδημοκρατική «αφήγηση» που εκπονούν οι
διάφοροι Μαλέσιοι και που, ασφαλώς, δεν πρόκειται να επανασυσπειρώσει
την κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας.
Με αυτό το δεδομένο, ο κόσμος των «από πάνω» οργανώνει τη στήριξη
της πολιτικής του μνημονίου. Ο ανασχηματισμός και η αλλαγή του
πρωθυπουργικού επιτελείου έχουν ως στόχο ένα κυβερνητικό σχήμα μάχης:
με λιγότερες αντιφάσεις και αναστολές, με μεγαλύτερη ευελιξία και
αποφασιστικότητα. Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ –με την αμέριστη βοήθεια των
ΜΜΕ– οργανώνει την επιχείρηση αποπολιτικοποίησης των περιφερειακών
εκλογών, ελπίζοντας να στερήσουν από τον κόσμο την ευκαιρία μιας
μαζικής καταδίκης της πολιτικής του μνημονίου και των υποστηρικτών της.
Σε αυτή την κατεύθυνση ήδη προσαρμόζεται ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού
συστήματος.
Στη ΝΔ, η ηγεσία Σαμαρά ελπίζει ότι με την τάχα ενάντια στο μνημόνιο
δημαγωγία της, θα συγκρατήσει ένα τμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας στα
ανώδυνα για το σύστημα πλαίσια της Δεξιάς. Όμως ταυτόχρονα με τις
επιλογές της στις περιφέρειες –με κορυφαία την άχρωμη και άοσμη
υποψηφιότητα Κικίλια στην υπερπεριφέρεια Αττικής– δίνει χείρα βοηθείας
στην κυβέρνηση, αναστέλλοντας την όποια πολιτική μάχη για ένα απώτερο
μέλλον (όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα έχει ολοκληρώσει τη «βρόμικη δουλειά»
και θα παίζεται ξανά η κυβερνητική εξουσία…). Το ακροδεξιό ΛΑΟΣ του
Καρατζαφέρη εξακολουθεί να στηρίζει το μνημόνιο, ενώ η Ντόρα
Μπακογιάννη παραδίδει μαθήματα οργάνωσης της συναίνεσης. Αντίστοιχα το
ΔηΑρι του Φ. Κουβέλη, μπαίνοντας ορμητικά στο φιλοκυβερνητικό
στρατόπεδο της «μη-πολιτικής» αντιμετώπισης των αυτοδιοικητικών
εκλογών, επιδιώκει να αναλάβει το ρόλο μιας τάχα αριστερής πτέρυγας,
που θα ισχυρίζεται ότι το μνημόνιο μπορεί να εφαρμοστεί με «ανθρώπινο
πρόσωπο».
Αντιπαράθεση
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η πολιτική του
μνημονίου θα συναντήσει τη λαϊκή οργή και την εργατική αγανάκτηση. Στις
διαδηλώσεις στη φετινή ΔΕΘ θα δούμε μόνο τον πρόλογο των σκληρών
αναμετρήσεων που έρχονται. Όμως, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες θα
είναι μόνο η μία πλευρά –ουσιαστική και αναντικατάστατη– της αναγκαίας
απάντησης. Η άλλη πλευρά θα είναι η πολιτική. Στο ΠΑΣΟΚ ήδη γνωρίζουν
ότι, παρά την υποστήριξη των ΜΜΕ, δεν είναι δυνατόν με την πολιτική του
μνημονίου να διατηρήσουν την παλιά επιρροή τους στους εργαζόμενους και
στα συνδικάτα. Είναι ενδεικτικές οι διεργασίες στο χώρο της
σοσιαλδημοκρατίας για μια «ενάντια στο μνημόνιο» παρέμβαση στις
περιφερειακές εκλογές. Και αυτό, επίσης, είναι μόνο η αρχή. Η μαζική
ανταρσία εργαζομένων που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και είχαν τις ελπίδες τους για
μια καλύτερη ζωή στο κόμμα του Γ. Παπανδρέου, είναι παράγοντας που
μπορεί να αλλάξει ορμητικά το πολιτικό σκηνικό.
Το βάρος για την οργάνωση αυτής της πορείας –τόσο των αγώνων, όσο
και της πολιτικής συγκρότησης– πέφτει στην Αριστερά. Αρχίζοντας από τη
ΔΕΘ, με επόμενο σταθμό τις περιφερειακές εκλογές, το «Όχι» στο μνημόνιο
πρέπει να ακουστεί δυνατά και καθαρά.
(Στη φωτό: Σκίτσο του Στάθη από την "Ελευθεροτυπία")