Η εκλογή του Σαρκοζί στη γαλλική προεδρία, πριν μερικούς μήνες, συμβόλισε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο την επιλογή της πιο κυνικής εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού. Οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες και βιομήχανοι δεν έκρυβαν την ικανοποίησή τους με την επιθετικότητα του νέου προέδρου. Έτσι και το νέο ύφος ερχόταν να επιβεβαιώσει τα επιχειρήματα ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο μοναδικός ρεαλιστικός δρόμος και δεν υπάρχει «αντίπαλο δέος».
Από μια ανάλογη αλαζονεία ξεχείλιζε και ο Τύπος της ελληνικής Δεξιάς όταν μετά τη νέα νίκη της Νέας Δημοκρατίας ζητούσε να προχωρήσει, άμεσα και χωρίς καθυστέρηση, το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων. Παρόλα αυτά, η κυβερνητική πολιτική παρέμεινε διστακτική και χωρίς σιγουριά. Και αυτό δεν οφειλόταν στην ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που έχει η κυβέρνηση αλλά στην παγερή και γενικευμένη δυσπιστία και δυσαρέσκεια των εργαζόμενων ανθρώπων. Η αριστερή στροφή, που καταγράφηκε πολύ καθαρά στις εκλογές, αλλά και η κρίση στο ΠΑΣΟΚ είναι επίσης σημάδια των καιρών…
Σε τέτοιους καιρούς με οξυμένη την κοινωνική και πολιτική πόλωση τα μαθήματα από τις μεγάλες μάχες έχουν καθοριστική σημασία. Και το πιο βασικό ιστορικό μάθημα του Πολυτεχνείου είναι ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει με τη δράση των μαζών απ’ τα κάτω.
Ενάντια στη νεοφιλελεύθερη επίθεση των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, πρέπει να αντιτάξουμε τις εργατικές διεκδικήσεις μας: αυξήσεις στους μισθούς ενάντια στην ακρίβεια, σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, φορολογία στους πλούσιους για να μπορούμε να έχουμε κοινωνικές δαπάνες στην παιδεία, την υγεία και το ασφαλιστικό.
Ήδη η γοητεία του Σαρκοζί και των επίδοξων μιμητών του φαίνεται ότι ξεθωριάζει γρήγορα, την ίδια ώρα που ξεδιπλώνεται το πρώτο κύμα εργατικών κινητοποιήσεων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Και στη χώρα μας, η απάντηση ενάντια στην κυβέρνηση της Δεξιάς, δεν μπορεί να είναι άλλη απ’ την οργάνωση των αγώνων απ’ τα κάτω. Εκεί θα χτιστούν η ριζοσπαστική Αριστερά και το «αντίπαλο δέος» στο νεοφιλελευθερισμό. Αυτά τα «νέα Πολυτεχνεία» είναι πάντα επίκαιρα.