Το χρέος προβάλλεται ως η νομιμοποιητική βάση τόσο για τις θυσίες που ζητήθηκαν με το μνημόνιο Νο 1 όσο και γι’ αυτές που θα ζητηθούν τώρα με την «επικαιροποίησή» του.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου ανέλαβε τη βρόμικη δουλειά να επιβάλει στους εργαζόμενους και στις λαϊκές μάζες να πληρώσουν μαζεμένα όλο το λογαριασμό της ασύλληπτης φοροδιαφυγής και εισφοροκλοπής των κυρίαρχων τάξεων, το κόστος των προγραμμάτων «στήριξης», το κόστος της κρίσης του καπιταλισμού. Το αντίτιμο, φυσιολογικά, είναι βαρύ πάνω στους μισθούς, τις συντάξεις, τις κοινωνικές δαπάνες.
Αυτή η πολιτική εκτός από ακραία αντιδραστική, αποδεικνύεται πλέον και απόλυτα αναποτελεσματική. Παρά τις δρακόντειες περικοπές των δαπανών, που επέβαλε το μνημόνιο, το χρέος αναμένεται να… αυξηθεί, φτάνοντας στα τέλη του 2012 στο απίστευτο ύψος του 150% του ΑΕΠ.
Τ α αίτια είναι απλά. Η συνέχεια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών (με
τη διαρκή μείωση της φορολόγησης του κεφαλαίου). Η συνέχεια των
προγραμμάτων κρατικής «στήριξης» των καπιταλιστών μέσα στην εντεινόμενη
διεθνή κρίση (π.χ. το νέο, σοσιαλδημοκρατικό «πακέτο» προς τις τράπεζες
με τα 25 δισ. ευρώ). Το κόστος των προγραμμάτων δανεισμού, δηλαδή το
βάρος της διεθνούς τοκογλυφίας: τα 110 δισ. ευρώ της «διεθνούς
βοήθειας» των ΕΕ και ΔΝΤ θα αποδειχθούν θηλιά στο λαιμό της οικονομίας,
αφού –όπως γλαφυρά το δήλωσε ο Κον Μπεντίτ– οι μεγάλες οικονομίες της
ευρωζώνης «βγάζουν καλά λεφτά» από το ελληνικό χρέος…
Όπως πρόσφατα δήλωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ,
Παναγιώτης Λαφαζάνης, «οι τόκοι του 2010 προβλέπονται μετριοπαθέστατα
στο 25% των καθαρών εσόδων του προϋπολογισμού, ενώ τα τοκοχρεολύσια θα
ξεπεράσουν το 65% αυτών των τακτικών εσόδων…». Σε απλά ελληνικά αυτό
σημαίνει ότι ένα μεγάλο τμήμα των θυσιών που η κυβέρνηση απαίτησε από
τους εργαζόμενους και τη νεολαία, πηγαίνει κατευθείαν στα
θησαυροφυλάκια των διεθνών τραπεζιτών και τοκογλύφων.
Πρόσφατα ο Επίτροπος Όλι Ρεν, αλλά και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών,
Β. Σόιμπλε, δήλωσαν απόλυτα αισιόδοξοι για την πορεία «εξυπηρέτησης»
του ελληνικού χρέους. Το νόημα των δηλώσεών τους είναι να δοθεί χρόνος
στους δανειστές να απομυζήσουν όσους τόκους προλάβουν και επίσης να
δοθεί χρόνος στους τραπεζίτες να ξεφορτωθούν τα ελληνικά
ομόλογα-σκουπίδια που διαθέτουν, περνώντας τα στις… κυβερνήσεις. Γιατί
στο βάθος όλοι γνωρίζουν ότι αυτό το χρέος είναι αδύνατο να…
εξυπηρετηθεί, ότι κάποιας μορφής «αναδιάρθρωσή» του είναι απλώς
αναπόφευκτη. Αυτό σημαίνει και την προετοιμασία των όρων για απαίτηση
ακόμα σκληρότερων θυσιών του κόσμου, υπό την απειλή μιας ανοιχτής
χρεοκοπίας.
Η Αριστερά οφείλει επειγόντως να επιτεθεί στις ιδέες της νομιμοποίησης
του χρέους των καπιταλιστών ως υποχρέωσης των εργαζομένων. Η καταγγελία
του χρέους, η απαίτηση για διαγραφή του, μαζί με τα συνθήματα για την
επανακρατικοποίηση των τραπεζών, τη βαριά φορολογία του κεφαλαίου και
την πραγματική αναδιανομή του πλούτου, είναι οι «συντεταγμένες» μιας
πολιτικής απάντησης από τη σκοπιά των εργαζομένων στη βαρβαρότητα του
αποτυχημένου νεοφιλελευθερισμού.